ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 587

กลางดึก จื่ออันลุกขึ้นจากเตียงขึ้นเป็นครั้งที่สาม และปีนกลับขึ้นไปบนเตียง แล้วขดกายไปยังข้างเตียงด้วยความไม่พอใจ ภายหลังนางจะนอนข้างในนั้น

มู่หรงเจี๋ยก็พลิกกาย เท้าใหญ่พลันกดลงบนหน้าท้องของนาง นางโกรธเกลียดเป็นอย่างมาก ก่อนจะยืดกายขึ้นเพื่อต้องการจะต่อยไปยังใบหน้าเพื่อทักทาย ทว่าเมื่อมองเห็นใบหน้าที่หลับใหลและไม่เป็นอันตรายใด ก็อดใจไม่ไหว ทำได้เพียงหลับตาลงอย่างไม่พอใจ

เช้าตรู่ของวันถัดมา เป็นวันที่ดีมีแสงแดดสว่างสดใส

หนี่หรงเคาะประตูอยู่ด้านนอก ร้องตะโกนออกมาเสียงเบา “ท่านอ๋อง พระชายา ตื่นได้แล้ว”

จื่ออันที่ตื่นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ยังไม่ตอบกลับ ทำให้หนี่หรงต้องร้องตะโกนออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

มู่หรงเจี๋ยที่ถูกรบกวนจนตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นว่าจื่ออันนอนยิ้มนิ่งอยู่บนเตียง ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วออกมา “เขาร้องตะโกนอยู่ตลอด ท่านไม่ตะโกนออกไปสักคำหนึ่งเล่า? เสียงดังเกินไปแล้ว”

จื่ออันส่งเสียงขู่ออกมา “ให้เขาตะโกนออกมาอีก ตะโกนอีก”

และแน่นอนว่า หนี่หรงก็ตะโกนขึ้นมาอีก “ท่านอ๋อง พระชายา ตื่นได้แล้ว”

รอยยิ้มของจื่ออันยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงเรียกพระชายานี่ ช่างน่าฟังเป็นอย่างยิ่ง

“หุบปาก หลังจากนี้อีกหนึ่งชั่วยามค่อยมาเรียกใหม่!” มู่หรงเจี๋ยเปิดม่านส่งเสียงคำรามออกมา

หนี่หรงเอ่ย “ท่านอ๋อง ไท่หวงไท่โฮ่วทรงตื่นบรรทมขึ้นมาแล้ว บอกว่ารอพระชายาตื่นขึ้นมาไปยกน้ำชาขอรับ”

จื่ออันเมื่อได้ยินแล้วก็ยกผ้าห่มขึ้น มู่หรงเจี๋ยคว้าแขนของนางเอาไว้ แล้วยืดลำคอขึ้นตรงเอ่ยออกมา “ให้นางรอไปก่อน”

จื่ออันเอ่ย “เช่นนี้ไม่ดีกระมัง? นางกำลังรอพวกเราอยู่ พวกเราวันนี้ไม่ใช่ว่าต้องยกน้ำชายให้นางหรอกหรือ”

“ปล่อยให้นางรอไปก่อน นางรังแกคนดี เกรงกลัวต่อความชั่ว หากว่าเจ้าคอยให้ท้ายนาง กลับกันเจ้าจะถูกกัดกินจนตาย มารอดูกันว่าอีกประเดี๋ยวข้าจะต่อกรกับนางอย่างไร” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมา

จื่ออันนึกถึงชีวิตบนเกาะที่โดดเดี่ยวเหล่านั้น ในใจก็ยังคงรู้สึกโกรธแค้นอยู่ “ดี ข้าจะรอดู”

สายตาของมู่หรงเจี๋ยจับจ้องไปยังใต้กระดูกไหปลาร้าของนาง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มลงเล็กน้อย เอ่ยออกมาอย่างไม่เสียใจ “ภายหน้าลูกชายของเราก็คงจะต้องดื่มนมแพะแล้ว”