ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 590

ทว่าจื่ออันก็ยังคงไม่เข้าใจความหมายเมื่อครู่นี้ของนางอยู่ดี นางบอกว่าสาเหตุที่นางลงมือช่วยเหลือตนเองนั้น เป็นเพราะล้วนแต่มองเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา รู้ที่มาของนาง รู้ทุกสิ่งอย่างที่นางทำ เช่นนั้นแล้ว ที่ช่วยเหลือนางเพราะว่าเหตุใดกัน? เหตุผลที่ช่วยเหลือนางเป็นเพราะว่าอะไรกัน? หรือเป็นเพราะว่ารู้ทุกอย่าง ก็เลยลงมือช่วยเหลือนาง?

จื่ออันต้องการที่จะเอ่ยถามออกมา แต่เมื่อเห็นว่านางค่อย ๆ หลับตาลง ในตอนที่อยู่บนเกาะโดดเดี่ยวนั้น หากนางเพียงแค่หลับตาลง ก็หมายความว่าต้องการจะไล่นางออกไป

และก็แน่นอนว่า ไท่หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างเรียบเฉย “เจ้าออกไปก่อนเถิด”

จื่ออันคิดจะเอ่ยถามนางในภายหลัง เพราะอย่างไรนางก็กลับมาแล้ว ก็คงจะไม่รีบร้อนจากไป

ทว่าบ่ายในวันนั้น ก็มีคนมาแจ้งกับมู่หรงเจี๋ยว่า ไท่หวงไท่โฮ่วและป้าอาเฉอจากไปแล้ว

จื่ออันรู้สึกผิดหวังขึ้นมา แต่กลับเป็นมู่หรงเจี๋ยที่ไม่ใส่ใจนักเอ่ยออกมา “บรรพชนไปมาไร้ร่องรอย อีกทั้งนางยังเหนื่อยหน่ายกับเรื่องราวภายในเมืองหลวง ข้ารู้ตั้งแต่เนิ่นแล้วว่านางกลับมาก็คงพักอยู่ไม่นาน”

ความสงสัยของจื่ออันในเรื่องเหล่านั้น ยังไม่ทันได้รับคำตอบ และแน่นอนว่าในใจจะต้องเกิดความรู้สึกไม่มีความสุขนัก แต่ว่ามันเป็นวันแรกของการแต่งงาน จึงไม่ได้เผยออกมา ทำได้เพียงแค่ยิ้ม “ภายหลังหากว่ามีโอกาส พวกเราค่อยไปหานางที่ภูเขาเยือกเย็นก็แล้วกัน”

“ไปยังภูเขาเยือกเย็นก็ไม่แน่ว่าจะได้พบนาง เมื่อใดที่นางต้องการจะพบถึงจะได้พบ หากไม่ต้องการที่จะพบ ไปก็เปล่าประโยชน์อันใด”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “นางช่างดูมีเอกลักษณ์ยิ่งนัก”

ทั้งสองคนนั่งลงสนทนากันภายในสวน เพลิดเพลินกับความเงียบสงบที่หาได้ยากยิ่ง

หนี่หรงเดินเข้ามาพร้อมเอ่ย “ท่านอ๋อง พระชายา พระสนมซุนเอ่ยว่าจะเข้ามาถวายพระพรพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย “ไม่พบ”

หนี่หรงอ่ยตอบกลับมา “พ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นข้าจะกลับไปเรียนกับพระสนมซุนก่อน”