ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 595

ข่าวการฆ่าตัวตายของเซี่ยหวายจุน มหาเสนาบดีของราชสำนักนั้นแพร่กระจายออกไปในตอนที่เซี่ยจื่ออันกลับบ้านในวันที่สาม

หนี่หรงแจ้งกับมู่หรงเจี๋ย มู่หรงเจี๋ยจึงบอกกับจื่ออัน ในตอนนั้น จื่ออันเพิ่งจะเดินเข้าไปในประตูใหญ่ของจวนมหาเสนาบดี หยวนฉุ่ยยวี่ยังคงอยู่ที่นี่ ไม่ได้ย้ายออกไป เพราะฉะนั้นเมื่อนางต้องกลับบ้านในวันที่สามนั้น จึงจำต้องกลับมายังที่นี่

หนี่หรงบอกกับจื่ออันว่า ก่อนที่เขาจะตายนั้น ได้ร้องขอกับผู้คุมให้นำคำหนึ่งมาบอกกับตานชิงเสี้ยนจู่ว่า “ขอโทษ”

หลังจากที่จื่ออันได้ยินแล้ว อารมณ์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปเลย นี่เป็นสิ่งที่นางคาดการณ์เอาไว้แล้ว เซี่ยหวายจุนรู้ว่าตายไปเช่นนี้ เป็นการรักษาหน้าตาของเขาเอาไว้ได้ดีที่สุดแล้ว

นางนำข่าวนี้แจ้งกับหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่ตะลึงไปครู่หนึ่ง “ตายแล้ว?”

น้ำเสียงนี้ราวกับว่าจะไม่ใช่นาง แม้แต่นางเองก็ยังรู้สึกว่าแปลกหูไป

พัวพันกันมาสิบเจ็ดปี ระหว่างพวกเขานั้น ในที่สุดแล้วก็สิ้นสุดลงด้วยความตาย

“ใช่แล้ว เขาตายแล้ว ก่อนที่เขาจะตาย เขาร้องขอให้ผู้คุมบอกกันท่านว่าขอโทษ” จื่ออันเอ่ย

หยวนฉุ่ยยวี่พยักหน้าออกมาอย่างเงียบๆ “อืม!”

“ท่านแม่จะให้อภัยเขาหรือไม่?” จื่ออันมองไปยังท่าทีของนางแล้วเอ่ยถาม

หยวนฉุ่ยยวี่เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของนางถึงแม้ว่าจะดูดีขึ้น ทว่าการมองเห็นกลับดูแย่ลงกว่าเดิมมากนัก เหมือนว่าจะมีหมอกปกคลุมอยู่เสมอ “ข้าไม่มีความคิดเห็นใด อย่างนั้นหรือ? จะอภัยหรือไม่อภัย ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว”

“ล้วนแต่ผ่านไปแล้ว!” จื่ออันขบเคี้ยวประโยคนี้กลืนลงไปในปาก ใช่แล้ว ล้วนแต่ผ่านไปแล้วจริง ๆ ส่วนจวนมหาเสนาบดีนี้ ดูจะแปรผันไปแล้วอย่างสิ้นเชิง

จื่ออันเผยยิ้มออกมา “ใช่แล้ว วันนี้เป็นวันที่บุตรสาวกลับจวนมา ท่านแม่เตรียมของอร่อยอะไรเอาไว้บ้างหรือไม่เจ้าคะ? เขาเป็นคนช่างเลือกมาก”

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองมายังนางชั่วแวบหนึ่ง “จะต้องรับรองอะไรข้ากัน? ตามสบายก็พอแล้ว”

แม่นมหยางเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “วันนี้พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย มีคนรับทำไปแล้ว”