ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 607

หลังจากที่แม่นมหยางออกไปแล้ว ฮองเฮาก็เอ่ยออกมา “ก่อนหน้านั้นที่นางรับใช้เจ้าอยู่ ทำให้เจ้าสบายใจหรือไม่?”

จื่ออันเอ่ย “แม่นมเป็นคนที่ใส่ใจมาก”

ฮองเฮายิ้มออกมาเล็กน้อย “ใส่ใจระมัดระวังก็ดีแล้ว แต่ว่ามีความภักดี ถึงจะดีที่สุด หากว่าบ่าวไม่ภักดีแล้ว ต่อให้จะใส่ใจระมัดระวังเพียงใด ก็ไม่มีประโยชน์”

จื่ออันมองไปยังฮองเฮา และก็ไม่ได้คิดที่จะอ้อมค้อมกับฮองเฮา “เหนียงเหนียง วันนี้ที่หม่อมฉันมานั้น มีเรื่องหนึ่งที่จะขอร้อง”

“อ๋อ?” ฮองเฮาเงยหน้าขึ้นมา แสร้งเอ่ยถามออกมาด้วยความประหลาดใจ “เจ้าที่เป็นพระชายาของผู้สำเร็จราชการแทนกลับมาขอร้องข้า? ทุกวันนี้เรื่องต่าง ๆ ในราชสำนักล้วนแต่เป็นท่านอ๋องที่รับผิดชอบ เจ้าที่เป็นพระชายา ก็เท่ากับว่าเป็นพระมารดาของใต้หล้านี้แล้ว เกรงว่าแม้แต่ข้าที่เป็นฮองเฮา ยังต้องคอยมองสีหน้าของเจ้า ไม่ต้องเอ่ยว่าจะร้องขอ มีเรื่องอะไรเจ้าสั่งออกมาก็พอ”

คำพูดนี้ของนางเอ่ยไปยิ้มไป ทว่าความหมายเสียดสีนี้แม้แต่อยู่ด้านนอกมหาสมุทรเองก็ยังฟังออก

จื่ออันรีบร้อนย่อกายลง “เหนียงเหนียงอย่าได้ทรงตรัสออกมาเช่นนี้ จื่ออันไม่อาจรับได้”

“นั่งลงเถิด ข้าเพียงแต่ล้อเล่นกับเจ้า ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีทางบ้าอำนาจอย่างเช่นท่านอ๋องของเจ้าแน่นอน”

ฮองเฮาเอื้อมมือออกไปกดข่มเอาไว้

จื่ออันแสร้งทำนั่งลงอย่างหวาดกลัว แต่ในใจกลับรู้ความหมายของคำพูดฮองเฮาดี

สิ่งที่เรียกว่าบ้าอำนาจ เป็นเพราะว่าเมื่อวานนี้ในตอนที่ว่าราชการยามเช้า มู่หรงเจี๋ยปฏิเสธข้อเสนอเรื่องการต่อรองเจรจาเรื่องภาษี ที่ก่อนหน้านั้นที่ไท่หวงไท่โฮ่วทรงประทานพระราชเสาวนีย์ลด หรือยกเว้นไปครึ่งปีเนื่องในงานอภิเษกของผู้สำเร็จราชการแทนที่องค์รัชทายาทเสนอออกมา

ทว่าองค์รัชทายาทคิดว่าในตอนนี้ท้องพระคลังของแคว้นดูว่างเปล่า และก็เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ละพื้นที่ต่างก็รายงานเรื่องความแห้งแล้งออกมา และท้องพระคลังจำต้องจัดสรรเงินทองเพื่อบรรเทาภัยพิบัติ

เรื่องนี้จำต้องให้ขุนนางชั้นผู้ใหญ่หลายคนเห็นด้วย แต่เมื่อมีการเสนอหัวข้อนี้ขึ้นมา กลับถูกมู่หรงเจี๋ยคัดค้านไป แม้แต่จะหารือหรือถกเถียงก็ยังไม่ทันได้หารือ

ความบ้าอำนาจเช่นนี้ จะทำให้ฮองเฮาและพรรคพวกพากันไม่พอใจขึ้นมา

แม่นมหยางยกชาเข้ามา มอบให้กับจื่ออันก่อน จากนั้นก็ส่งมอบให้จื่ออัน

หลังจากที่ยกน้ำชาให้เรียบร้อยแล้ว นางก็กลับไปยืนอยู่ด้านหลังของฮองเฮา เอามือลงไว้ด้านล่าง

ฮองเฮายกน้ำชาขึ้นมาอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็สาดน้ำชาไปทางแม่นมหยางแล้วเอ่ยออกมาเสียงดัง “ชาร้อนถึงเพียงนี้ เจ้าจะลวกพระชายาให้ร้อนตายหรืออย่างไรกัน?”

ชาถ้วยนี้ถูกสาดลงบนหลังมือของแม่นมหยาง แม่นมหยางไม่กล้าที่ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดออกมา ก่อนจะรีบร้อนคุกเข่าลง “บ่าวผิดไปแล้ว ฮองเฮาเหนียงเหนียง ทรงระงับความโกรธด้วยเพคะ”

“ระงับความโกรธ? เจ้าออกจากวังไปไม่กี่เดือน เกรงว่าคงจะคิดว่าตนเองเป็นเจ้านายไปเสียแล้วกระมัง? แม้แต่การดูแลรับใช้ก็ทำไม่เป็นเสียแล้ว? เจ้าเองก็อยู่ในวังมาหลายปี แต่กลับลืมหน้าที่ของตนเองไปแล้ว ข้าคงจะตาบอดไปแล้วจริง ๆ ถึงได้ส่งเจ้าไปอยู่ข้างกายของพระชายา ทำให้ข้าขายหน้าเสียแล้ว”

แต่ละคำของฮองเฮาฟังดูรุนแรง ล้วนแต่ทรงตรัสออกมาให้จื่ออันฟัง

จื่ออันมองเห็นหลังมือของแม่นมหยางแดงก่ำขึ้นมา ในใจกรุ่นโกรธ แต่ไม่อาจที่จะแสดงออกมาบนใบหน้าได้ มิฉะนั้นแล้ว แม่นมหยางก็คงจะถูกทรมานอีก

นางก้าวมายังเบื้องหน้าด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้ ทำไมถึงต้องโกรธเคืองกัน? หากว่าไม่พอใจกับการรับใช้ เราก็เปลี่ยนคนเสีย”

เมื่อเอ่ยจบ นางยังส่งเสียงดังว่าแม่นมหยาง “ยังไม่รีบจัดการให้เรียบร้อยแล้วถอยกลับไปอีก? ยังจะยั่วยุให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงโมโหอีกหรืออย่างไร แม้แต่ตัวข้าที่เป็นพระชายาเองก็จะไม่ไว้ชีวิตเจ้า”

แม่นมหยางรีบเข้ามาเก็บกวาด “เพคะ บ่าวรู้ความผิดแล้ว”

ฮองเฮามองยังแม่นมอยางที่ออกไป จากนั้นก็เหลือบมองจื่ออันอย่างช้า ๆ “ช่างเป็นคนที่ไม่รู้จักกฏเกณฑ์ซะจริง!”

การไม่รู้กฏเกณฑ์นี้ ทั้ง ๆ ที่หมายถึงแม่นมหยาง แต่ก็ยังลอบหมายถึงจื่ออัน ที่สั่งให้แม่นมหยางออกไป ที่นี่เป็นวังจิ้งหนิง ไม่ใช่ที่ที่จะให้นางที่เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการแทนออกคำสั่งได้

จื่ออันแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ยังคงยิ้มแล้วเอ่ยออกมา “พี่สะใภ้จะไปโกรธกับบ่าวรับใช้ทำอะไรกัน? ทำให้ตนเองบาดเจ็บเสียเปล่า!”

นางประคองให้ฮองเฮานั่งลงแล้วเอ่ย “อันที่จริง ที่ข้าเข้าวังมาคราวนี้ ก็เพื่อเรื่องของอ๋องเหลียงเป็นหลัก”

ฮองเฮาเมื่อได้ยินนางเอ่ยถึงอ๋องเหลียงขึ้นมา ดวงตาก็ถูกปกคลุมด้วยความกรุ่นโกรธขึ้นมา “อ๋องเหลียง? ยังดีที่พระชายาจะยังจำอ๋องเหลียงได้อยู่ ข้าคิดว่าเจ้าคงลืมเขาไปเสียนานแล้ว”