ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 613

สองวันต่อมาจื่ออันไปยังจวนอ๋อง ก็พบนางสนมในจวนสะพายห่อผ้าออกไป แม้แต่พระชายารองเองก็ถูกไล่ออกมา

แต่สีหน้าของทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความสุข ไม่ได้มีท่าทีเศร้าเสียใจแม้แต่น้อย

จื่ออันประหลาดใจเป็นอย่างมาก? รีบเดินเข้าไป ก็พบกับอ๋องเหลียงนั่งอยู่ในห้อง มือกำลังหมุนลูกคิดไปมา คิดพลางส่ายศีรษะพร้อมกับถอนหายใจ

“ทำไมถึงได้ไปกันหมดแล้ว? เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันเอ่ยถาม

อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ข้าเสียเปรียบไปมาก”

“เกิดอะไรขึ้น?” จื่ออันนั่งลง นำกล่องยาวางลงบนโต๊ะ มองไปยังสมุดบัญชีของเขา สมุดบัญชีมีตัวเลขเป็นจำนวนมาก ล้วนแต่เป็นรายจ่าย

“ไล่ออกไปแล้ว” อ๋องเหลียงสูดลมหายใจออกมาราวกับปวดฟัน “สนมห้าพันตำลึง พระชายารองหนึ่งหมื่นตำลึง ล้วนแต่ไล่ออกไปให้หมด”

จื่ออันหัวเราะออกมา ไม่น่าแปลกที่แต่ละคนล้วนแต่ยินดี ที่แท้ล้วนแต่ได้รับเงินกันก้อนโต

หลังจากที่จื่ออันและอ๋องเหลียงคุ้นเคยกันแล้ว ก็รู้มาว่านางสนมและพระชายารองเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสตรีที่มาจากครอบครัวยากจน พระชายารองที่ถูกพ่อแม่พี่น้องขายมานั้นก็เป็นเพียงแต่สตรีจากครอบครัวเล็กๆ เท่านั้น หลังจากที่เข้าจวนมาแล้ว ก็รู้สึกเหมือนตายไปแล้ว อย่างไรเสียอ๋องเหลียงเองก็ไม่แตะต้องพวกนาง ให้เงินแล้วก็ไล่ไปเสีย และแน่นอนว่าพวกนางย่อมยินดี

“แล้วทำไมถึงต้องไล่ออกไป?” จื่ออันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ในตอนนี้เขาเองก็หายดีแล้ว ตามเหตุผลแล้วก็ควรที่จะเพลิดเพลินกับฤดูใบไม้ผลิที่มาล่าช้าของตนเอง แต่กลับมาไล่คนออกไปในเวลานี้

อ๋องเหลียงปิดสมุดบัญชีลง แล้วมองไปยังนางด้วยความจริงจัง “เจ้าอย่ามาแสร้งถามอย่างรู้ทันเลย ช่วงนี้จริงๆ แล้วเจ้าไม่ได้มารักษาโรคลมบ้าหมูของข้า แต่เจ้ากำลังรักษาอาการที่หลบซ่อนอยู่ของข้า ใช่หรือไม่?”

จื่ออันเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มีท่าทางกรุ่นโกรธ ก็ยอมรับออกไป “ใช่แล้ว”

อ๋องเหลียงชื่นชมทักษะทางการแพทย์ของนางเป็นอย่างยิ่ง “เจ้าทำได้อย่างไร? เพียงแค่ฝังเข็ม เจ้าไม่แม้แต่จะตรวจสอบข้ามาก่อน”

“นี้ถือว่าเป็นความผิดพลาดบางอย่าง ก่อนหน้านั้นในตอนที่ข้ารักษาโรคผีดิบอยู่นั้น เคยฝังเข็มให้กับซูชิงและหวางหยู ซูชิงบอกว่าหลังจากที่เขาได้รับการฝังเข็มทยานไปแล้ว เขาก็มีการตอบสนองบางอย่างที่ผิดปกติ”

อ๋องเหลียงตื่นตกใจ “เพียงเท่านี้?”

เขาเดิมทีนั้นคิดว่าจะทักษะทางการแพทย์ที่ลึกซึ้งกว่านี้ กลับไม่คิดว่าเป็นเพียงแค่ความผิดพลาด

“เพียงเท่านี้!” จื่ออันยิ้มออกมา ความผิดพลาดในคราวนี้ ทำให้นางเข้าใจอย่างกระจ่างชัดยิ่งขึ้น ทักษะเข็มทองที่เวินอี้เขียนเอาไว้เล่มนั้น ช่างมีผลวิเศษจริงๆ คุ้มค่าที่จะให้นางศึกษามัน

ดวงตาของอ๋องเหลียงเปล่งประกายขึ้น “เช่นนั้นแล้วเจ้าจะใช้ความผิดพลาดนี้รักษาขาของข้าได้หรือไม่?”

จื่ออันมองยังเขา เอ่ยออกมาอย่างจริงจัง “ขาของเจ้า ข้ามีความเชื่อมั่น เพียงแต่เจ้าจะต้องเชื่อใจข้า”

อ๋องเหลียงถอนหายใจออกมา “ยังจะมีอะไรที่เชื่อไม่ได้อย่างนั้นหรือ? เจ้าเองก็รักษาอาการที่หลบซ่อนอยู่ของข้าได้แล้ว”

จื่ออันกะพริบตาออกมา “ขอบคุณนะ เดิมทีข้ายังนึกว่าเจ้าจะโกรธข้ามาก”

“โกรธหรือ?” อ๋องเหลียงยิ้มขมขื่นออกมา “ที่เรียกว่ากรุ่นโกรธ เป็นเพียงแค่การปกปิดปมด้อยของข้าเท่านั้น การพบกับหมอหลอกลวงมามากจนเกินไป และก็ไม่มีความหวังใดแล้ว ทว่า เจ้ามามอบความหวังให้กับข้าว่าตนเองยังสามารถใช้ชีวิตเหมือนกับคนอื่นได้อีก กลายเป็นคนปกติทั่วไป เป็นความฝันที่ข้าใฝ่ฝันถึงมาโดยตลอด”

จื่ออันน้ำตาไหลนอง นางเข้าใจอ๋องเหลียงดี เข้าใจความเจ็บปวดนั้น อดไม่ได้ที่จะกุมมือเขาเอาไว้แน่น “ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น”

อ๋องเหลียงมองไปยังมือของนาง กุมมือนางกลับ ดวงตาเข้มขึ้น “ตอนนี้เจ้าเสียใจแล้วใช่หรือไม่ที่ไม่ได้แต่งงานให้กับข้า? รู้สึกว่าข้าโดดเด่นยิ่งกว่าเสด็จลุงอีกใช่หรือไม่? มาเสียใจตอนนี้ก็ยังทันอยู่”

จื่ออันตื่นตกใจขึ้นมา ดึงมือกลับอย่างรุนแรง แต่กลับมองเห็นอ๋องเหลียงหัวเราะขึ้นมา

“เจ้าล้อข้าเล่นอย่างนั้นหรือ?” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างกรุ่นโกรธ

อ๋องเหลียงดูมีความสุขมาก “ท่าทางของเจ้าเมื่อครู่นี้ช่างน่าขันจริงๆ”

จื่ออันมองยังเขาอย่างอารมณ์ที่ไม่ดีนะ “เช่นนั้นเจ้าหัวเราะพอแล้วหรือยัง? ข้าจะตรวจสอบผลการรักษาของข้าเอง”

เสียงหัวเราะหยุดลงในทันที!

ตรวจสอบก็ตรวจสอบ แต่เป็นการตรวจสอบบาดแผลตรงส่วนขา

ขาซ้ายขวาของอ๋องเหลียงล้วนแต่มีบาดแผล ทว่าขาขวาของเขาดูจะมีอาการหนักกว่าอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่กระดูกหักแล้วจัดการไม่ดี จนทำให้กระดูกโค้งงอไม่อาจพยุงร่างกายได้ตามปกติ อีกทั้ง เมื่อมองดูสถานการณ์แล้ว น่าจะกดทับเส้นประสาทบางส่วนเอาไว้ และนี่ก็หมายความว่า มีหลายครั้งที่เขาต้องทนทุกข์กับความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

กระดูกในตอนนี้อยู่ในตำแหน่งคงที่แล้ว หากว่าจะทำการรักษาใหม่อีกครั้ง จะต้องหักมันแล้วต่อเข้าด้วยกันใหม่