ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 645

จื่ออันเอ่ยต่อไป “ข้อสงสัยที่สอง ทำไมหวงไท่โฮ่วถึงได้ประทานงานสมรสให้กับพวกเขา และตามสิ่งเหล่านั้นที่จ้วงจ้วงเคยเอ่ยออกมาก่อนหน้า หวงไท่โฮ่วรักและห่วงใยจ้วงจ้วงอย่างมาก ก่อนที่นางจะรู้ว่าเซียวเซียวหักหลังจ้วงจ้วงนั้น และต้องการจะแต่งงานกับสาวใช้ของจ้วงจ้วง นางไม่ได้โกรธ แต่กลับประทานงานสมรสให้กับพวกเขา นี่จะไม่แปลกหรืออย่างไร?”

มู่หรงเจี๋ยส่งเสียงอืมออกมา “ตามข้อสงสัยทั้งสองนี้แล้ว เจ้าสงสัยอะไร? หรือว่าเจ้าคาดเดาเอาไว้อย่างไร?”

จื่ออันชะงักคำพูดลง นางมองไปยังมู่หรงเจี๋ย อย่างไม่รู้ว่าควรจะเอ่ยออกมาดีหรือไม่

มู่หรงเจี๋ยมองเห็นความกังวลของนาง “มีเพียงแค่พวกเราสองคนเท่านั้น เอ่ยออกมาตามตรงเถิด”

จื่ออันเอ่ย “ตกลง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะเอ่ยออกมาตามตรง ข้าสงสัยว่าครั้งแรกที่เซียวเซียวไปสู่ขอกับองค์จักรพรรดินั้น องค์จักรพรรดิจะทรงไม่เห็นด้วย”

“แต่ว่าเจ้าอย่าลืมไปว่า เป็นองค์จักรพรรดิเองที่ทรงยกเลิกงานอภิเษกของจ้วงจ้วงและองค์รัชทายาทของต้าเหลียง หากว่าเขาไม่เห็นด้วยแล้ว คงไม่จำเป็นที่จะต้องทำเช่นนี้ ให้จ้วงจ้วงอภิเษกออกไปกับองค์รัชทายาทของต้าเหลียงก็พอ จะต้องรู้ว่า เป็นเพราะว่าการยกเลิกงานอภิเษกของทั้งสองแคว้น ก็เลยทำให้เกิดเรื่องตึงเครียดขึ้นมา” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยโต้กลับ

จื่ออันคิดอยุ่ครู่หนึ่ง “นี่ก็ถูก หากว่าองค์จักรพรรดิไม่เห็นด้วยแล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยกเลิกงานอภิเษกกับแคว้นต้าเหลียง

จื่ออันมองมาที่เขา “หรือว่าจะเป็นหวงไท่โฮ่ว?”

มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “หากว่าเป็นหวงไท่โฮ่วแล้ว นางก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องประกาศพระราชโองการขององค์จักรพรรดิพระองค์ก่อนออกมาต่อหน้าของขุนนางในราชสำนัก”

จื่ออันคิดว่าก็มีเหตุผล จึงครุ่นคิดอย่างหนัก แต่กลับไม่มีคำตอบใดออกมา ไม่ต้องเอ่ยถึงว่าในใจจะรู้สึกย่ำแย่เพียงใด

“ดูเหมือนว่าอยากรู้ความจริงของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ก็ต้องไปถามจากเซียวเซียว” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างหดหู่

“เห็นได้ชัดเลยว่าเซียวเซียวไม่มีทางที่จะพูดความจริงออกมา หากว่าเขาเอ่ยออกมา ก็คงไม่ต้องหลบหนีไปเสียหลายปี” มู่หรงเจี๋ยเอ่ย

จื่ออันเอื้อมมือออกไป “เช่นนั้นแล้วเงื่อนตายนี้จำต้องผูกต่อไปอย่างนั้นหรือ? รอจนเมื่อวันที่จ้วงจ้วงตายไปก็ไม่มีทางที่จะแก้ออก? และด้วยความเจ็บปวดในวันนี้ของจ้วงจ้วง แผนการของหานชิงชิวก็เป็นไปได้ว่าที่จะสำเร็จ ต้องการให้นางแต่งกับคนที่ไม่ชื่นชอบ ไม่ใช่ว่าเจ็บปวดเสียยิ่งกว่าการฆ่านางหรอกหรือ?”

“เจ้าชอบข้า!” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น

อีกเพียงนิดจื่ออันก็เกือบจะกระอักเลือดออกมา “ข้าเอ่ยออกมาเมื่อใดกัน? อีกทั้งเมื่อครู่นี้เอ่ยถึงเรื่องของจ้วงจ้วงไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงได้วกวนมาจนถึงเรื่องของท่านกับข้าได้?”

“จ้วงจ้วงไม่เคยบอกออกมาว่าแต่งงานกับคนที่ไม่ได้ชื่นชอบ ก็เหมือนว่ามีชีวิตอยู่ไม่สู้ตายไปหรือ นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นความคิดของเจ้า เจ้าคิดว่าแต่งงานกับคนที่ตนเองไม่ชอบนั้นจะต้องรู้สึกย่ำแย่อย่างมาก นี่หมายความว่า เจ้าชื่นชอบข้า เพราะฉะนั้นถึงได้แต่งงานกับข้า” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างได้ใจ

จื่ออันกลอกตาขาว “ตอนนี้ข้ารู้สึกย่ำแย่เป็นอย่างมาก”

“ไม่มีประโยชน์ เซี่ยจื่ออัน ข้ารู้ว่าเจ้าชื่นชอบข้า” มู่หรงเจี๋ยยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย มุมปากแทบจะยกไปชิดใบหู

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก “ข้าเกียจคร้านที่จะเอ่ยออกมากับท่านแล้ว ใช่แล้ว สำหรับเรื่องของจ้วงกับเซียวเซียวนั้น ท่านคิดเห็นอย่างไร? ข้ารู้ว่าท่านมีวิธี เอ่ยออกมาให้พวกเราได้ช่วยกันคิดกันเถิด”