ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 670

มู่หรงเจี๋ยเกลี้ยกล่อมให้หวงไท่โฮ่วกลับไป และแน่นอนว่าสนมในวังหลังเองก็ต้องตามกลับไป หวงไท่โฮ่วทรงกรรณแสงเสียจนพระเนตรบวมเป่ง ในตอนที่เดินอยู่นั้น ขาทั้งสองข้างก็ยังอ่อนแรง จนฮองเฮาและพระสนมเหมยต้องประคองออกไป

หูฮวนสี่ ซูชิง เซียวท่า และคนอื่น ๆ คอยเฝ้าอยู่ในลาน หมอหลวง อ๋องอัน และอ๋องหลี่อยู่ห้องด้านนอก

จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยคอยเฝ้าอยู่ด้านใน

วันนี้มู่หรงเจี๋ยไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา หลังจากที่ทุกคนจากไปแล้ว เขาถึงได้ถามฉินจือ “จางซือเคยมาอย่างนั้นหรือ?”

ฉินจือนำเรื่องที่จางซือมายังจวนองค์หญิง เอ่ยอะไรออกมาบ้างบอกกับมู่หรงเจี๋ย

มู่หรงเจี๋ยเงยหน้าขึ้นด้วยความเศร้าหมอง “ตระกูลเซียวหวาดกลัวถึงเพียงนี้ กระทั่งไม่กลัวที่จะให้จางซือมาเตือนจ้วงจ้วง แสดงว่าวันนั้นองค์จักรพรรดิจะต้องคุกคามพวกเขาอย่างหนัก”

เขาลุกขึ้นยืน “จื่ออัน เจ้าคอยเฝ้าอยู่ที่นี่ ข้าจะเข้าวัง”

“ท่านจะไปพบองค์จักรพรรดิอย่างนั้นหรือ? องค์จักรพรรดิทรงสลบอยู่มิใช่หรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา “เขาเองก็มีช่วงที่ได้สติขึ้นมา ข้าไม่อยากรออีกต่อไปแล้ว จะต้องรู้เรื่องราวทั้งหมดให้ได้”

“ตกลง ท่านไปเถิด!” ตอนนี้อยู่ห่างจากความจริงเพียงแค่ก้าวเดียวแล้ว เรื่องราวมันกระจ่างชัดว่าเป็นองค์จักรพรรดิที่ลงมือทำ แต่กลับไม่รู้ว่าในตอนนั้นองค์จักรพรรดิคุกคามตระกูลเซียวอย่างไร ถึงกับทำให้เซียวเซียวอดทนต่อความเจ็บปวดมาตลอดสิบเอ็ดปี ไม่กล้าไปมาหาสู่กับจ้วงจ้วง

องค์รัชทายาทเองก็เสด็จมาพร้อมกับพระสนมอี๋ เมื่อองค์รัชทายาทเข้ามาก็เหลือบมอง เหลือบมองไปยังจื่ออันอย่างเฉยเมย เอ่ยถาม “องค์หญิงเจิ้นกั๋วเป็นอย่างไรบ้าง?”

จื่ออันเงยหน้าขึ้นมองเขา เห็นได้ชัดว่าเขาไม่มีความกังวลใดเลย เพียงแต่ได้รับคำสั่งให้มาเยี่ยมก็เท่านั้น

“องค์หญิงสบายดี องค์รัชทายาทลำบากแล้ว”

“สบายดี? เสด็จแม่ว่าใกล้จะตายแล้ว” องค์รัชทายาทตะคอกเสียงเย็นออกมา

พระสนมอี๋ส่งเสียงร้องออกมา “ฝ่าบาท อย่าพูดจาไร้สาระ องค์หญิงจะทรงพระเจริญ"

ถึงแม้ว่าจื่ออันจะประหลาดใจที่ทั้งสองเข้ากันได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อคิดแล้วก็ไม่มีสิ่งใดที่ผิดแปลก เพราะอย่างไรแล้ว คนอื่นก็ไม่รู้เรื่องของทั้งสองคน

“ไม่เป็นอะไรก็ดี อย่างไรแล้วข้าก็มาเยี่ยมแล้ว ภายหน้าหากว่าเสด็จย่าทรงถามถึง บอกว่าข้าเคยมาเยี่ยมแล้วก็เป็นพอ” เมื่อองค์รัชทายาทตรัสเอ่ยจนจบ ก็ก้าวเดินออกไปอย่างเย็นชา