ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 676

เซียวท่าส่งเสียงหัวเราะออกมา “ขนมน้ำตาลเคลือบ? ฮาฮา นี่ก็มีพิษด้วยอย่างนั้นหรือ? แต่ข้าชอบกิน เอามาให้ข้า!”

เขายื่นมือคว้ามันออกมา ก่อนจะกัดเข้าไปคำหนึ่ง

เซี่ยหลินเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล “เจ้าอย่ากินมันมากจนเกินไป กินมากไปอาจจะโดนพิษเข้า อีกทั้ง ข้ายังทำมันทั้งวัน”

“แล้วถ้าหากข้าอยากจะกินเล่า” เซียวท่ากัดเข้าไปอีกคำหนึ่ง กัดเสียจนสองแก้มโป่งพองขึ้น เปรี้ยวกำลังพอดี แต่ความหวานไม่พอ

จื่ออันค่อนข้างที่จะผิดหวัง ดูเหมือนว่า เซี่ยหลินแม้แต่ยาพิษก็ไม่รู้ว่าคืออะไร และก็ใช่ เด็กที่มีความคิดเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น ยังจะเรียกร้องให้เขาเรียนรู้สิ่งที่ซับซ้อนเช่นนี้ได้อย่างไร

พั่งจือฟันหักจ้องมองเซียวท่าอยู่ตลอดเวลา เซียวท่าคิดว่าเขาตะกละจนเกินไป ที่เหลืออีกหนึ่งชิ้นจึงได้ส่งให้เขา “มา ข้าจะให้รางวัลเจ้า”

พั่งจื่อฟันหักก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าว “ข้าไม่ได้อยากได้”

“ไม่อยากได้ เช่นนั้นข้าก็จะกินแล้ว” เซียวท่ากัดกินเข้าไป นำไม้ไผ่โยนทิ้งไปข้างทาง

จื่ออันเป็นกังวลเป็นอย่างมาก นี่มันวันที่สองเข้าไปแล้ว คืนวันที่สามอย่างน้อยแล้วก็ต้องปลดผนึกออกมา เมื่อถึงเวลานั้นแล้วจ้วงจ้วงจะทำอย่างไร?

นางมองไปยังเซี่ยหลินเอ่ยออกมา “หลินหลิน พี่ใหญ่จะให้คนส่งเจ้ากับไปหาท่านแม่ก่อน ดีไหม? ท่านแม่คิดถึงเจ้ายิ่งนัก”

เซี่ยหลินส่ายศีรษะออกมา “แต่อากงบอกให้ข้ามาถอนพิษ”

“เรื่องนี้ไม่จำให้เจ้าต้องทำแล้ว มีหมอหลวงและพี่ใหญ่อยู่” จื่ออันเอ่ย

เซี่ยหลินได้ยินนางเอ่ยออกมาเช่นนี้ ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ขอรับ เช่นนั้นข้าจะกลับไปหาท่านแม่ก่อนแล้วค่อยกลับมาอีกครั้ง”

เขาร้องเรียกพั่งจือฟันหักด้วยความภาคภูมิใจ “อาพั่ง เจ้าจะไปกับข้าหรือไม่? ท่านแม่ของข้ามีของกินอร่อยมากมาย”

“ดี! ให้ท่านแม่ของเจ้าทำอาหารอร่อย ๆ ให้ข้าด้วย” พั่งจือฟันหักเอ่ยออกมาอย่างมีความสุข

ท่านแม่ที่เซี่ยหลินเอ่ยเรียกนั้น แน่นอนว่าเป็นหยวนฉุ่ยยวี่ หยวนฉุ่ยยวี่เป็นบ้านหลัก เพราะฉะนั้นเซี่ยหลินจะต้องเรียกนางว่าท่านแม่ ทว่าเฉินหลิงหลงเองก็ให้เซี่ยหลินเรียกนางว่าท่านแม่ เซี่ยหลินเองก็เรียก แต่กลับไปชอบเข้าใกล้ฮูหยินหลิงหลง ถึงแม้ว่าเขาจะโง่งม แต่ก็รู้ว่าฮูหยินหลิงหลงรังเกียจเขา ไม่ชอบเขา มักจะเรียกเขาว่าเจ้าโง่

เซียวท่านั่งอยู่บนประตู หันกลับมาเอ่ย “นอนไม่หลับก็ต้องนอนสักประเดี๋ยว บางทีหากว่าพักผ่อนจนเพียงพอแล้ว ก็อาจจะคิดวิธีการอะไรออกมาก็ได้”

จื่ออันส่ายศีรษะ “ข้าไม่มีเบาะแสอะไรเลยจริง ๆ ข้าพยายามนึกถึงวิธีการที่คิดออก ถอนพิษออกทีละตัว ทว่าในนั้นมีพิษบางตัวที่เมื่อยาถอนพิษรวมเข้าด้วยกัน ก็จะก่อให้เกิดเป็นพิษตัวใหม่ขึ้น กลับกัน...เซียวท่า เจ้าเป็นอะไร? ทำไมถึงได้กะพริบตาแรงถึงเพียงนั้น?”

เซียวท่าเอื้อมมือออกไปถูดวงตา “ไม่รู้ รู้สึกเพียงแต่ว่าดวงตาแห้งกร้าน”

เขาถูมันอย่างแรง และรู้สึกคันอย่างมาก

ทุกคนมองออกไป เห็นเพียงเซียวท่ากะพริบตาอย่างแรง ขมวดคิ้ว มุมปากยกขึ้น ลำคอตั้งตรง และกระตุกอย่างไม่รู้ตัว

จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างประหลาดใจ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น? เจ้าเป็นอะไรไป? รู้สึกว่ามีที่ใดที่ไม่สบายอย่างนั้นหรือ?”

เซียวท่าเองก็ตื่นตกใจเป็นอย่างยิ่ง เอื้อมมือออกไปอยากจะลูบใบหน้า แต่กลับพบว่าสองมือนั้นไม่อาจควบคุมได้ ไม่หยุดที่จะกระตุกออกมาเล็กน้อย

“แปลก...” ช้า ๆ แม้แต่จะเอ่ยออกมาก็ยังเอ่ยไม่ได้