อย่างไรก็ตาม ในขณะที่อ๋องเหลียงสิ้นหวังล้มเหลวนั้น กลับพบกับอี๋เอ๋อร์ และเมื่อไปตามที่อยู่ที่เจ้าหน้าที่ครัวเรือนมอบให้นั้น กลับไม่พบว่ามีใครอยู่ที่บ้าน
จื่ออันถือเหล้าดีไปสองไห มะพร้าวสองลูกแขวนอยู่ตรงลำคอ บนมะพร้าวนั้นติดกระดาษสีแดงเอาไว้ มาเพื่อดื่มกิน ทว่าเจ้าของบ้านกลับปิดประตูใส่เสีย ช่างไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือว่าจะร้องไห้กันดี
อ๋องเหลียงรู้สึกท้อแท้เป็นอย่างมาก เอ่ยออกมาอย่างเศร้าใจ “พวกนางออกจากเมืองหลวงไปแล้วอย่างนั้นหรือ? จะต้องใช่อย่างแน่นอน อี๋เอ๋อร์จะต้องไม่อาจจะเผชิญหน้ากับเรื่องเช่นนั้นที่เกิดขึ้นได้ ข้าไม่ควรเข้าวังไปก่อน ควรที่จะไปหานางก่อน”
จื่ออันมองยังเขา เอ่ยปลอบโยนออกมา “ไม่ต้องเป็นกังวลไป พวกนางจะต้องกลับมา”
ทว่าในใจของจื่ออันเองก็เกิดความกังวลอยู่เล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะสั่งทางด้านประตูเมืองเอาไว้แล้วว่า ห้ามมิให้ทั้งสองคนออกจากเมืองไป แต่ต่อให้หลิวเย่ว์จะไม่ออกนอกเมืองแล้วหลบอยู่ในเมือง การตามหาก็ไม่ง่ายนัก
ได้แต่หวังว่า นางจะออกมา
ทั้งสองกลับไปอย่างไม่มีความสุขนัก เซียวท่าเห็นทั้งสองคนนำของกลับมาด้วยจึงได้เอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้น? สู่ขอไม่สำเร็จอย่างนั้นหรือ?”
“ไม่มีใครอยู่” จื่ออันวางของลง
เซียวท่ามองไปยังมะพร้าวสองลูกที่แปะกระดาษสีแดงเอาไว้ จึงหัวเราะออกมา “ในเมื่อไม่อยู่ ก็ไม่ต้องสู่ขอแล้ว”
“ท่านอ๋องกวางตงยังคงอยู่ในห้องของจ้วงจ้วงอีกหรือ?” จื่ออันเอ่ยถาม
“ยังอยู่ ท่านอ๋องเองก็เข้าไปแล้ว ทั้งสองคนล้วนแต่อยู่ในนั้น เมื่อครู่นี้เพิ่งจะทะเลาะกัน อีกเพียงนิดเดียวก็จะต่อยตีกันแล้ว” เซียวท่าเอ่ยออกมาอย่างอยากจะร้องไห้
“อารมณ์ของทั้งสองเป็นราวกับดาวเพลิงที่กระแทกเข้ากับพื้นดิน หย๋า ช่างเถิด ไม่สนใจพวกเขาแล้ว ข้าจะไปดูที่ห้องครัว ทำอะไรให้พวกเขาได้กินกันเสียหน่อย” จื่ออันเอ่ย พร้อมนำเสี่ยวซุนและแม่นมไปยังห้องครัว
เซียวท่าเมื่อเห็นว่าอ๋องเหลียงกำลังนั่งตกอยู่ในภวังค์บนเก้าอี้นั้น เมื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงได้เอ่ยถามออกมา “ท่านอยากจะสู่ขออี๋เอ๋อร์มากอย่างนั้นหรือ?”
อ๋องเหลียงเงยหน้าขึ้นเหลือบมองยังเขา “เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”
“แต่ว่าการแต่งงานมีอะไรดีกัน?” เซียวท่าเอ่ยถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...