หัวหน้าหน่วยมีประสบการณ์ตรวจสอบคดีมากมาย เพียงแค่มองชื่อของทั้งสองคนครู่เดียวก็รู้แล้ว เอ่ยออกมา “หยางหมิงผู้นี้ได้รับตราประทับรับของศาลาว่าการมาจริง ๆ ส่วนหลี่ฉีผู้นี้นั้น กลับไม่มี”
“หัวหน้าหน่วยรู้ได้อย่างไร?” เซียวท่าเอ่ยถาม
“เพราะว่าใต้เท้าเจ้าหน้าที่ครัวไม่สบายอยู่หลายวัน ข้าน้อยเองก็ไม่มีภารกิจอะไร ใต้เท้าจึงได้โยกย้ายข้าน้อยไปยังสำนักงานทะเบียนครัวเรือนข้าน้อยแน่ใจว่าไม่เคยประทับตราให้กับหลี่ฉี อีกทั้ง ท่านดู หนังสือนับรองของหลี่ฉีผู้นี้เพิ่งจะไปประทับตรายังศาลาว่าการวานนี้ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ข้าน้อยจะจำไม่ได้ได้อย่างไร? อีกทั้งตรงนี้ยังเขียนเอาไว้ว่าเขาเป็นคนเมืองจางโจว ตลอดทางมาเมืองหลวงจะต้องผ่านเจ็ดเมือง ทว่าเขากลับมีตราประทับอยู่แค่สามเมืองเท่านั้น นี่หมายความว่า หนังสือรับรองฉบับนี้ของเขานั้นทำขึ้นมา แล้วทำไมเขาถึงได้ทำหนังสือรับรองขึ้นมา? ก็เพราะว่าเขาเป็นคนพื้นที่ เพราะหากเป็นคนนอกพื้นที่แล้วจะต้องมีหนังสือรับรอง มีเพียงแค่คนในพื้นที่เท่านั้นถึงจะไม่มี”
เซียวท่าเอ่ยถามเถ้าแก่ทันที “เจ้ายังจำได้หรือไม่ว่าหลี่ฉีมีหน้าตาอย่างไร?”
“จำได้ จำได้” เถ้าแก่รีบร้อนเอ่ยออกมา
เสี่ยวเอ้อร์เองก็บอก “ผู้น้อยเองก็จำได้ขอรับ”
หลิวเย่ว์ที่อยู่ด้านข้างเมื่อได้ยินเข้า “เป็นคนที่พักห้องถัดจากข้าไปหรือไม่? ข้าเองก็จำได้ ข้าเคยพบเขามาสองครั้ง”
“เช่นนั้นก็ดี รีบให้อาจารย์วาดรูปรีบวาดภาพเขาออกมา” เซียวท่าเอ่ย
หลิวเย่ว์เอ่ย “ทำไมถึงต้องวุ่นวายกันเช่นนี้? ให้ข้าวาดเอง”
ระยะนี้ทักษะการวาดภาพของนางก้าวหน้าขึ้น ได้ทดสอบเข้าพอดี
“ท่าน?” เซียวท่ามองยังนางอย่างไม่อยากเชื่อ
“แน่นอน”
เสี่ยวเอ้อร์เปิดห้องหนังสือ เมื่อหลิวเย่ว์คิดถึงรูปลักษณ์ของคนผู้นั้น ก็สะบัดพู่กันวาดลงไปทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...
โอโย่คู่ตัวร้าย...
อ๋องเหลียงน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่จักรพรรดิเหลียง...
สามีภรรยาคู่นี้ จะมีช่วงเวลาสงบสุขดีดีบ้างไม่ได้เลยหรือไงกัน สงสารอ่า...