ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 766

มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างไม่ยินดีนัก “ข้ายังคิดจะบอกกับนาง”

หลิวหลิ่วได้ยินคำนี้ ก็รีบเงยหน้าขึ้นมองไปยังเขา “เช่นนั้นท่านอ๋องบอกข้ามา เขาเอ่ยออกมาว่าอย่างไร?”

มู่หรงเจี๋ยกลับทำสีหน้าเฉยเมย “ไม่บอก”

หลิวหลิ่วกรุ่นโกรธเสียจนกระทืบเท้าออกมา ขณะที่กำลังที่จะโมโหใส่เซียวท่านั้น ตรงมุมห้องนั้นก็มีเสียงอ่อนแอดังขึ้น “เขาบอกว่าท่านคุกเข่าลงร้องขอให้เขาขอท่านแต่งงาน”

ทุกคนมองออกไป ก็พบกับตาวเหล่าต้าที่หลบอยู่ตรงมุมห้องแทะตีนเป็ดอยู่ ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำมันเต็มปาก ทั่วทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำมัน

“เซียวท่า!” หลิวหลิ่วส่งเสียงราวสิงโตออกมา สั่นสะเทือนไปถึงฟ้า

เซียวท่า “ฟรึ่บ” ดังขึ้น หายไปอย่างรวดเร็ว

หลิวหลิ่วกัดฟันออกมา และเพราะอาการบาดเจ็บที่ขาทำให้ไม่อาจไล่ตามได้ทัน ทำได้เพียงแค่อธิบายออกไปด้วยใบหน้าดำคล้ำ “ไม่ใช่เช่นนั้น เป็นเขาที่ไปสู่ขอ กลางดึกดื่น นำมะพร้าวและเหล้าออกมาสู่ขอยังจวนของข้า เป็นความจริง ข้าไม่ได้โกหก”

“เชื่อข้า เป็นความจริง ข้าไม่ได้คุกเข่าลงขอเขาแต่งงาน ข้าเองก็ปฏิเสธไม่ได้...หรอก ต่อให้ข้าจะปฏิเสธได้ ข้าเองก็ไม่มีทางทำเช่นนั้น หากว่าเขาไม่ยินยอมที่จะสู่ขอข้า ข้าขอเขาแต่งงานไปแล้วจะมีประโยชน์อะไรกัน?”

"หลิวหลิ่ว พวกเราเชื่อเจ้า” จื่ออันเอ่ย

“ไม่...พวกเจ้าจะต้องไม่เชื่อข้าแน่ เพราะว่าข้าคอยวอแวกับเขาอยู่ตลอดเวลา พวกเจ้าจะต้องเชื่อคำเขาไปแล้ว”

“ไม่...”

“ไม่ต้องอธิบาย ข้ารู้ว่าพวกเจ้าต่างก็ไม่เชื่อข้า” หลิวหลิ่วนั่งลงบนขั้นบันไดหิน ดูเงียบเหงาอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่านางจะสมปรารถนาแล้ว ทว่ากลับไม่เหมือนกับที่นางคิด นางคิดว่าเซียวท่ายินยิมสู่ขอนางด้วยความจริงใจ เขาจะต้องขอนางแต่งงานอย่างไม่จริงใจ มิฉะนั้นแล้ว ทำไมถึงได้ไม่ยินยอมบอกกับทุกคนว่าเป็นเขาที่ขอแต่งงาน?

“หลิวหลิ่ว” จื่ออันนั่งลง “เจ้าบอกข้ามา เจ้าอยากจะแต่งงานกับเซียวท่ามากใช่หรือไม่?”

หลิวหลิ่วมองยังนาง แล้วพยักหน้า “ข้าอยากจะแต่งงานกับเขามาก”

“เขาคนนี้ก็เป็นคนเช่นนี้ อันที่จริงแล้วทุกคนต่างก็รู้ดีว่าเจ้าไม่มีทางคุกเข่าขอเขาแต่งงาน เขาเอ่ยออกมาเช่นนี้ เพราะว่าเขารู้สึกขายหน้า ไม่ใช่รู้สึกขายหน้าเพราะว่าขอเจ้าแต่งงาน แต่เป็นเพราะว่าก่อนหน้านั้นเขามักจะเอ่ยออกมาต่อหน้าของพวกเราว่า ไม่มีทางที่จะขอเจ้าแต่งงาน และก็ไม่มีทางชอบเจ้า จู่ ๆ เขาก็ไปสู่ขอขึ้นมา เขารู้สึกว่าหน้าตานี้คงจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ เพราะฉะนั้นถึงได้คิดเหตุผลที่โง่เขลาเช่นนี้ออกมาอธิบายกับทุกคน”

“จริงหรือ?” หลิวหลิ่วมองยังจื่ออันด้วยความสงสัย “เพราะเช่นนี้หรือ?”