ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 770

หูฮวนสี่เมื่อเห็นเข้าจึงเอ่ยออกมา “ไปเถิด ให้นางเข้าไปพบ ฟังว่านางจะเอ่ยอันใดออกมา หากว่าเอ่ยวาจาไม่เคารพออกมา ก็ไล่ออกไปเสีย”

โหรวเหย๋าเองก็เอ่ยออกมา “ใช่แล้ว ให้นางเข้าไปเถิด”

ฉินจือและฉยงหวาเมื่อได้ยินทั้งสองคนเอ่ยออกมาเช่นนี้ จึงได้เอ่ยออกมา “เจ้าเข้าไปก็ได้ ถึงแม้ตอนนี้องค์หญิงจะสลบอยู่ ก็ยังคงได้ยินพวกเราพูดคุยกันอยู่ หากว่าเจ้าเอ่ยคำยั่วยุนางออกไป ข้าไม่มีทางที่จะปล่อยเจ้าไป ต่อให้เจ้าจะเป็นฮูหยินของแม่ทัพใหญ่ อย่างมากถึงแม้ว่าข้าจะตายไป ก็จะฆ่าเจ้าให้ได้”

กายของหานชิงชิวสั่นสะท้าน ใบหน้าดูเศร้าสร้อยเล็กน้อย นางมองไปยังฉินจือ “เจ้ายังคงดีต่อองค์หญิงดังเดิม”

“นั่นเป็นเพราะว่าองค์หญิงเองก็ปฏิบัติต่อข้าดีเช่นกัน ข้าไม่เหมือนกับเจ้า สำหรับเจ้าแล้ว ในใจของเจ้าต้องการเพียงแต่เป็นฮูหยินเป็นเจ้านาย หากว่ามีชะตาชีวิตเช่นนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องมีแผนการแย่งชิงอันใด สั่งที่ควรจะเป็นของเจ้า สวรรค์ก็จะต้องมอบให้กับเจ้า ไม่ควรเป็นของเจ้า ต่อให้เจ้าจะได้มันมาแล้วก็จะต้องเสียมันไป หานชิงชิว เห็นแก่วาสนาของพวกเราที่เคยเป็นพี่น้องกันมาก่อน ข้าขอแนะนำเจ้าสักคำ เรียนรู้เข้าใจที่จะตอบแทนบุญคุณเถิด ไม่มีองค์หญิงแล้ว ก็จะไม่มีเจ้าและข้าในวันนี้” ฉินจือเอ่ยออกมาอย่างเย็นชา

ในใจของหานชิงชิวเจ็บปวดเหมือนราวกับถูกอะไรสักอย่างกัดเข้า เงยหน้าขึ้นพร้อมกับดวงตาที่เปียกรื้น นางพยายามที่จะไม่กะพริบตา เพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เดินตามฉินจือและฉยงหวาเข้าไป

จ้วงจ้วงนอนอยู่บนเตียง ยังคงสวมชุดแต่งงานอยู่ดังเดิม ฉินจือไม่ได้ช่วยนางเปลี่ยนชุด นางบอกว่า หากองค์หญิงเลือกสวมชุดแต่งงานนี้จากไป เช่นนั้นก็ให้นางได้สวมไปตลอดเถิด ในตอนที่นางมีชีวิตอยู่ไม่อาจเป็นเจ้าสาวของเซียวเซียวได้ ตายไปแล้ว ก็หวังว่านางจะทำได้

หานชิงชิวมองไปยังกายที่สวมชุดแต่งงานนั้น ในใจก็เหมือนกับถูกเข็มทิ่มแทง นางรู้ว่าชุดแต่งงานชุดนี้ไม่ใช่ชุดนั้นที่เซียวเซียวสั่งให้คนตัดเย็บ เพราะว่าในคืนแต่งงานนั้น เขาก็เผาชุดนั้นไปแล้ว เขาเอ่ยออกมากับนางด้วยความรังเกียจ ชุดแต่งงานนี้ไม่ได้มอบให้กับเจ้า แต่กลับถูกเจ้าทำให้สกปรกเข้า ก็ไม่จำเป็นต้องเก็บเอาไว้อีก

ภายหลังนางสั่งให้คนทำขึ้นใหม่อีกชุดหนึ่ง ซึ่งเป็นของปลอม แต่นางก็ยังคงเก็บไว้

นางยืนอยู่ตรงขอบเตียง มองไปยังใบหน้าที่ผอมบางขององค์หญิง ภาพฉากในอดีตค่อย ๆ แวบผ่านเข้ามาในหัว นางมีคำพูดมากมาย ทว่าไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมาได้

ท้ายที่สุดแล้ว นางก็จากไปอย่างเศร้าสร้อยโดยไม่เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

ฉินจือมองนางจากไป จึงเอ่ยออกมา “ประหลาดจริง ๆ บอกว่ามีคำพูดที่อยากจะเอ่ยออกมากับองค์หญิง เมื่อพบองค์หญิงแล้ว กลับไม่เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว”

ฉยงหวาเอ่ย “นางคงจะไม่เกิดความรู้สึกผิดเข้าหรอกกระมัง? เปลี่ยนนิสัยแล้วหรือ?”

“นางจะเปลี่ยนนิสัยได้หรือ? เห้ ทุบตีให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ” ฉินจือร้องเอ่ยออกมา

เรื่องที่หานชิงชิวมานั้น จื่ออันรับรู้ในภายหลัง เมื่อได้ยินว่านางออกไปโดยไม่แม้จะเอ่ยอะไรออกมา จื่ออันก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ข้าจะไปหาหานชิงชิว”