ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 787

ซุนกงกงพยักหน้า “ใชพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง หม่อมฉันมองดูพระองค์และองค์หญิงเติบโตขึ้น หม่อมฉันยังจำได้ว่าเมื่อตอนที่ท่านอ๋องอายุได้ห้าขวบ ในวังของไท่โฮ่ว พระองค์มักจะแข่งว่าใครยิงฉี่ได้ไกลกว่ากันกับหม่อมฉัน”

มู่หรงเจี๋ยปล่อยกระแอมไอและปรับสีหน้าของเขา "มันนานมาแล้ว และข้าคิดว่าท่านคงจำผิดคนแล้วกระมัง ท่านน่าจะหมายถึงพี่สาม เขาดื้อรั้นมาก อย่างไรก็ตาม อย่ามัวแต่พูดถึงเรื่องอื่นเลย ข้าแค่อยากจะถามท่านว่า ท่านยินดีจะทำอะไรเพื่อองค์หญิงหรือไม่?"

ซุนกงกงพยักหน้า "ไม่ว่าเรื่องอะไร หม่อมฉันก็เต็มใจทำพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงเจี๋ยกล่าว "เช่นนั้นก็ดี" เขาเอนตัวไปใกล้กับซุนกงกงและพูดบางอย่างใส่หูของเขา ซุนกงกงถึงกับตกใจ "ท่านอ๋องตั้งใจจะทำเช่นนี้จริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ?"

“ใช่” มู่หรงเจี๋ยตอบ “ท่านอย่าได้อย่ากังวลไป หากเสด็จแม่สืบสวนเรื่องราว ข้าจะออกหน้ารับแทนท่านเอง”

“หม่อมฉันไม่ได้กลัวพ่ะย่ะค่ะ” ซุนกงกงยิ้ม “หม่อมฉันแก่แล้ว หาได้สนใจอะไรทั้งนั้น”

มู่หรงเจี๋ยกล่าว "เช่นนั้นข้าต้องขอบคุณกงกงแทนองค์หญิงแล้ว"

มู่หรงเจี๋ยเดินไปสองก้าว เสียงของซุนกงกงก็ดังขึ้นมา "ท่านอ๋อง หม่อมฉันจำได้ว่าเป็นท่าน หาใช่ท่านอ๋องหลี่นะพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงเจี๋ยเดินเซและจากไปอย่างรวดเร็ว หลังจากออกจากวัง มู่หรงเจี๋ยก็สั่งหนี่หรงว่า "เจ้าสั่งให้คนคอยตามเหลียงซู่หลินไป ดูว่าเขาไปที่ไหน"

"ขอรับ!" หนี่หรงรับคำสั่งและจากไป

วันนี้จื่ออันนั้นอารมณ์ดี นางจึงออกไปพบหูฮวนสี่ แต่ทว่ามู่หรงเจี๋ยนั้นหารู้ไม่ เขาจึงไปจวนของอ๋องเหลียงและจวนองค์หญิงเพื่อตามหานางแต่ก็ไม่พบ ต่อมาองครักษ์จินเห็นเขาน่าสงสารจึงได้พูดขึ้นว่า "ท่านอ๋อง ท่านกำลังตามหาพระชายาใช่หรือไม่? นางไปที่บ้านตระกูลหูพ่ะย่ะค่ะ"

มู่หรงเจี๋ยพูดด้วยความโกรธ "ทำไมไม่บอกให้มันเร็ว ๆ?"

“ท่านอ๋องไม่ได้ถามนี่ขอรับ” องครักษ์จินพูดอย่างไร้เดียงสา

“นางไปที่บ้านของตระกูลหูทำไมกัน?” มู่หรงเจี๋ยไม่สนใจเขา

“หม่อมฉันไม่ทราบเช่นกันรับ” มู่หรงเจี๋ยคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตรงไปที่บ้านของตระกูลหู