ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 799

ตอนนี้ความเคร่งขรึมของทุกคนล้วนแต่ถูกมู่หรงเจี๋ยยกขึ้นมา ไม่ว่าใครจะหวาดกลัวใคร ใครจะกริ่งเกรงใคร ล้วนแต่ไม่สำคัญ เพราะว่าพระราชเสาวนีย์ได้ประกาศออกมาแล้ว ไม่ว่าเซียวเซียวจะเป็นหรือตาย มู่หรงจ้วงจ้วงนั้น หากว่าไม่ใช่เขาแล้วก็ไม่มีทางแต่งงานด้วย

ในวันที่จ้วงจ้วงฟื้นขึ้นมานั้น จื่ออันก็นำเรื่องราวความรักของเซียวเซียวเล่าให้กับนางฟัง จ้วงจ้วงฟังแล้วก็ยิ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาคำหนึ่ง “โง่!”

จากนั้นน้ำตาของนางก็พรั่งพรูลงมาอย่างหนัก ไม่ว่าอย่างไรก็เช็ดออกไม่ได้ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องราวความรักของทั้งสองคนแม้แต่ประโยคหนึ่ง

ไม่มีใครเอ่ยถึงอีก

ความรักของพวกเขาเดินมาจนถึงก้าวนี้ หากว่าไม่อาจอยู่ด้วยกันได้อีก เช่นนั้นก็คงจะเป็นโศกนาฏกรรมแล้วจริง ๆ

ร่างกายของจ้วงจ้วงยังไม่ฟื้นตัวขึ้นมาอย่างเต็มที่ เพราะฉะนั้นจึงไม่ได้รั้งอยู่ในวังนานนัก หลังจากที่ออกจากวังไปถึงจวนองค์หญิงแล้ว จื่ออันและมู่หรงเจี๋ยก็นั่งอยู่เพียงครู่หนึ่งก็กลับไป

ระหว่างทางจื่ออันเอ่ยถามมู่หรงเจี๋ย “จริง ๆ แล้ว ทำไมถึงได้ไม่ส่งทั้งสองคนออกไปกัน? เช่นนี้ก็ไม่ต้องถูกเรื่องทางโลกรบกวน สามารถใช้ชีวิตของตนเองได้”

อย่างน้อยนางก็ต้องการโหยหาชีวิตเช่นนี้

มู่หรงเจี๋ยกลอกตามองนาง “นั่นเป็นเพียงแค่อุดมคติเท่านั้น ผู้คนจะต้องคลุกฝุ่นอยู่ในโลก เผชิญหน้ากับความยากลำบากทุกรูปแบบในโลก จ้วงจ้วงเกิดที่นี้ เติบโตที่นี้ แต่ไม่จำเป็นต้องแก่ตายที่นี้ แน่นอนว่าหลังจากนี้พวกเขาสามารถออกไปเที่ยวเล่นได้ ทว่าท้ายที่สุดก็ต้องกลับมา พวกเขารักกันอย่างแท้จริง แล้วทำไมถึงต้องหลบซ่อน? อีกทั้งสหายญาติสนิทของจ้วงจ้วงก็ล้วนแต่อยู่ในเมืองหลวง นางไม่ใช่คนที่สนใจเพียงแต่ความรักแล้วไม่ให้ความสำคัญกับสหายและญาติสนิท แล้วนางจะทำใจละทิ้งทุกอย่างที่นี้ได้หรือ?”

“เพราะเช่นนี้? ไม่มีเหตุผลอื่นแล้วหรือ” จื่ออันเอ่ยถาม

มู่หรงเจี๋ยนิ่งเงียบครู่หนึ่ง “ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่ถือว่าเป็นเหตุผลได้ ทว่าไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง ว่ากันตามตรงแล้ว ก็ไม่ถือว่าเป็นเหตุผลได้”

“เช่นนั้นท่านก็ลองเอ่ยถึงเหตุผลที่ไม่ถือว่าเป็นเหตุผลนี้ ดูว่าท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเหตุผลอะไร?” จื่ออันเอ่ยออกมาอย่างกระอักกระอ่วนใจ”

มู่หรงเจี๋ยนิ่งเงียบไปอีกครู่หนึ่ง “เซียวเซียวเป็นแม่ทัพใหญ่”

“จากนั้นเล่า?”