ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 798

จ้วงจ้วงน้ำตาร่วงไหล “ขอโทษด้วยพี่สะใภ้ ข้าไม่ได้ตั้งใจให้ท่านรู้สึกเสียใจ”

หวงไท่โฮ่วกอดนางเอาไว้ “เอาล่ะ ล้วนแต่ผ่านพ้นไปแล้ว เจ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

จื่ออันเอ่ย “ใช่แล้ว ล้วนแต่ผ่านพ้นไปแล้ว อันที่จริงแล้ววันนี้องค์หญิงไม่จำเป็นต้องเข้าวังมา ทว่านางยืนกรานที่จะเข้าวังเพื่อให้ท่านได้พบเห็น

หวงไท่โฮ่วถอนหายใจออกมา เหลือบมองไปยังในหน้าซูบผอมนั้น เมื่อนึกถึงเรื่องเหล่านั้นที่องค์จักรพรรดิทรงกระทำไว้ นางก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ข้าคงต้องขอโทษเจ้าแทนองค์จักรพรรดิสักครั้งหนึ่ง”

จ้วงจ้วงยิ้มออกมา ยิ้มเสียจนน้ำตาไหลซึม “ไม่เกี่ยวกับท่าน ไม่จำต้องให้ท่านเอ่ยขอโทษ ส่วนความคิดนั้นขององค์จักรพรรดิ ข้ารู้ ข้าไม่กล่าวโทษเขา บางที หากว่าข้านั่งลงบนตำแหน่งเขา ข้าเองก็อาจจะทำเช่นนี้”

“เจ้าคิดเช่นนี้จริง ๆ หรือ?” หวงไท่โฮ่วมองไปยังนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะอย่างไรแล้ว การตัดสินใจเรื่องนี้ขององค์จักรพรรดินั้นก็ทำให้นางทนทุกข์ทรมานไปถึงสิบเอ็ดปี

“เป็นผู้มีอำนาจ มีบางอย่างที่ทำอะไรไม่ได้มากมาย ไม่อาจจะใจอ่อนได้แม้แต่น้อย หากว่าเขาคิดถึงงานมงคลของข้าแล้ว ปล่อยให้เกิดความคุกคามเกิดขึ้น ก็ดูจะไร้ซึ่งเหตุผล อีกทั้งตระกูลเซียวใหญ่โตเพียงนี้ ท่านโหวและเซียวเซียวไม่มีใจทะเยอทะยาน เครือญาติอาจจะไม่มี” จ้วงจ้วงเอ่ย

อันที่จริงแล้วในใจนางไม่ได้คิดเช่นนี้ ตระกูลเซียวจงรักภักดีต่อราชสำนัก สามารถแสดงให้ดวงอาทิตย์ดวงจันทร์เห็นได้ ทว่ามีเพียงคิดเช่นนี้ ในใจถึงได้รู้สึกสบายขึ้นได้

อีกทั้งนางรู้ว่าตระกูลเซียวไม่มีทางก่อกบฏ เพราะว่าจากก่อนหน้านั้นที่นางสัมผัสกับตระกูลเซียวมาเป็นเวลานาน ทว่าองค์จักรพรรดิไม่ได้สัมผัสด้วย สำหรับองค์จักรพรรดิแล้ว ตระกูลเซียวก็เป็นเหมือนเช่นเดียวกับทหารอื่น ๆ ที่กุมอำนาจที่แท้จริงอยู่ในมือ กำลังทหารมากมาย เพราะฉะนั้นจะเกิดความหวาดกลัวก็เป็นปกติ

หวงไท่โฮ่วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ทันใดนั้นก็นึกถึงปัญหาหนึ่งขึ้นมาได้ นางเอ่ยถามมู่หรงเจี๋ย “ใช่แล้ว เสด็จแม่ของเจ้า...ทางด้านของกุ้ยไท่เฟยกำลังกระทำการอะไรอยู่? จ้วงจ้วงฟื้นขึ้นมาสองวันแล้วพวกเจ้าไม่เคลื่อนไหวใด รอจนถึงวันนี้ถึงได้ประกาศออกมา เป็นเพราะว่าทางด้านนางนั้นเกิดความเคลื่อนไหวใดอย่างนั้นหรือ?”

“เมื่อคืนวานนี้นางนำตั๋วเงินที่ออกจากคลังแคว้นไปซื้ออาวุธชุดหนึ่ง อาวุธชุดนี้มีราคาแพง นางไม่มีเงินมากพอที่จะจ่ายมัน เพราะฉะนั้น นางจึงทำได้เพียงแค่จ่ายงวดแรกเท่านัน” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยออกมาอย่างเฉยเมย

หวงไท่โฮ่วจ้องมองด้วยความโมโห “เพราะฉะนั้น นางวางแผนรอให้เหลียงซู่หลินได้แต่งงานกับจ้วงจ้วง แล้วจึงนำทรัพย์สมบัติของจ้วงจ้วงไปจ่ายงวดที่เหลือ?”

“ไม่ผิด!”

หวงไท่โฮ่วเย้ยหยันออกมา “เช่นนั้นคราวนี้ นางสูญเสียฮูหยินไปแล้ว ยังจะสูญเสียกองทัพไปด้วย”

จื่ออันไม่ได้เลิกคิ้วออกมา “อันที่จริงแล้ว ที่พวกเรายืดเวลาสองวันนั้นจุดประสงค์ที่สำคัญคือ เพื่อให้ท่านประทานงานอภิเษก ประทานงานอภิเษกให้พวกเขา พวกเราเองก็คาดเดาได้ว่าท่านโหวจะไม่เห็นด้วยกับการเปิดเผยจดหมายปลดภรรยาออกไป เพราะฉะนั้น ทางที่ดีที่สุดคือบีบบังคับเปิดเผยจดหมายปลดภรรยาให้เขายอมรับในราชสำนัก ตอนนี้มีพระราชเสาวนีย์ออกมาแล้ว เขาเองก็รับพระราชเสาวนีย์แล้ว ทุกอย่างก็ทำได้โดยง่ายแล้ว”

“เขาเป็นห่วงกังวลมากจนเกินไป ข้าเองก็เข้าใจเขา” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมา

มู่หรงเจี๋ยเอ่ย “เซียวเซียวเป็นกังวล ท่านโหวเป็นกังวล ท่านเองเป็นกังวล ท่านอาเล็กเป็นกังวล ถึงอีกเพียงนิดก็เกือบจะเกิดโศกนาฏกรรมขึ้น ข้ากลับรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวล อยากสู่ขอก็สู่ขอ อยากแต่งก็แต่ง เรื่องใหญ่โตในโลกใบนี้ล้วนแต่มีทางแก้ไข”

“อืม ตอนนี้เป็นเช่นนั้น เพียงแต่ในตอนนั้นหานชิงชิวยังไม่ตาย...” หวงไท่โฮ่วมองยังมู่หรงเจี๋ย “หานชิงชิวฆ่าตัวตายเพราะว่ากลัวถูกกล่าวโทษจริง ๆ อย่างนั้นหรือ?”

มู่หรงเจี๋ยเงียบขรึมไปครู่หนึ่ง “ใช่แล้ว เป็นนางที่ฆ่าเหยาจื่อไปจริง ๆ”

“คนชั้นต่ำ!” หวงไท่โฮ่วกรุ่นโกรธอย่างมาก “การฆ่าตัวตายเป็นการดีสำหรับนางแล้ว หากว่าตกอยู่ในมือของข้าแล้ว ข้าจะต้องแล่นางออกจนหมด”

หวงไท่โฮ่วรู้ว่าจ้วงจ้วงเคยเศร้าเสียใจเพราะการตายของเหยาจื่อ นางให้ความสำคัญกับความรู้สึกเหล่านี้มาโดยตลอด

จ้วงจ้วงไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ทว่าใบหน้าเย็นชานั้นเพิ่มความเคร่งขรึมขึ้นหลายส่วน ในตอนต้นนั้นนางเคยสงสัยหารชิงชิวมาก่อน เพียงแต่ว่าไม่มีหลักฐาน บวกกับไม่คิดที่จะเข้าไปพัวพันกับพวกเขาทั้งสองคน ตอนนี้เมื่อรู้แล้วว่านางฆ่าเหยาจื่อ จ้วงจ้วงจึงอดไม่ได้ที่อยากจะฆ่านางด้วยตนเอง