ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 797

เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาค่อย ๆ ถอดผ้าคลุมออก เผยให้เห็นใบหน้าผอมบางซีดขาว

หวงไท่โฮ่วตื่นตกใจลุกขึ้นยืนทันที “สวรรค์ ดวงตาข้าพร่ามัวไปแล้วอย่างนั้นหรือ?”

นางซวนเซพุ่งเข้าไปหา คนที่มาประคองนางเอาไว้ พร้อมทั้งกอดเอาไว้แน่น

หวงไท่โฮ่วถึงได้รู้สึกพระองค์ขึ้นมา กอดนางเอาไว้แน่นร้องไห้ตรัสออกมา “เป็นก้อนเนื้อล้ำค่าของข้าจริง ๆ!”

มู่หรงเจี๋ยยิ้มแล้วก้าวออกมา “เอาล่ะ ร้องเรียกก้อนเนื้อ ยังไม่รู้สึกน่ารังเกียจเกินไปอีกหรือ ท่านอาเล็กไม่อาจยืนนานได้ นางเพิ่งจะดีขึ้น ให้นางรีบนั่งลงเถิด”

ไม่ผิด คนที่มานั้นก็คือคนผู้นั้นที่เกือบตายไปแล้ว องค์หญิงใหญ่มู่หรงจ้วงจ้วง

หวงไท่โฮ่วรีบร้อนปล่อยนางออกมา จื่ออันก้าวมาช่วยประคองนางนั่งลง “นั่งลงก่อนเถิด อย่าตื่นเต้นไป”

“ไม่เป็นไร!” จ้วงจ้วงสูดลมหายใจ ร่างกายของนางอ่อนแอจริง ทว่าพักผ่อนมาสองวันแล้ว ก็ดีขึ้นมากแล้ว

“นี่ท้ายที่สุดแล้วมันเรื่องอะไรกัน? เจ้าฟื้นขึ้นมาเมื่อใด? แล้วทำไมข้าถึงได้ไม่รู้กัน?” หวงไท่โฮ่วเช็ดน้ำตาแล้วจึงตรัสถามออกมา

จื่ออันเอ่ย “อันที่จริงแล้วสองวันก่อนหน้านั้นก็ตามหาท่านหมอหยวนจนพบแล้ว จากนั้นก็ลอบซื้อเขาละมั่งโลหิตมา มีเขาละมั่งโลหิตเป็นตัวนำยา ในวันนั้นคนก็ฟื้นขึ้นมาได้”

“เรื่องเมื่อสองวันก่อนก็ยังไม่ยอมแจ้งกับข้า?” หวงไท่โฮ่วโกรธเกรี้ยวขึ้นมา