ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 818

รัชทายาทถึงกลับตกตะลึง แล้วจึงเอ่ยออกมา “เรื่องที่หลิวหลิ่วถูกฟันบาดเจ็บนั้น ข้าเองก็พอได้ยินมาบ้าง”

เขาเย้ยหยันออกมา “ข้ารู้แล้ว เป็นเพราะว่าข้าชอบก่อเรื่องวุ่นวาย ฉะนั้นจึงได้กล่าวโทษร้ายแรงมายังข้า เฉินไท่จวิน ข้าขอถามท่านสักประโยคหนึ่ง ท่านกล่าวโทษว่าข้าทำร้ายเฉินหลิวหลิ่ว มีพยานบุคคลอย่างนั้นหรือ? หากว่าไม่มีพยาน แล้วใส่ร้ายรัชทายาทของราชวงศ์ ท่านควรมีโทษใดกัน!”

หากว่าเป็นผู้อื่น ก็อาจจะถูกความแข็งกร้าวของเขาที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันนี้ทำให้ตื่นตกใจเข้า ทว่าเฉินไท่จวินไม่มีทาง เฉินไท่จวินถึงแม้ว่าจะอยู่ในความโกรธเกรี้ยว แต่ก็ยังคงมีความสังเกตการณ์ที่เฉียบคมอยู่ นางเอ่ยเย้ยหยันออกมา “รัชทายาทรับตัวหลิวหลิ่วนั่งรถม้าไปด้วย ทว่าหลิวหลิ่วลงจากรถม้ายังไม่ทันห่างไปสามก้าวก็สลบไป ต่อให้รัชทายาทที่อยู่ในรถม้าจะมองไม่เห็น คนขับรถม้าเองก็ควรจะมองเห็น ทว่ารัชทายาทยังจะจากไปเช่นนี้หรือ? ฝ่าบาท ท่านคิดว่าในตอนนั้นจะไม่มีคนมองเห็นจริงหรือ? หลังจากที่หลิวหลิ่วสลบไป คนของรัชทายาทก็รีบลากนางขึ้นรถม้า”

สีหน้าของรัชทายาททันใดนั้นก็เกิดความตื่นตระหนกขึ้นมา เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าในตอนนั้นไม่มีคนมองเห็น เพียงแต่เฉินไท่จวินคาดเดาได้จากการตอบสนองของเขา เห็นได้ชัดว่าการคาดเดานี้ถูกต้อง

“ไม่มีเรื่องอะไร พูดจาไร้สาระสิ้นดี!” รัชทายาทพยายามอย่างยิ่งที่จะปฏิเสธ ทว่าดวงตาที่หลบหลีก จิตใจที่ตื่นกลัว หวงไท่โฮ่วเองก็ทรงมองออก

เมื่อครู่นี้ที่หวงไท่โฮ่วเห็นว่าเขาโมโหขึ้นมา ก็ยังเชื่อเขาอยู่หลายส่วน มาตอนนี้เห็นว่าเขาเผยความตื่นตระหนกออกมา แต่ก็ยังคงพยายามสงบนิ่ง ก็รู้ได้ว่าสิ่งที่เฉินไท่จวินเอ่ยออกมานั้นไม่ผิดแน่

ทว่านางยังคงไม่เผยท่าทีใดออดมา “เจ้ากลับไปก่อน ข้าจะสั่งให้คนไปตรวจสอบ”

“เสด็จย่า ท่านต้องเชื่อหลานนะ หลานไม่ได้ทำจริง ๆ หลานสามารถสาบานได้” ในใจรัชทายาทยิ่งตื่นตระหนกขึ้นมา

“ไปเถิด หากว่าเจ้าบริสุทธิ์ แน่นอนว่าข้าย่อมคืนความบริสุทธิ์ให้กับเจ้า แต่หากว่าเจ้าไม่บริสุทธิ์ จำคำของข้าไว้ ตำแหน่งรัชทายาทของเจ้าเองก็มาถึงที่สุดแล้ว” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาอย่างเฉยเมย

มีโทษมากมายที่สามารถปลดรัชทายาทได้ แต่เดิมนั้นสามารถไม่นำมากล่าวโทษได้ ทว่าเขาตอนนี้ที่ล่วงเกินไปนั้นคือตระกูลเฉิน เฉินหลิวหลิ่วเป็นดั่งชีวิตของเฉินไท่จวิน เรื่องนี้หากว่าไม่จัดการให้ดี ตระกูลเฉินจะต้องเกิดความกรุ่นโกรธต่อราชสำนักต่อราชวงศ์ หากว่าตระกูลเฉินมีใจขุ่นเคืองในกองทัพ นี่จะถือว่าเป็นอันตรายร้ายแรงต่อต้าโจว

เฉินไท่จวินไม่ข้องเกี่ยวในราชกิจ รัชทายาทเองก็จะไม่ใช่เพราะตระกูลเฉินของพวกนางถึงได้ถูกปลดลง มิฉะนั้นแล้ว ตระกูลเฉินก็จะกลายเป็นศูนย์กลางกระแสน้ำวน ไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนดังก่อนหน้านั้นได้อีก เพียงแค่คอยยืนดู หากว่าชอบแล้วค่อยเข้าไปยุ่งเกี่ยว ในตอนที่ไม่ชื่นชอบก็คร้านจะใส่ใจ

ทว่าคำนั้น “จะเหลวไหลเพียงใดก็ต้องมีคนคอยดูแลจัดการ” กลับทำให้รัชทายาทไม่อาจถูกปล่อยไปได้โดยง่าย อันที่จริงแล้วก็เท่ากับแจ้งแก่หวงไท่โฮ่วว่า รัชทายาทเป็นคนเริ่มต้นก่อความผิด หากว่าท่านไม่จัดการ ตระกูลเฉินก็จะไม่พอใจ

หวงไท่โฮ่วแน่นอนว่าย่อมฟังออกถึงคำของเฉินไท่จวิน สำหรับตระกูลเฉินแล้ว ราชสำนักและราชวงศ์ต่างก็ไม่กล้าล่วงเกินโดยง่าย หลายปีมานี้ตระกูลเฉินปฏิบัติตามกฏเกณฑ์ เป็นเพียงสิงโตที่ยินยอมหลับไหล ทางที่ดีที่สุด อย่าได้ไปยั่วยุนาง

หลังจาเฉินไท่จวินจากไปแล้ว หวงไท่โฮ่งทรงประทับลงบนเก้าอี้ ลูบไล้หน้าผาก มองไปยังรัชทายาทที่ไม่คู่ควรต่อหน้าของนาง ในใจเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้ง ทำไมถึงได้เลือกเศษสวะเช่นนี้มาได้?

“เจ้าไปยั่วยุใครไม่ว่า? เจ้ากลับไปนั่วยุตระกูลเฉิน? เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าเจ้ามีอำนาจล้นฟ้าไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้? เหลวไหลสิ้นดี เจ้ารู้หรือไม่ ขุนเขาตระกูลมู่หรงของพวกเราสามารถสงบมั่นคงมาได้หลายปี เป็นความชอบของใคกัน? หากมิใช่แม่ทัพเหล่านี้แล้ว ก็คงจะล่มสลายตายกันไปนานแล้ว”