ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 819

รัชทายาทคราวนี้กระทำการเพียงลำพังคนเดียวโดยที่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากฮองเฮาหรือราชครู อีกทั้งยังกระทำการเพียงลำพังอีกครั้ง หลังจากที่เขาสารภาพเรื่องนี้ออกไป ในใจก็ไม่มีความคิดใด มีเพียงร้องขอให้หวงไท่โฮ่วไว้ชีวิตเขา ร้องขอให้หวงไท่โฮ่วอย่าได้ป่าวประกาศเรื่องนี้ออกไป

หวงไท่โฮ่วมองยังเขาด้วยความโกรธเกลียด ตนเองเป็นถึงรัชทายาทร้องไห้ฟูมฟายขอชีวิต แต่กลับไม่ยอมรับผิด แม้แต่คำพูดสูงส่งของราชนิกูลก็ยังเอ่ยออกมาไม่ได้ ช่างเป็นเศษสวะ เศษสวะโดยแท้

“แม้แต่จะต้องรู้ว่าควรจะทำตัวอย่างไร เจ้าก็ยังทำไม่ได้ ตำแหน่งรัชทายาทนี้ เจ้ามีคุณธรรม มีความสามารถพอหรือ? ขุนเขาของบรรพบุรุษ จะมอบไว้ในมือเจ้าได้อย่างไร?” หวงไท่โฮ่วเอ่ยออกมาอย่างเจ็บปวดใจ

“หลานไม่กล้าแล้ว หลานขอร้อง ได้โปรดอย่าแจ้งแก่เสด็จลุง และอย่าได้แจ้งแก่ราชครู” รัชทายาทร้องไห้ฟูมฟายออกมา

หวงไท่โฮ่วโกรธเกลียดเสียจนต้องตบโต๊ะออกไป นางลุกขึ้นมาเพียงชั่วครู่ก็หน้ามืด ซุนกงกงรีนร้อนเข้ามาประคองนาง “ไท่โฮ่วทรงพระทัยเย็นลงก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

หวงไท่โฮ่วนั่งลงช้า ๆ ทันใดนั้นในใจก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา ไม่ได้การแล้ว รัชทายาทองค์นี้ไม่ได้การแล้ว ตำแหน่งจักรพรรดิหากว่าตกไปอยู่ในมือเขา ช้าเร็วสิ่งที่บรรพบุรุษสร้างมาจะต้องล่มสลายไป

“ไสหัวกลับวังบูรพาของเจ้าไปเสีย ไม่มีคำสั่งจากข้า ห้ามออกมา ห้ามมิให้พบกับผู้ใด แม้แต่ราชครูเองก็ไม่ได้” หวงไท่โฮ่วตรัสออกมาเสียงดัง

“พ่ะย่ะค่ะ พ่ะย่ะค่ะ หลานจะกลับไปเดี๋ยวนี้” รัชทายาทหวาดกลัวจริง.ๆ กลัวว่านางจะอ้าปากตรัสออกมาว่าปลดรัชทายาท

“เจ้าอย่าเพิ่งยินดีไป เรื่องนี้จะต้องแจ้งแก่เสด็จลุงของเจ้า ส่วนจะจัดการเจ้าอย่างไร ให้เสด็จลุงของเจ้าจัดการเถิด” หวงไม่โฮ่วตรัสออกมาอย่างเย็นชา

“เสด็จย่า…”

“ไสหัวไป!” หวงไท่โฮ่วตบลงบนโต๊ะ ก่อนจะตรัสออกมาอย่างเฉียบขาด

รัชทายาทรู้ว่านางยังคงอยู่ในความโกรธเกรี้ยว ไม่อาจรับฟังสิ่งใดได้ จึงทำได้เพียงเลือกจากไป

รัชทายาทจากไปแล้ว หวงไท่โฮ่วทรงมองไปยังซุนกงกงอย่างเศร้าเสียใจ “ข้ากังวลก็เพียงแต่ว่า ขุนเขานี้ช้าเร็วจะต้องล่มสลายไปในมือเขา”