ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 867

คนผู้นั้นสวมชุดเกราะสีทอง เสื้อคลุมงูเหลือมปักดิ้นสีดำ ผมสีดอกเลาถูกรวบขึ้นเป็นมวย ใบหน้าสง่างาม ถือแส้ยาวอยู่ในมือพลางควบม้าไปข้างหน้า

ข้างหลังนางล้วนเป็นบุตรชายทั้งสิบสองคนของตระกูลเฉิน ทุกคนแต่งกายด้วยชุดทหาร เบื้องหลังยังมีทหารม้าทองคำและเหล็กยืนเรียงรายอยู่ ราวกับว่าประตูพระราชวังในขณะนี้เป็นสนามรบ

เฉินไท่จวินเป็นผู้นำกองทัพตระกูลเฉินเข้ามาสนับสนุน

ไม่ว่าหญิงชราจะอายุมากเพียงใด นางก็ยังคงเป็นวีรสตรีเสมอเมื่อนั่งอยู่บนหลังม้าสูง ทั้งยังสง่างามไม่แพ้แม่ทัพทั่วไป

นางขี่ม้าฝ่าฝูงชนนั่งอยู่บนหลังม้า มองต่ำลงไปที่ไท่ฟูและอ๋องหนานหวาย กล่าววาจาเย้ยหยัน “ไท่ฟู่กล่าวถูกต้อง ในฐานะข้าราชบริพารประจำราชสำนัก พวกเจ้าเองก็ควรระงับความตื่นตระหนกของผู้คนในยงโจว และสยบข่าวลือทั้งหลาย ข้าสืบทราบว่าข่าวลือล่าสุดถูกปล่อยโดยองค์รัชทายาทและสนมเหลียง เช่นนั้นก็ให้ไท่ฟู่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในการจัดการกับองค์รัชทายาทและสนมเหลียงด้วย เพื่อที่จิตใจของประชาชนจะได้มั่นคงเสียที”

“นางสารเลว เจ้าต่างหากที่พูดเรื่องไร้สาระและสร้างปัญหา!” องค์รัชทายาทโกรธจัด เอื้อมมือไปดึงเฉินไท่จวิน “ลงมาเดี๋ยวนี้ ไม่เห็นหรือว่าข้ายืนอยู่ กล้าดีอย่างไรถึงนั่งบนหลังม้าแล้วคุยกับข้า”

เฉินไท่จวินเตะส่งอีกฝ่ายพร้อมกับสาปแช่ง “วันนี้ข้าไม่เพียงเปิดโปงความโง่เขลาและความไร้สามารถขององค์ชายเท่านั้น แต่ยังจะลงโทษท่านฐานสมคบคิดชั่ว อกตัญญู จิตใจเลวทราม ไร้ความชอบธรรม”

หลู่ติงเวย ลูกชายคนโตของหวู่อันโหวยืดตัวขึ้น กล่าวน้ำเสียงเย็นชา “เหล่าไท่จวิน เราทุกคนต่างนับถือท่านในฐานะผู้อาวุโสแห่งสามราชวงศ์ ท่านสามารถใช้อำนาจทางทหารเพื่อต้าโจวได้ ทว่าท่านกลับไม่ทำ แต่ต้องการอวดอ้างตนเองอย่างภาคภูมิใจอยู่ที่นี่ สำหรับตระกูลเฉินแล้ว จงลดศักดิ์ศรีของตนเองลงและกลับไปที่จวนเฉินของท่านเถิด เพื่อไม่ให้อับอายขายหน้าไปกว่านี้”

เฉินไท่จวินมองเขาอย่างเย็นชา “นึกว่าใครเสียอีก ที่แท้ก็เจ้าคนนอกคอกจากตระกูลของหวู่อันโหวนี่เอง”

หลู่ติงเวยโกรธจัด โต้กลับด้วยสีหน้ามืดมน “ข้าไม่ใช่คนนอกคอก”

เฉินไท่จวินเอ่ยเสียงเย็น “งั้นหรือ? สงครามฮว๋ายเป่ยในวันนั้น ใครกันหวาดกลัวศัตรูจนหัวหดและหลบหนีไป กระทั่งในที่สุดเลือกที่จะใช้ข้ออ้างว่าตนพยายามล่อศัตรูไปอีกทางหนึ่ง? เจ้าทำให้ตระกูลหลู่อับอายขายหน้าแล้วยังไม่สาสม วันนี้ยังมีหน้ามาตีฝีปากกับข้าอีกรึ? หากไม่รู้ฐานะของตนก็ควรกลับไปซุกอยู่ในครรภ์มารดาเสีย เผื่อว่าจะได้ไม่อับอาย”

หลู่ติงเวยกล่าวด้วยความโกรธ “ในเมื่อฝ่าบาททรงพระราชทานอภัยโทษให้แก่ข้า เช่นนั้นก็พิสูจน์ได้แล้วว่าข้าไม่ได้หลบหนี ท่านคิดว่าฝ่าบาทเพียงหลอกให้ข้าตายใจหรืออย่างไร? หรือว่าตระกูลเฉินของท่านเหลิงในอำนาจจนกล้าตั้งข้อกังขาเกี่ยวกับการตัดสินใจของฝ่าบาท?”

“ฝ่าบาททรงเป็นกังวลเกี่ยวกับชื่อเสียงของบรรพบุรุษตระกูลหลู่ของเจ้า รู้ว่าตระกูลหลู่ไม่สามารถแบกรับความอัปยศอดสูที่เกิดขึ้นเพราะเจ้า หากพระองค์รู้ว่าวันนี้เจ้าจะมาสร้างปัญหา เกรงว่าพระองค์คงโทมนัสยิ่งที่ยอมผ่อนปรนต่อตระกูลหลู่ของเจ้า”

สนมเหลียงโพล่งขึ้นบ้าง “เฉินไท่จวิน เจ้าเกษียณอายุไปแล้ว ข้าแนะนำว่าอย่าได้เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของวันนี้เลย น่ากลัวเหลือเกินว่าแม่ทัพเช่นเจ้าจะสูญเสียศักดิ์ศรีเอาตอนท้าย”

เฉินไท่จวินหรี่ตาลงและมองไปที่สนมเหลียง จนกระทั่งเห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน

“ข้าไม่คาดคิดเลยว่าแม้แต่เจ้าเองก็เข้าร่วมด้วย ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริง ๆ ไม่นึกเลยว่าเจ้าจะโง่งมถีงเพียงนี้” เฉินไท่จวินส่ายหัว ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้แน่ใจเหลือเกินว่าองค์จักรพรรดิมีรอยแผลหน้าผี จึงไม่ยอมถอยกลับต่อให้ตัวตาย เนื่องจากเลยจุดที่ต้องหวาดกลัวมานานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังยอมทำแม้กระทั่งสมรู้ร่วมคิดกับอ๋องหนานหวาย

สนมเหลียงกล่าวด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก “ฝ่าบาททรงมีแผลหน้าผีจริง ข้าและองค์รัชทายาทมีโอกาสได้เข้าไปเห็นด้วยตาตนเอง อย่างที่เราทราบกันดีว่าการประชวรเป็นโรคแผลหน้าผี ถือเป็นการลงทัณฑ์จากสวรรค์ พวกเราเพียงทำในสิ่งที่ถูกต้อง ทั้งยังเป็นการมอบความยุติธรรมแก่สวรรค์”