ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 870

องค์รัชทายาทกล่าวด้วยความโกรธ “ข้าต้องการเข้าวัง เจ้ายังกล้าฆ่าข้าอยู่หรือไม่?”

กล่าวจบแล้วก็ย่างสามขุมตรงไปที่ประตูพระราชวังทันที

ท่านเซียวโหวไม่ลังเลเลย ยกดาบในมือขึ้นแล้วฟาดฟันลงไป องค์รัชทายาทรู้สึกถึงลมเย็นที่พัดวูบเหนือศีรษะ จนหนังศีรษะของเขาชาไปชั่วขณะ มองไปอีกทางก็เห็นกระจุกเส้นผมตกลงบนพื้นแล้ว มงกุฎขนนกก็กระจัดกระจาย

“บังอาจนัก เจ้ากล้าใช้ดาบฟันองค์รัชทายาทหรือ?” ก่อนหน้านี้องค์รัชทายาทเหงื่อแตกพลั่ก แต่แล้วท่าทีก็เปลี่ยนเป็นโกรธจัด

ท่านเซียวโหวตอบกลับอย่างเย็นชา “สิ่งต่อไปที่จะร่วงลงพื้น ก็คือศีรษะขององค์รัชทายาทอย่างท่านนั่นเอง”

องค์รัชทายาทโกรธจัดจนใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ทว่าเขากลัวดาบเล่มนั้นจริง จึงได้แต่สาปแช่งอย่างมาดร้าย “ฝากไว้ก่อนเถอะ หากข้าขึ้นครองบัลลังก์เมื่อไหร่ ตาแก่อย่างเจ้าจะถูกสับคอเป็นคนแรก”

ท่านเซียวโหวหัวเราะเยาะ ใบหน้าของเขาไร้ซึ่งความแยแส

อ๋องอันก้าวไปข้างหน้าทันที โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองดูอ๋องหนานหวาย ก่อนจะกล่าวอย่างเคร่งขรึม “เจ้ากลับไปเดี๋ยวนี้ ยังพอมีเวลา!”

อ๋องหนานหวายกอบมือเข้าด้วยกัน “เสด็จพี่ ข้าแค่มาที่นี่เพื่อร้องขอความกระจ่าง ไม่ได้ตั้งใจจะสร้างปัญหาแต่อย่างใด”

“เจ้าต้องการขอความกระจ่างเรื่องใดล่ะ? ฝ่าบาททรงเป็นแผลหน้าผีจริงหรือไม่งั้นหรือ?”

“ใช่ ข้าอยากรู้แค่นั้นเอง”

อ๋องอันคลี่ยิ้มช้า ๆ “หากเป็นจริงแล้วอย่างไร? หากไม่ได้เป็นแล้วอย่างไร?”

อ๋องหนานหวายตอบกลับ “หากเป็นจริง ข้ามีผู้ใต้บังคับบัญชาที่สามารถถวายการรักษาได้ หากไม่จริง ข้าจะรีบออกไปสยบข่าวลือในหมู่ประชาชน”

อ๋องอันพยักหน้า “ท่านอ๋องก็บอกเจ้าอยู่มิใช่หรือว่าฝ่าบาทไม่ได้เป็นแผลหน้าผี คราวนี้เจ้าก็ออกไปสยบข่าวลือในหมู่ประชาชนได้แล้ว”