ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 927

จื่ออันรู้ว่าคืนนี้ถึงเวลาอันสมควรแล้วที่นางต้องสารภาพทุกอย่าง ตอนนี้สถานการณ์ไม่ชัดเจน พวกเขาไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ให้เขารู้ว่าอย่างน้อยนางก็ไม่มีอะไรที่ซ่อนเร้นจากเขาอีกต่อไป

“ชื่อเดิมของข้าคือเซี่ยจื่ออัน ข้าไม่ใช่คนจากราชวงศ์โจว หรือเก่ากว่านั้น ข้าไม่ได้มาจากยุคนี้ด้วยซ้ำไป ยุคสมัยที่ข้าเคยอยู่นั้นห่างจากช่วงเวลานี้ไปอย่างน้อยหลายร้อยถึงหลายพันปี…” นางไม่รู้จริง ๆ ว่าราชวงศ์นี้ตรงกับราชวงศ์ไหนในบันทึกประวัติศาสตร์ แต่จากความก้าวหน้าด้านอารยธรรม สามารถอนุมานได้ว่าเป็นราชวงศ์ถัง และราชวงศ์ซ่ง

มู่หรงเจี๋ยรู้สึกสับสนเล็กน้อยกับการเปิดเรื่องเช่นนี้ของนาง ประโยคที่นางกล่าวออกฟังไม่เข้าใจเอาซะเลย “เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร? หืม?”

“อย่าใจร้อนสิ ค่อย ๆ ฟังต่อไปแล้วจะเข้าใจ ในยุคสมัยนั้น ข้าเป็นแพทย์ทหารประจำหน่วยสืบราชการลับ หน่วยราชการลับพิเศษที่ข้าสังกัดอยู่คือ หน่วยราชการลับต่อต้านศัตรูของประเทศ ข้าได้รับภารกิจลับ ในฐานะที่เป็นแพทย์ทหารของหน่วยสืบราชการลับ ข้าจึงรับหน้าที่สองบทบาทในคราวเดียว บางครั้งก็เป็นหมอ บางครั้งก็เป็นสายลับ แล้วข้าก็ถูกยิง… อาวุธในสมัยของข้าเรียกว่าปืน แต่ไม่ใช่ปืนยาวพู่แดงที่เราคุ้นเคยกันในยุคนี้ เฮ้อ แต่อย่ากังวลไปเลย ข้าตายไปแล้วในยุคสมัยของข้าก็จริง แต่หลังจากข้าตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมข้าถึงได้กลายเป็นเซี่ยจื่ออันในยุคของท่านไปเสียแล้ว แรกเริ่มที่ได้สติ สองแม่ลูกมู่หรงเฉียวและเฉินหลิงหลงกำลังบีบบังคับให้ข้าแต่งงานกับอ๋องเหลียง ในเวลานั้นร่างกายของข้าได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงไม่สามารถต้านทานได้ ทำได้เพียงยอมตกลงไปก่อน แล้วเรื่องราวหลังจากนั้นก็เป็นอย่างที่ท่านรู้”

มู่หรงเจี๋ยเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนาง รู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย “ภรรยา เจ้าป่วยไข้ตรงไหนหรือไม่?”

“ท่านคิดว่าข้าพูดจาเลอะเลือนไร้สาระสินะ?” จื่ออันรู้ว่าเขาไม่มีทางเชื่อคำใครง่าย ๆ ยิ่งเมื่อเป็นเรื่องราวที่น่าเหลือเชื่อเช่นนี้

“เจ้ากำลังโกหกข้า หรือแค่แต่งเรื่องขึ้นมา?” มู่หรงเจี๋ยถามกลับ

จื่ออันไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี “ทุกสิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริง”

“ช่างเถอะ ถ้าเจ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร ข้าไม่ควรบังคับเจ้าเลย ทุกคนล้วนมีความลับเป็นของตนเอง ในเมื่อเจ้ามีความลับ ข้าเองก็มีความลับเป็นของตนเองเช่นกัน” มู่หรงเจี๋ยเอ่ยเสียงเรียบ

เส้นขนจื่ออันลุกชันขึ้นทันทีเมื่อนางได้ยินเช่นนั้น “กว่าข้าจะรวบรวมความกล้าบอกเล่าเรื่องทั้งหมดให้ท่านฟังไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ท่านก็ยังไม่เชื่อข้างั้นหรือ? ท่านคิดว่าข้า... ไม่สิ ท่านบอกว่าทุกคนมีความลับเป็นของตนเอง ท่านก็เช่นกัน แล้วความลับของท่านคืออะไร?”

มู่หรงเจี๋ยตอบกลับช้า ๆ “เจ้าสนใจด้วยหรือ? ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะแต่งเรื่องของตนเองอย่างไรดี แต่เจ้าอย่าเที่ยวไปเล่าให้ใครฟังเรื่องวิญญาณครอบครองร่าง หรืออะไรทำนองนั้นอีก ผู้คนจะคิดว่าเจ้าวิปลาสหากกล่าวเช่นนั้น”