ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 932

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้าไม่อยากให้ทักษะเสียเปล่า จึงคิดใช้มันไปกับการเข่นฆ่าคนงั้นหรือ?”

“เพื่อฆ่าศัตรูต่างหาก!” ตาวเหล่าต้าแก้ไข “ข้าต้องการปกป้องบ้านเมืองและประเทศของเรา ป้องกันไม่ให้ศัตรูต่างชาติรังแกประชาชน!”

จื่ออันมองไปที่เขา มองเห็นความมุ่งมั่นในดวงตา ถึงรู้ว่าเขาจริงจัง ที่แท้เขาก็อยากออกรบเพื่อเข่นฆ่าศัตรู ปกป้องผู้คนและประเทศชาติ

จู่ ๆ หัวใจของจื่ออันก็เกิดความตื้นตันขึ้นมา แม้แต่เสี่ยวตาวยังรู้ว่าทุกคนย่อมมีส่วนร่วมกับความเจริญรุ่งเรืองและตกต่ำของแว่นแคว้น ฉะนั้นต้าโจวไม่มีวันปราชัย

“เอาล่ะ หากเจ้าอยากเป็นทหาร ข้าจะแนะนำให้เจ้าไปฝึกที่ค่ายทหาร หลังจากท่านอ๋องได้รับชัยขนะกลับมา”

“ข้าอยากไปตอนนี้เลยขอรับ”

“หากเจ้าไปแล้วใครจะปกป้องคุ้มครองพระชายา?” เสี่ยวซุนเบิกตากว้าง “ทำไมเจ้าถึงโง่เขลานัก? เจ้าไม่เคยไปอยู่ค่ายทหาร ไม่เคยได้รับการฝึกอบรมมาก่อน เจ้าจะวิ่งกรูเข้าสู่สนามรบและฆ่าศัตรูง่าย ๆ ได้อย่างไร? คิดว่าตนเองสามารถเฉือนใครด้วยดาบยักษ์ก็ได้งั้นหรือ? หากพลาดฆ่าฟันพวกเดียวกันขึ้นมาเล่า? ในสนามรบมีกองกำลังนับแสน แยกไม่ออกว่าใครเป็นมิตรหรือศัตรู จิตใจของเจ้ายังไม่แข็งแกร่งพอ ไม่สามารถทำการใหญ่ได้โดยอาศัยความกระตือรือร้นเพียงอย่างเดียว เจ้าต้องคิดให้รอบคอบ หน้าที่ของเจ้าคือคอยปกป้องพระชายา คิดหรือว่าศัตรูของเราอยู่ในสนามรบเพียงอย่างเดียว? ตอนนี้พระชายาไม่มีท่านอ๋องคอยคุ้มภัย ทุกวันเวลาที่นี่อันตรายยิ่งกว่าสนามรบเป็นไหน ๆ”

จื่ออันรู้สึกทึ่งมากอีกครั้ง ผู้คนรอบตัวนางล้วนเติบโตขึ้น แม้แต่เด็กสาวเสี่ยวซุนยังรู้วิธีจักกล่าววาจาเช่นนี้

นางจับมือเขาทั้งสอง “ฟังข้านะ ไม่ว่าในวังหรือในสนามรบ เราทุกคนต่างก็กำลังทำในสิ่งที่สำคัญ เจ้าไม่ควรเอาชีวิต หรือกำลังของเจ้าไปเสียโดยเปล่าประโยชน์ อนาคตต้องมีที่สำหรับเจ้าแน่ แต่ต้องรอสักหน่อย”

หลังจากฟังคำพูดของเสี่ยวซุนและคำพูดของจื่ออัน ตาวเหล่าต้าก็ค่อย ๆ สงบความตื่นเต้นในใจลง เอ่ยด้วยความละอายใจว่า “พระชายา ข้าช่างโง่เขลายิ่งนัก”

“เปล่าเลย เจ้าฉลาดมาก ข้ายินดีจริง ๆ เมื่อเห็นว่าเจ้าเติบโตขึ้น” จื่ออันกล่าว

“พระสนมอี้เสด็จ!”

เสียงตะโกนดังขึ้นจากนอกประตู จื่ออันผละจากทั้งสองคน ขมวดคิ้วเล็กน้อย “สามีข้าเพิ่งออกไปได้ไม่นาน นางรีบมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาแล้วหรือ?”

“หากพระชายาไม่ต้องการพบนาง ข้าน้อยจะออกไปขวางนางเอง” ตาวเหล่าต้าก้าวไปข้างหน้าทันที

จื่ออันคลี่ยิ้มช้า ๆ ถอยหลังหนึ่งก้าว เสื้อคลุมหลุดออกจากไหล่ของนางและตกลงไปที่พื้น แสร้งเดินเหยียบขนจิ้งจอก ทิ้งรอยเท้าไว้บนนั้น

สนมอี้มองกลับมาที่นางด้วยรอยยิ้มมืดมน “เซี่ยจื่ออัน เจ้ารู้สถานะของเจ้าหรือไม่?”

“สนมอี้ต้องการพูดอะไร?” จื่ออันนั่งลง ไม่แสดงท่าทีถ่อมตัวหรือหยิ่งผยอง

“ข้าอยากบอกว่า ถึงแม้เจ้าจะเป็นพระชายาในองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทน แต่เจ้าจะมีอำนาจได้ก็ต่อเมื่อมีพระสวามีผู้สำเร็จราชการแทนอยู่ด้วยเท่านั้น หากไม่มีเขาแล้ว เจ้าก็เป็นเพียงขยะไร้ค่า” สนมอี้กล่าวอย่างชั่วร้าย

“ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะของท่าน” จื่ออันเย้ยหยัน “หากท่านมาที่นี่เพื่อเอาแต่พูดจาไร้สาระ เช่นนั้นก็ออกไปซะ”

“ไล่ข้างั้นหรือ? เจ้าไม่มีสิทธิ์ทำเช่นนั้น ตอนนี้ในวัง คำสั่งของข้าถือเป็นสิทธิ์ขาด” สนมอี้ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ข้ามาเพื่อแจ้งให้เจ้าย้ายกลับจวนไปเสีย ที่นี่ไม่มีที่สำหรับเจ้า”