ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 941

ป้าอาเฉอย้ายมาอาศัยอยู่ในตำหนักของจื่ออันโดยตรง เฉินเหล่าไท่จวินจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

นางบ่นอยู่ในตำหนักฮุ่ยชิงว่า “เจ้าคิดว่าข้าชอบไปที่นั่นหรือ? แค่เห็นหน้านางทุกวันในใจก็รู้สึกหงุดหงิดแย่แล้ว ดีที่อาเฉอมาช่วยแบ่งเบาภาระข้าไปสักสองสามวัน ชีวิตข้าจะได้สงบสุขและผ่อนคลายไปอีกหลายวัน”

จื่ออันยิ้มและกล่าวว่า “คงเป็นงานหนักสำหรับเหล่าไท่จวินไม่น้อย ตามติดราวกับกอเอี๊ยะเหนียวหนึบทุกวันเช่นนี้ แม้แต่ข้ายังคิดว่าใบหน้าของนางช่างน่ารังเกียจเสียนี่กระไร”

“ใช่หรือไม่? วัน ๆ เอาแต่วางตัวสูงส่งราวกับตนเป็นหวงไท่โฮ่ว สนทนากับผู้ใดก็มักจะเผยสีหน้าเย็นชา ทำอย่างกับข้าต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนนางอย่างนั้น”

“เอาล่ะ ป้าอาเฉอจะมาอยู่ที่นี่สักสองสามวัน คราวนี้ท่านก็กลับไปได้แล้ว” จ้วงจ้วงกล่าว

“ข้าว่าจะออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ ข้าไม่ชอบอยู่ในวัง” เหล่าไท่จวินหาว “เฮ้อ ข้าแก่ตัวลงมากแล้ว ทนเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ”

“ท่านย่า กลับไปเข้านอนเร็วเถิดเจ้าค่ะ” หลิวหลิ่วเร่งนางด้วยความลำบากใจ

“เอาล่ะ ไว้ข้ากินข้าวเสร็จแล้วจะรีบเข้านอนแต่หัววันเชียว” หญิงชรามีนิสัยชอบทานอาหารมื้อค่ำทุกคืนก่อนที่จะเข้านอน

เสี่ยวซุนเดินเข้ามา “บ่าวเตรียมไว้ให้นานแล้วเจ้าค่ะ รอให้ท่านรับประทานเท่านั้น”

“เสี่ยวซุนนี่ช่างรู้จักเอาใจผู้อื่นเสียจริง!" หญิงชรายืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเสี่ยวซุน

หลิวหลิ่ว จ้วงจ้วง และจื่ออันถูกทิ้งให้อยู่ในห้องโถง ตอนแรกถ่านไฟสามารถสร้างความอบอุ่นขึ้นภายในห้องได้ แต่เมื่อครู่เมื่อเสี่ยวซุนเปิดประตู ลมเย็นก็พัดวูบเข้ามา หลิวหลิ่วจึงห่อตัวแน่นพลางพูดอย่างมีความสุข “ป้าอาเฉอกลับมาคราวนี้ ปัญหาของเราคงคลี่คลายไปมาก เป็นการดีที่สุดที่เหล่าไท่จวินจะกำจัดคนเลวเหล่านั้นก่อนที่จะจากไป”

จ้วงจ้วงกล่าวว่า “อย่ายินดีจนเกินไป ท่านบรรพชนไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีป้าอาเฉอ ข้าให้ไม่เกินสามวัน พวกเขาต้องพานางออกไปแน่”

“อืม แม้ว่าเราจะชนะในรอบเล็ก ๆ แต่ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะต้องหาทางโต้กลับในไม่ช้า เราต้องคาดเดาแผนการต่าง ๆ ของอีกฝ่าย และใช้มาตรการตอบโต้ที่หลากหลาย” จื่ออันกล่าว