ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 941

ป้าอาเฉอย้ายมาอาศัยอยู่ในตำหนักของจื่ออันโดยตรง เฉินเหล่าไท่จวินจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกไปเปลาะหนึ่ง

นางบ่นอยู่ในตำหนักฮุ่ยชิงว่า “เจ้าคิดว่าข้าชอบไปที่นั่นหรือ? แค่เห็นหน้านางทุกวันในใจก็รู้สึกหงุดหงิดแย่แล้ว ดีที่อาเฉอมาช่วยแบ่งเบาภาระข้าไปสักสองสามวัน ชีวิตข้าจะได้สงบสุขและผ่อนคลายไปอีกหลายวัน”

จื่ออันยิ้มและกล่าวว่า “คงเป็นงานหนักสำหรับเหล่าไท่จวินไม่น้อย ตามติดราวกับกอเอี๊ยะเหนียวหนึบทุกวันเช่นนี้ แม้แต่ข้ายังคิดว่าใบหน้าของนางช่างน่ารังเกียจเสียนี่กระไร”

“ใช่หรือไม่? วัน ๆ เอาแต่วางตัวสูงส่งราวกับตนเป็นหวงไท่โฮ่ว สนทนากับผู้ใดก็มักจะเผยสีหน้าเย็นชา ทำอย่างกับข้าต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนนางอย่างนั้น”

“เอาล่ะ ป้าอาเฉอจะมาอยู่ที่นี่สักสองสามวัน คราวนี้ท่านก็กลับไปได้แล้ว” จ้วงจ้วงกล่าว

“ข้าว่าจะออกไปตั้งแต่เช้าตรู่ ข้าไม่ชอบอยู่ในวัง” เหล่าไท่จวินหาว “เฮ้อ ข้าแก่ตัวลงมากแล้ว ทนเรื่องพวกนี้ไม่ได้จริง ๆ”

“ท่านย่า กลับไปเข้านอนเร็วเถิดเจ้าค่ะ” หลิวหลิ่วเร่งนางด้วยความลำบากใจ

“เอาล่ะ ไว้ข้ากินข้าวเสร็จแล้วจะรีบเข้านอนแต่หัววันเชียว” หญิงชรามีนิสัยชอบทานอาหารมื้อค่ำทุกคืนก่อนที่จะเข้านอน

เสี่ยวซุนเดินเข้ามา “บ่าวเตรียมไว้ให้นานแล้วเจ้าค่ะ รอให้ท่านรับประทานเท่านั้น”

“เสี่ยวซุนนี่ช่างรู้จักเอาใจผู้อื่นเสียจริง!" หญิงชรายืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับเสี่ยวซุน

หลิวหลิ่ว จ้วงจ้วง และจื่ออันถูกทิ้งให้อยู่ในห้องโถง ตอนแรกถ่านไฟสามารถสร้างความอบอุ่นขึ้นภายในห้องได้ แต่เมื่อครู่เมื่อเสี่ยวซุนเปิดประตู ลมเย็นก็พัดวูบเข้ามา หลิวหลิ่วจึงห่อตัวแน่นพลางพูดอย่างมีความสุข “ป้าอาเฉอกลับมาคราวนี้ ปัญหาของเราคงคลี่คลายไปมาก เป็นการดีที่สุดที่เหล่าไท่จวินจะกำจัดคนเลวเหล่านั้นก่อนที่จะจากไป”

จ้วงจ้วงกล่าวว่า “อย่ายินดีจนเกินไป ท่านบรรพชนไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีป้าอาเฉอ ข้าให้ไม่เกินสามวัน พวกเขาต้องพานางออกไปแน่”

“อืม แม้ว่าเราจะชนะในรอบเล็ก ๆ แต่ข้าเชื่อว่าพวกเขาจะต้องหาทางโต้กลับในไม่ช้า เราต้องคาดเดาแผนการต่าง ๆ ของอีกฝ่าย และใช้มาตรการตอบโต้ที่หลากหลาย” จื่ออันกล่าว

“ฮึ่ม?” หลิวหลิ่วรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที “แล้วรอบหน้าเราจะชนะพวกนั้นได้หรือไม่? ช่างน่าเบื่อจริง ๆ เลย”

“จะชนะได้หรือไม่เป็นอีกเรื่องหนึ่ง แต่พวกนั้นต้องสู้กลับอย่างแน่นอน” จ้วงจ้วงมองไปที่จื่ออัน “จื่ออัน เจ้าคิดว่าใครจะโดนโจมตีก่อนกัน?”

จื่ออันมองนาง “ไม่เห็นต้องเดาเลย ต้องเป็นเจ้าแน่ องค์หญิง ถ้าไม่มีองค์หญิงเจิ้นกั๋วอย่างเจ้าสักคน ข้าที่เป็นพระชายาในองค์ชายผู้สำเร็จราชการแทนก็จะถูกปลด ทำไมพวกเขาต้องปล่อยเจ้าไว้ด้วยเล่า?”

“สิ่งที่เจ้าพูดก็สมเหตุสมผล จริงสิ เกิดอะไรขึ้นกับสนมเหลียง? คนสติดี ๆ เช่นนั้นกลายเป็นบ้าไปได้อย่างไร?” จ้วงจ้วงงงงวยอย่างมาก หลังจากที่สนมเหลียงเสียสติไปแล้ว นางก็ไม่ได้รับข่าวเกี่ยวกับนางอีกต่อไป ไม่มีใครสนใจติดตามเรื่องการฆ่าตัวตายของนางอีก แต่ข่าวลือเรื่องการฆ่าตัวตายแพร่กระจายไปทั่ว

สนมอี้ไม่ได้คิดจะทำให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่หรอกหรือ?

เป็นไปได้หรือไม่ว่าการฆ่าตัวตายของสนมเหลียงไม่เกี่ยวข้องกับพวกนาง?

จื่ออันกล่าวว่า “ข้าขอให้นางข้าหลวงหยางช่วยอยู่ดูแลสนมเหลียง และมอบหมายให้ตรวจสอบเพื่อดูว่ามีใครเข้าใกล้นางบ้างหรือไม่ แต่นางข้าหลวงหยางบอกว่านางไม่พบใครเลยที่น่าสงสัย แทบไม่มีใครเลยที่พยายามจะเข้าหานาง”

“ไม่น่าแปลกใจเลย นางเป็นนักโทษ ใครบ้างจะอยากเข้าหานาง” จ้วงจ้วงรู้ว่าคนในวังค่อนข้างถือเรื่องนี้ นางสนมที่ถูกโยนเข้าตำหนักเย็นจะนำพามาซึ่งความโชคร้าย ใครกันจะอยากเฉียดกรายเข้าใกล้?

“ดูเหมือนว่ามีเพียงสนมเหลียงที่รู้ว่าวันนั้นเกิดอะไรขึ้น” หลิวหลิ่วกล่าว

จื่ออันและจ้วงจ้วงหันมองหน้ากัน ใช่ ดูเหมือนว่ามีเพียงสนมเหลียงเท่านั้นที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในวันนั้นบ้าง

หลิวหลิ่วคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยว่า “บอกข้าที เป็นไปได้หรือไม่ว่าสนมเหลียงเห็นว่าองค์รัชทายาทถูกปลด ส่วนอ๋องเหลียงก็ไม่สนใจนาง เมื่อคิดเรื่องเหล่านี้ตลอดทั้งวันทั้งคืน นางก็เริ่มคลั่ง เมื่อคลั่งก็พยายามฆ่าตัวตาย แต่การที่คนเสียสติมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย นี่ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย”

“สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผล” จ้วงจ้วงพยักหน้า

จื่ออันไม่เห็นด้วย องค์ชายรัชทายาทถูกปลดนานแล้ว เรื่องไม่ได้เกิดขึ้นภายในไม่กี่วัน นับตั้งแต่นางถูกโยนเข้าไปในตำหนักเย็น นางก็ทนอยู่ในนั้นมาได้ตั้งนาน เหตุใดจู่ ๆ นางถึงหวาดกลัวบางอย่างจนกลายเป็นบ้า และคิดฆ่าตัวตายกัน?