ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 953

จดหมายถูกส่งกลับมาที่จุดส่งสาส์น จากนั้นก็ถูกส่งต่อผ่านม้าเร็ว หยุดพักที่ไปรษณีย์เปลี่ยนม้า สามวันต่อมา จดหมายก็มาถึงมือของจื่ออัน

เมื่อจื่ออันเห็นอักษรตัวใหญ่เป็นคำว่า “รักษาตัวด้วย” นางก็ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี

ช่างตระหนี่จริง ๆ แม้แต่สองประโยคก็ให้ข้าไม่ได้

นิสัยเช่นนี้ใครจะไปชื่นชอบเจ้ากัน?

ท้องพระโรงแตกออกเป็นสองเสียง ว่ากันว่านับตั้งแต่อ๋องเยี่ยเชือดไก่ให้ลิงดุแล้วครั้งหนึ่ง ความนิยมของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก หลายคนยอมรับฟังคำกล่าวของเขาในการประชุมราชการ

ไม่ง่ายเลยที่องค์ชายผู้เกียจคร้านอย่างเขาจะมีวันนี้ได้

อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะวิ่งต่อไปอย่างดุเดือดบนถนนที่นำไปสู่ความตาย

วันนี้เขาเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิถึงพระราชวัง จักรพรรดิที่ประชวรหนักพยายามอย่างเต็มที่ที่จะพูดคุยกับเขาชั่วขณะหนึ่ง ในระหว่างการสนทนาในช่วงสั้น ๆ นี้ อ๋องเยี่ยบรรลุเป้าหมายของเขา ซึ่งก็คือการขับไล่อ๋องหนานหวายออกจากเมืองหลวง

เดิมทีเขาอ้างว่าจะอยู่ที่เมืองหลวงต่อเพื่อจัดพิธีแต่งงาน แต่ต่อมามีคำสั่งให้เขากลับไปยังแคว้นซีหนานเพื่อแต่งงานแทน แต่ท้ายที่สุดหวงไท่โฮ่วกลับสิ้นพระชนม์เสียก่อน เขาจึงอยู่เมืองหลวงต่อเพื่อไหว้ทุกข์ แต่ตอนนี้กุ้ยไท่เฟยได้ย้ายเข้าไปอยู่ในตำหนักสีอันเพื่อทำหน้าที่แทนพระองค์แล้ว เขาซึ่งเป็นบุตรของไท่เฟยอีกทีจึงไม่มีกิจธุระใดต้องทำ สมควรกลับไปได้แล้ว

อ๋องหนานหวายได้รับคำสั่งขับไล่อีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขากลับไม่โกรธหรือกังวลใด ๆ เลย เพราะคาดหมายไว้แล้วว่าวันนี้จะมาถึง จึงเตรียมพร้อมรับมือ

ถ้าเขาต้องการอยู่ในเมืองหลวงต่อ อย่างไรย่อมมีหนทางเสมอ

เพื่อความยิ่งใหญ่ในอนาคตที่ตนจะได้รับ เวลานี้เขาทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ตอนนี้สงครามค่อนข้างตึงเครียด ทุกคนจึงไม่ต้องการให้เขาอยู่ในเมืองหลวงอีก

เขามาที่บ้านของซุนฟางเอ๋อร์ ขับไล่คนรับใช้ทั้งหมดข้างกายซุนฟางเอ๋อร์ออกไป เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครได้ยินการสนทนานี้

“ท่านอ๋องต้องการอยู่ในเมืองหลวงต่อไป แต่ดูเหมือนจะไม่มีทางอื่นแล้ว” ซุนฟางเอ๋อร์บอกเขาอย่างตรงไปตรงมา หลังจากได้ยินความตั้งใจของเขา

ใช่ว่าไม่มีหนทางเสียเลย แต่ช่วงนี้นางท้อใจนิดหน่อย จึงไม่อยากขบคิดให้เปลืองสมอง

“ข้าไม่ได้มาขอให้เจ้าช่วยคิดหาวิธี แต่มาขอให้เจ้ามอบพิษกู่ชนิดหนึ่งให้ข้า ข้าต้องการให้คนผู้นั้นตายจากพิษภายในห้าวัน” อ๋องหนานหวายกล่าว

“ภายในห้าวัน?” ซุนฟางเอ๋อร์เงยหน้าขึ้น “ท่านอ๋องต้องการวางยาพิษใครเจ้าคะ?”

“ใครสักคนที่ตายแล้วจะทำให้ข้าสามารถอยู่ในเมืองหลวงต่อไปได้” อ๋องหนานหวายแค่นเสียงเย้ยหยันด้วยแววตาดุร้าย

ตอนนี้ไม่ว่ากุ้ยไท่เฟยจะสิ้นชีวิต หรือจักรพรรดิจะสิ้นพระชนม์ก็ได้ทั้งนั้น แต่แทบเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหาโอกาสวางยาจักรพรรดิได้

เขาจึงคิดจะวางยามารดาของเขา

ซุนฟางเอ๋อร์หลุบตาลง “เหตุใดถึงต้องการพิษที่มีอายุห้าวันเล่า?”

“ข้าต้องออกจากเมืองหลวงในอีกสามวัน หากนางถูกพิษภายในสองวันหลังจากที่ข้าออกจากเมืองหลวงไปแล้ว ก็ไม่มีใครสงสัยว่าการตายของนางเป็นฝีมือของข้า ยิ่งไปกว่านั้น สองวันที่ว่าข้ายังไม่ได้เดินหน้าไปไหนไกล ใช้เวลาย้อนกลับเมืองหลวงไม่นานนัก”

ซุนฟางเอ๋อร์เผยรอยยิ้มเย็นบนใบหน้า “ท่านช่างเจ้าแผนการดีจริง ๆ”

อ๋องหนานหวายเหยียดมือออกไปลูบไล้ใบหน้าของนาง “บางครั้ง ข้าก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมมู่หรงเจี๋ยถึงไม่มีความรู้สึกปฏิพัทธ์ใด ๆ ต่อเจ้าเลย ข้าไม่รู้ว่าเซี่ยจื่ออันผู้นั้นดีกว่าเจ้าตรงไหน”

“ท่านอ่องต้องการพูดอะไรเจ้าคะ?” ซุนฟางเอ๋อร์รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เมื่อเขายื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้า จึงถอยหลังกลับโดยไม่รู้ตัว

“ข้ากำลังจะบอกว่า มู่หรงเจี๋ยผิดมหันต์ที่ไม่เลือกเจ้า เจ้าเองก็คิดอย่างนั้นเช่นกันใช่หรือไม่? ถึงมักต้องการพิสูจน์ให้เขาเห็น ครั้งนี้หากท่านแม่ตาย เขาก็จะตายด้วยจริงไหม?” อ๋องหนานหวายจ้องมองนาง

สีหน้าของซุนฟางเอ๋อร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

อ๋องหนานหวายเย้ยหยัน “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ฟางเอ๋อร์ เจ้าใช้กู่ร่วมชะตากับมู่หรงเจี๋ย แต่ไม่ได้ใช้กู่กับข้าหรอก เจ้าผูกพิษกู่ร่วมชะตาไว้ในตัวเขาและท่านแม่ต่างหาก ท่านแม่ขอให้เจ้าทำเช่นนี้ ก็เพราะนางต้องการป้องกันตัว ด้วยกลัวว่าวันหนึ่งมู่หรงเจี๋ยอาจจะโจมตีนาง”

ใบหน้าของซุนฟางเอ๋อร์ซีดเผือด นางเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมพูดอะไรเลย