ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 952

“ความลับส่วนตัวอะไรกัน? พวกเจ้าสองคนเคยมีอะไรปิดบังข้าด้วยหรือ?” เซียวท่านั่งลงด้านข้างอย่างขุ่นเคือง มองไปที่หนี่หรง “เจ้าซ่อนจดหมายของข้าไว้หรือเปล่า?”

“ใช่แล้ว ข้าซ่อนไว้หลายฉบับเชียว จากนั้นก็ถ่ายทอดข้อความประกาศให้ทหารทั้งหมดทราบ ผลตอบรับดีทีเดียว” หนี่หรงพูดติดตลก

เซียวท่าตะคอก “ข้าว่าผู้หญิงคนนั้นสติฟั่นเฟือนไปแล้วแน่ ไม่นานก็จดจำข้าไม่ได้เสียแล้ว”

“เอาน่า อยู่ท่ามกลางสนามรบเช่นนี้ เจ้ายังมีเวลามาคำนึงถึงเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ อีกหรือ?” ซู่ชิงอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า “ข้ารู้ซึ้งแล้วว่าบุรุษไม่ควรแต่งงานจริง ๆ หากถูกภรรยารักใคร่ เกรงว่าจะหายใจไม่ออกตายเอา”

เซียวท่านั่งเท้าคาง “เป็นเช่นนั้นจริง ๆ หรือว่าข้าควรกลับไปตัดสินใจใหม่ดี”

ซู่ชิงโวยวายทันที “ไอหยา ท่านบรรพชน อย่าเชียวนะ เจ้ากลับไปปรองดองกับภรรยาเถิด ประเดี๋ยวเหล่าไท่จวินก็ตัดเจ้าหัวแตกกันพอดี”

หนี่หรงไม่สนใจการคุยนอกเรื่องของพวกเขาทั้งสอง ช่วงครึ่งเดือนที่ผ่านมาทุกคนตึงเครียดกันมาก หายากที่จะมีเรื่องอื่นคุยเพื่อผ่อนคลาย

“ท่านอ๋อง พระชายาเขียนว่าอย่างไรบ้างขอรับ?” หนี่หรงไม่คิดว่าพระชายาตั้งใจส่งจดหมายถึงเขาเป็นพิเศษเพียงเพราะต้องการถ่ายทอดข้อความส่วนตัวเท่านั้น

มู่หรงเจี๋ยพับจดหมาย ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นางไม่ได้กล่าวถึงธุระใด ๆ บอกเพียงว่าคิดถึงข้ามาก”

“ข้าไม่เชื่อ!” ทั้งสามคนส่ายหน้าพร้อมกัน สามีภรรยาคู่นี้ไม่เหมือนคู่อื่น อย่างน้อยพวกเขาก็นึกไม่ออกว่าพระชายาในองค์ชายผู้สำเร็จราชการ จะหมกมุ่นถึงขั้นส่งจดหมายมาบอกคิดถึงสามีที่กำลังทำสงครามได้อย่างไร

แค่คิดก็ขนลุกซู่ไปทั้งตัวแล้ว

มู่หรงเจี๋ยเหลือบมองพวกเขาอย่างเฉยเมยและกล่าวว่า “จื่ออันส่งจดหมายมาแจ้ง ว่าแท้จริงแล้วฉินโจวไม่เก่งเรื่องสงครามกองโจร”

“นางรู้ได้อย่างไร?” ซู่ชิงถามด้วยความแปลกใจ

“นางศึกษากลยุทธ์การต่อสู้ของฉินโจว เมื่อนางค้นพบสิ่งนี้ นางจึงส่งจดหมายแจ้งให้ข้าทราบ” มู่หรงเจี๋ยรู้สึกอบอุ่นในใจ คิดอย่างหยิ่งผยองว่าตนเองไม่ได้ต่อสู้เพียงลำพัง

“พระชายานี่เก่งกาจเป็นเสียทุกอย่างจริง ๆ จากนี้ไปข้าจะเรียกนางว่าว่านเหนิงอัน” ซู่ชิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ข้าไม่เชื่อ พระชายาจะล่วงรู้กลยุทธ์ทำศึกได้อย่างไร?” เซียวท่ายังไม่วายคิดว่ามู่หรงเจี๋ยสร้างเรื่องขึ้นมา สตรีอะไรจะรู้มากขนาดนี้?

“อ่านเอาเองเถิด” มู่หรงเจี๋ยยื่นจดหมายออกไปและส่งให้เซียวท่า

เซียวท่ารับมันมาแล้วก้มอ่าน “พระชายาของเจ้าปราดเปรื่องจริง ๆ”

อย่างไรก็ตาม เขาเงยหน้าขึ้นมองมู่หรงเจี๋ยทันที ก่อนจะกล่าวเยาะเย้ยอย่างสมเพชว่า “ส่วนไหนในจดหมายกันที่เป็นความลับส่วนตัว? นางไม่เห็นพร่ำเพ้ออะไรถึงท่านเลยแม้แต่นิดเดียว”

“ไปให้พ้น!” มู่หรงเจี๋ยคว้าจดหมายกลับคืน และผลักเซียวท่าออกไป

เซียวท่าปิดปากและหัวเราะเยาะ “นี่เรียกว่าเป็นคู่รักตรงไหนกัน? เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเป็นเพียงเพื่อนร่วมงาน”

“เซียวท่า” มู่หรงเจี่ยแค่นเสียงสั่งอย่างเคร่งขรึม “เจ้าพาคนออกไปลาดตระเวนเดี๋ยวนี้ ไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาก่อนพระอาทิตย์ตกดิน”

จากที่เคยมีความสุขก็แปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าทันที

ซู่ชิงยิ้มกว้าง ปากแทบจะฉีกไปถึงใบหู

หลังจากที่ทั้งสามคนจากไป มู่หรงเจี๋ยก็หยิบจดหมายของจื่ออันออกมา แล้วทำการวิเคราะห์ตามอย่างรอบคอบอีกครั้ง แท้จริงแล้วก่อนหน้านี้เขาวางแผนไว้ว่าจะวางกลยุทธ์สู้รบแบบกองโจร แต่เพราะเห็นกองทัพขนาดใหญ่ของฝ่ายตรงข้ามถูกบดขยี้ เขาคิดว่าควรเปลี่ยนแผนรบ

พวกเขาไม่สามารถโจมตีได้อย่างเต็มที่ เนื่องจากโอกาสเอาชนะมีไม่สูง นอกเหนือจากจะเอาชนะไม่ได้แล้ว ยังเป็นการสร้างการบาดเจ็บล้มตายให้รุนแรงยิ่งขึ้น ต้าโจวยังต้องสำรองกองกำลังไว้จัดการกับเซียนเปย ดังนั้นจึงไม่อาจทุ่มกำลังรบกับฉินโจว

“ว่านเหนิงอัน โชคดีเหลือเกินที่เจ้าเตือนข้า ไม่อย่างนั้นข้าคงเสียเปรียบไปแล้ว” มู่หรงเจี๋ยวางจดหมายลงแล้วเปรยเบา ๆ

หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาสั่งให้หนี่หรงเตรียมอุปกรณ์สำหรับการเขียน ตั้งใจว่าจะเขียนจดหมายตอบกลับ

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน เขาถึงรู้ว่าตนเองไม่คุ้นชินกับการเขียนถ่ายทอดคำพูดลงไป ทว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะกล่าวกับนางต่อหน้า

ท้ายที่สุด เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดกระสุน แล้วเขียนคำสองคำลงไป “รักษาสุขภาพด้วย!”