ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 951

“บอกข้ามาเร็ว เจ้าหญิงอี๋หลี่ผู้นี้เอาชนะฉินโจวได้อย่างไร?” จื่ออันถามอย่างรวดเร็ว นางต้องรู้จักตนเองและศัตรู หากองค์หญิงผู้นี้เอาชนะการสู้รบกับฉินโจวได้ หมายความว่าต้องทรงพลังมาก ดังนั้นควรศึกษาเพิ่มเติมเกี่ยวกับนางให้มากขึ้น

“นางเป็นตัวแทนทูตของเป่ยโม่ที่ไปเยือนแคว้นเหลียงใต้ ในงานเฉลิมฉลองของแคว้น องค์หญิงอี๋หลี่สามารถเอาชนะนางได้ในด้านทักษะการขี่ม้า ในแง่ของการทหาร ฉินโจวจงใจทำให้เรื่องยุ่งยาก ทว่าองค์หญิงอี๋หลี่กลับแก้ไขได้ทั้งหมด”

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะผิดหวัง “นั่นเป็นเพียงการอวดศักดาหรือเปล่า? การอวดศักดาในงานเลี้ยง เทียบอะไรไม่ได้เลยกับเหตุการณ์จริงในสนามรบ”

“แต่สำหรับฉินโจวซึ่งเป็นแม่ทัพผู้เลื่องชื่อแล้ว นางหวาดกลัวกลยุทธ์ทางทหารขององค์หญิงยิ่งกว่าอะไร หากเป็นเพียงการอวดศักดา คิดว่านางจะเกรงกลัวถึงเพียงนี้หรือ?” อ๋องเหลียงถาม

“ท่านมีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่?” จื่ออันรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดก็มีเหตุผล

“มี แต่ข้าต้องใช้เวลาสืบเสาะสักหน่อย เจ้าอยากรู้ไปทำไม?”

“วิเคราะห์อย่างไรล่ะ”

“ได้ หากรวบรวมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะให้คนนำไปส่งให้เจ้าถึงวัง” อ๋องเหลียงกล่าว

วันรุ่งขึ้น อ๋องเหลียงสั่งให้คนนำข้อมูลมาส่งให้จื่ออัน อันที่จริงมีข้อมูลไม่มาก เนื่องจากองค์หญิงอี๋หลี่และฉินโจวไม่ได้ต่อสู้กันนานนัก

จื่ออันศึกษาตัวอย่างกลยุทธ์ที่พวกนางทั้งสองงัดออกมาใช้เพื่อแก้เกมกัน ทันใดนั้นก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าองค์หญิงอี๋หลี่ผู้นี้ทรงพลังยิ่ง ต่อให้นางเป็นผู้นำจัดทัพออกศึกเองก็ไม่ควรประมาท

ไม่น่าแปลกใจที่ฉินโจวจะกลัวนาง

แม้จะเป็นเพียงตัวอักษรที่ถ่ายทอดลงบนกระดาษ แต่จื่ออันก็สามารถสังเกตเห็นถึงกลยุทธ์การต่อสู้ทั่วไปของฉินโจวได้แล้ว นางค่อนข้างแข็งกร้าว เป็นไปไม่ได้ที่จะโจมตีด้วยพละกำลังเพียงอย่างเดียว เพราะทหารของฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งและเก่งกาจ จึงมีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างความแข็งแกร่งกับความอ่อนแอ อย่างไรก็ตาม ฉินโจวกลับกลัวเล่ห์เหลี่ยมและสงครามกองโจร

นางค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเพื่อศึกษารูปแบบแนวคิดในการต่อสู้ของฉินโจว กระทั่งพบว่าเป็นความจริง

นางเขียนจดหมายถึงมู่หรงเจี๋ย จากนั้นก็สั่งให้คนนำส่งโดยทันที

อย่างไรก็ตาม หลังจากส่งจดหมายออกไปแล้ว จู่ ๆ นางก็นึกถึงสิ่งที่มู่หรงเจี๋ยกล่าวไว้ก่อนที่จะออกไปร่วมสงครามว่า หากท่านเซียวโหวและแม่ทัพทั้งสิบสองคนแห่งตระกูลเฉินต้านไม่อยู่ พวกเขาจะริเริ่มทำสงครามกองโจรทันที

จื่ออันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เฮ้อ นางเป็นห่วงเขาจนเกินไป จนเสียเวลาทำแต่เรื่องไร้ประโยชน์ เป็นอย่างที่จ้วงจ้วงพูดจริง ๆ เขาเป็นทหาร เหตุใดจะมองกลยุทธ์กลศึกของศัตรูไม่ออก

นางเป็นห่วงเขาจริง ๆ แต่ละวันผ่านไปอย่างเงียบเชียบ ช่างยากเย็นเหลือเกิน

ค่ายทหารเป่ยเฉียว

เป็นเวลากว่าครึ่งเดือนแล้วที่กองทัพมาถึง

ทั้งสองฝ่ายต่างนิ่งสงบ พวกเขาจึงทำได้เพียงป้องกันเมืองเป่ยเฉียวไว้ เนื่องจากเมืองเป่ยเฉียวมีทำเลที่ตั้งที่ได้เปรียบในการต่อสู้ ล้อมรอบด้วยภูเขาทั้งสามด้าน หากต้องการโจมตีเป่ยเฉียว มีเพียงทิศทางเดียวคือตะวันตกเฉียงเหนือเท่านั้น

แน่นอนว่าเป็นไปไม่ได้ที่ฉินโจวจะโจมตีอย่างหุนหันพลันแล่น นางจึงต้องหาทางหลีกเลี่ยงอย่างไม่ต้องสงสัย

เซียวท่า ซู่ชิง และมู่หรงเจี๋ยอยู่ในกระโจมหลัก หารือกันเกี่ยวกับกลยุทธ์ แต่แล้วพวกเขาก็เห็นหนี่หรงเปิดกระโจมเดินเข้ามา “จดหมายส่วนตัวจากเมืองหลวงขอรับ!”

จดหมายจากเมืองหลวงถูกแบ่งออกเป็นจดหมายทางการและจดหมายส่วนตัว จดหมายทางการมักจะถูกส่งมาที่นี่โดยราชสำนัก เพื่อสอบถามเกี่ยวกับสถานการณ์การสู้รบ ส่วนจดหมายส่วนตัวจะเป็นจดหมายจากสมาชิกในครอบครัวของแม่ทัพ

“นางเขียนจดหมายถึงข้าอีกแล้วหรือ? น่ารำคาญจริง ๆ” เซียวท่าปากกล่าวเช่นนั้นก็จริง แต่ดวงตากลับสดใส นับตั้งแต่เขามาตั้งค่ายอยู่ในเป่ยเฉียว หลิวหลิ่วก็เขียนจดหมายถึงเขาทุกวัน

เขายื่นมือออกไป พยายามแย่งจดหมายจากมือของหนี่หรง แต่หนี่หรงกลับหลบเลี่ยงได้อย่างทันท่วงที “อย่าสำคัญตัว ไม่ใช่ของท่านเสียหน่อย”

เซียวท่าตกตะลึง “ไม่ใช่ของข้า? เช่นนั้นของใครกัน? ใครจะขยันเขียนจดหมายเท่านางอีก?”

หนี่หรงมอบให้มู่หรงเจี๋ย “พระชายาเขียนถึงท่านแม่ทัพขอรับ”

“หือ? พระชายาเป็นคนเขียนจดหมายเองหรือ? นางอ่านเขียนได้ด้วยหรือนี่?” เซียวท่าเม้มริมฝีปากพลางกล่าวด้วยความอิจฉา “ถ้าอย่างนั้น เหตุใดจึงไม่มีของข้าล่ะ? เมื่อวานนี้ก็ไม่มี เฉินหลิวหลิ่วมัวทำอะไรอยู่? ทำไมนางไม่เขียนถึงข้าบ้าง?”

“เจ้าเพิ่งบอกว่าเจ้ารำคาญนางไม่ใช่หรือ?” ซู่ชิงหยอกล้อ

มู่หรงเจี๋ยเปิดจดหมายออก เซียวท่าโน้มตัวไปข้างหน้าทันที “นางเขียนว่าอย่างไรบ้าง?”

มู่หรงเจี๋ยผลักหัวของเขาออกห่าง “ไสหัวไป กล้าดีอย่างไรมาอ่านความลับส่วนตัวของคนอื่น?”