ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 967

ทันใดนั้นเหล่าไท่จวินก็ถามว่า “ซุนฟางเอ๋ออยู่ที่ไหน? นางตายแล้วหรือ?”

“หมอหลวงบอกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก ข้าอยากไปตรวจดูนางด้วยตนเอง แต่กุ้ยไท่เฟยอนุญาตให้หมอหลวงรักษานางเท่านั้น ข้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้โดยเด็ดขาด” จื่ออันกล่าว

“ไปเร็ว เราต้องช่วยชีวิตซุนฟางเอ๋อร์” หญิงชรารีบพูด

จื่ออันออกไปพร้อมกับตาวเหล่าต้าทันที หยวนพ่านและหมอหลวงอีกสองท่านยังคงอยู่ในตำหนักสีอัน ทหารยามประจำตำหนักสีอันเข้มงวดกว่าทุกครั้ง ประตูตำหนักมีทหารยามส่วนตัวของกุ้ยไท่เฟยคอยคุ้มกัน เมื่อเห็นว่าจื่ออันกำลังมาทางนี้ อาฝูก็ก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “พระชายา กุ้ยไท่เฟยรับสั่งว่าไม่ให้ผู้ใดเข้าไปทั้งนั้น”

“จริงหรือ?” จื่ออันดึงเชือกบ่วงบาศออกมาพาดไว้ที่แขน “แบบนี้ข้าเข้าไปได้หรือยัง?”

อาฝูยังคงส่ายหัว “ขอโทษด้วยพระชายา นี่เป็นคำสั่งของกุ้ยไท่เฟย ข้าน้อยต้องปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัด”

จื่ออันเย้ยหยัน “นี่เปรียบเหมือนป้ายหยกของหวงไท่โฮ่ว ต่อให้ข้านำมันไปที่วังซีเหวย แม้แต่องค์จักรพรรดิก็ไม่กล้าห้ามข้า”

“ฝ่าบาทไม่ทรงห้ามอย่างแน่นอน เพราะไม่มีความจำเป็นต้องทำเช่นนั้น ท่านเป็นหมอประจำพระองค์ ตามหลักแล้ว ฝ่าบาทย่อมต้องปล่อยให้ท่านเข้าไป แต่สำหรับกุ้ยไท่เฟยไม่ใช่ ต่อให้หวงไท่โฮ่วจะทรงเสด็จมาที่นี่ด้วยตนเอง นางก็มีสิทธิ์ที่จะไม่อนุญาต”

“ข้าไม่ต้องการพบนาง ข้าเพียงต้องการเข้าไปในตำหนักสีอัน”

“ไม่ได้” อาฝูปฏิเสธ

ตาวเหล่าต้าชักมีดออกมาเสียงดังหวืด อาฝูเห็นแล้วจึงกล่าวเสียงเฉียบขาด “กล้าดีอย่างไรถึงใช้อาวุธในเขตตำหนักสีอัน บังอาจนัก!”

ทันทีที่เขาออกคำสั่ง ทหารองครักษ์ต่างก็เข้ามาล้อมเขาไว้ ทุกคนชีปลายดาบไปทางตาวเหล่าต้า

ตาวเหล่าต้าแม้จะถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนมากมายที่ชี้อาวุธสังหารมาทางตน เขากลับไม่แสดงอาการขี้ขลาด รอฟังเพียงคำสั่งของจื่ออันเท่านั้น

จื่ออันคลายเชือกบ่วงบาศออก ส่งสายตาเย็นชามองไปที่ทหารยาม “ผู้ใดบังอาจขวางทางข้า”

ทันทีที่นางสะบัดมันออกไป เชือกบ่วงบาศก็ส่งเสียง “วืด วืด” อยู่กลางอากาศราวกับมังกรกำลังแหวกว่าย

ทหารองครักษ์ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอยไปเล็กน้อย อาฝูเอ่ยเสียงเฉียบขาด “นี่เป็นเพียงเชือกบ่วงบาศซึ่งเป็นสมบัติตกทอดของหวงไท่โฮ่วเท่านั้น ไม่ต้องกังวล หากเกิดอะไรขึ้น กุ้ยไท่เฟยจะทรงรับผิดชอบเอง”

เขามองไปที่จื่ออัน “พระชายาโปรดคิดทบทวนดูให้ดี ตำหนักสีอันแห่งนี้เพิ่งถูกมือสังหารบุกรุก ท่านพาคนมาเข่นฆ่าคนที่นี่เช่นนี้ หากข่าวแพร่งพรายออกไป เกรงว่าผู้ที่ตกเป็นจำเลยสังคมอาจเป็นพระชายาเสียเอง”

“ยืนตัวตรงไม่กลัวเงาเอียง ผู้ใดใคร่คิดเช่นนั้น ก็ปล่อยให้พวกเขาคิดไป” จื่ออันเคลื่อนไหวอย่างกะทันหัน ตวัดเชือกบ่วงบาศพันรอบคออาฝู “เจ้าจะยอมให้ข้าเข้าไปโดยดีหรือไม่?”

“หากพระชายาต้องการเข้าไป เช่นนั้นก็ฆ่าข้าน้อยเสียก่อน” อาฝูไม่กลัวเลย เขาไม่เชื่อว่าเซี่ยจื่ออันจะฆ่าเขาจริง ๆ ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ หากนางฆ่าเขา ก็ไม่ต่างจากการเอาน้ำโสโครกราดตัวหรอกหรือ?

จื่ออันเย้ยหยัน “ได้ เช่นนั้นข้าจะฆ่าเจ้าเสีย”

ทันทีที่ออกแรงมือ เชือกบ่วงบาศก็รัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ อาฝูหายใจแทบไม่ออก ใบหน้าเริ่มแดงก่ำ เขาพยายามดื้นรนอย่างหนัก แต่เชือกบ่วงบาศกลับยิ่งรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเขาขัดขืน หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็รู้สึกว่าหัวสมองเริ่มว่างเปล่า แน่นหน้าอกคล้ายจะระเบิดออก

“หยุดนะ!”

เสียงที่บ่งบอกถึงความบูดบึ้งและทรงอำนาจของกุ้ยไท่เฟยดังมาจากประตูตำหนัก จื่ออันไม่ได้ดึงเชือกบ่วงบาศออกทันที เพียงผ่อนคลายกำลังลงเล็กน้อย ปล่อยให้อาฝูได้พักหายใจ

“เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นหวงไท่โฮ่วจริง ๆ รึ? จึงกล้าวางอำนาจบาตรใหญ่ในตำหนักสีอันของข้า!” กุ้ยไท่เฟยตะคอกดังลั่น เดินตรงมาอย่างรวดเร็ว “ยังไม่ปล่อยเขาไปอีก?”

จื่ออันมองไปที่ใบหน้าอันเยือกเย็นและเย่อหยิ่งของอีกฝ่าย กล่าวว่า “กุ้ยไท่เฟย ผู้ใต้บังคับบัญชาของพระองค์โง่เขลา หม่อมฉันจึงคิดจะสอนบทเรียนให้กับเขาก็เท่านั้น”