ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 999

เซี่ยหลินเอนศีรษะไปพิงไหล่ของจื่ออัน แต่เนื่องจากนางตัวสูง แผ่นหลังของเซี่ยหลินจึงงองุ้ม “พี่สาว ท่านแม่มาหาข้าด้วยล่ะ”

“นางพูดอะไรบ้าง?” จื่ออันพลันมีลางสังหรณ์บางอย่างเพราะว่าเฉินหลิงหลงไม่ใช่คนดีนัก

“นางบอกว่าคิดถึงข้า” เซี่ยหลินกล่าวขณะดวงตาเริ่มแดงก่ำ

“นอกจากบอกว่าคิดถึงแล้ว นางยังพูดอะไรอีก?” จื่ออันรู้สึกว่าอีกฝ่ายคงไม่ได้ต้องการเพียงเท่านี้

เซี่ยหลินกล่าว “นางคิดถึงข้า แล้วก็บอกว่าต้องการซื้อของบางอย่าง แต่ข้าไม่มีเงินติดตัวเลย หากข้าให้เงินแก่นาง นางก็จะมองของขวัญบางอย่างให้ข้า”

จื่ออันกล่าวอย่างไม่พอใจ “นางขอเงินเจ้าเท่าไร? เจ้าให้เงินนางเพราะต้องการของขวัญงั้นรึ?”

“นางต้องการเงินหนึ่งร้อยตำลึง แต่ข้ามีเงินไม่ถึงหนึ่งร้อยตำลึง”

“เช่นนั้นเจ้าได้ให้เงินนางหรือไม่?”

เซี่ยหลินยืดแผ่นหลังตรงพลางหันมองจื่ออัน “พี่สาว นางบอกว่าข้าเป็นลูกชายของนาง ดังนั้นจึงต้องเลี้ยงดูนางให้ดีเพราะมันคือความรับผิดชอบของข้า และข้าก็ถามป้าชุ่ยยู่แล้ว นางตอบว่าใช่”

“ป้าชุ่ยยู่บอกให้เจ้ามอบเงินให้นางงั้นรึ?” จื่ออันโมโหอย่างมาก นางไม่ควรปล่อยให้ชุ่ยยู่ดูแลนางตั้งแต่แรก เดิมทีจื่ออันคิดว่าความคิดของนางคงเปลี่ยนไปแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะร่วมมือกับเฉินหลิงหลงเพื่อล่อลวงเซี่ยหลิน

“พี่สาวอย่าโกรธไปเลย ข้าให้นางเพียงห้าสิบตำลึงเท่านั้น ข้าเต็มใจให้เอง นางไม่ได้บังคับข้าแต่อย่างใด”

จื่ออันปลอบใจ “พี่ไม่โกรธเจ้าหรอก เงินเพียงแค่ห้าสิบตำลึงมิใช่หรือ? ไม่เป็นไร”

เงินห้าสิบตำลึง... เฉินหลิงหลง เจ้าหน้าด้านเกินไปแล้ว

เซี่ยหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ข้าให้เงินห้าสิบตำลึงแก่นาง และนางก็ซื้อถังหูลู่สองไม้ให้ข้าด้วย”

ท่าทีของเขาแสดงออกถึงความพึงพอใจอย่างสุดจะพรรณนา

จื่ออันกำหมัดแน่นพร้อมกล่าว “เอาล่ะ เจ้าอยู่ในวังนานเกินไปแล้ว กลับกันเถอะ ข้าไม่ได้เจอท่านแม่มานานแล้ว ข้าจะกลับไปกับเจ้าด้วย”

“เยี่ยมเลย!” เซี่ยหลินกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

เมื่อกลับไปถึงเรือนฟังเสียงฝน จื่ออันก็เรียกป้าชุ่ยยู่มาพบก่อนไต่ถามนาง

“พระชายา มีเรื่องอะไรหรือเพคะ?” ป้าชุ่ยยู่ถาม

จื่ออันกล่าวอย่างเย็นชา “ชุ่ยยู่ เดิมทีข้าไม่เห็นด้วยที่ท่านแม่จะพาเจ้ามาอยู่ที่นี่ แต่ในเมื่อนางยืนกรานเช่นนั้น ข้าจึงอนุญาตให้เจ้าอยู่ได้ แต่เจ้าไม่ควรกระทำความผิดเลย เจ้าร่วมมือกับเฉินหลิงหลงและปอกลอกเซี่ยหลิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็คงให้เจ้าอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว เก็บข้าวของแล้วไสหัวไปซะ”

ป้าชุ่ยยู่ตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนคร่ำครวญ “บ่าวไม่ได้ทำเช่นนั้นนะเพคะ!”

“ไม่ได้ทำ?” จื่ออันกล่าวเสียงดัง “เซี่ยหลินมาถามเจ้าว่าเขาควรดูแลเฉินหลิงหลงหรือไม่ เหตุใดเจ้าจึงตอบว่าเขาสมควรทำเช่นนั้นเล่า?”

ป้าชุ่ยยู่รีบแก้ตัว “นายน้อยไม่ได้ถามบ่าวเช่นนั้น บ่าวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเฉินหลิงหลงมาขอเงินเขา นายน้อยเพียงถามบ่าวว่าลูกชายควรดูแลแม่หรือไม่ แน่นอนว่าบ่าวต้องตอบว่าสมควรอยู่แล้ว และยิ่งไปกว่านั้นบ่าวก็ไม่รู้ว่าเฉินหลิงหลงมาที่นี่เพคะ”

จื่ออันเผยท่าทีลังเล “จริงรึ?”

“พระชายา บ่าวไม่มีที่ซุกหัวนอนจริง ๆ ในเมื่อท่านเจ้าเมืองรับบ่าวเข้ามาทำงานที่นี่ แล้วบ่าวจะร่วมมือกับเฉินหลิงหลงให้หลอกลวงนายน้อยได้อย่างไรเพคะ?” ป้าชุ่ยยู่กล่าวด้วยความเศร้าเสียใจ

เมื่อจื่ออันได้ฟังเช่นนั้น นางจึงกล่าวว่า “หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็เข้าใจเจ้าผิดไปแล้ว ข้าขออภัย”

ป้าชุ่ยยู่ตกตะลึงอยู่ครู่ใหญ่ ขออภัย? พระชายากำลังขอโทษบ่าวอย่างนั้นรึ?

จื่ออันลุกยืนขึ้นแล้วเดินออกไป การขอเงินของเฉินหลิงหลงทำให้นางเกิดความคิดบางอย่าง บางทีนางอาจสร้างปัญหาให้กับฝ่ายองค์รัชทายาทที่ถูกปลดก็เป็นได้

เรื่องที่เหลียงไท่ฟู่สั่งฆ่าสนมเหลียง นางเป็นผู้สั่งให้ยกเลิกกระบวนการนี้ ในตอนนั้นนางไม่ต้องการเข้าร่วมกับการกบฏครั้งใหญ่ และไม่ต้องการให้อาการประชวรขององค์จักรพรรดิแย่ลง แม้จะพิจารณาในตอนนี้ นางก็ยังคิดว่ามันเป็นการกระทำที่เกินกว่าเหตุ

นางต้องการให้ผู้อื่นมีความสุข แต่คนอื่นกลับไม่ต้องการให้นางเป็นเช่นนั้น

ขณะเดียวกัน องค์รัชทายาทที่ถูกปลดก็ถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา

จื่ออันทำความเข้าใจกับสถานการณ์ดังกล่าวคร่าว ๆ ก่อนกลับไปหารือกับอ๋องเหลียง

เนื่องจากเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับมารดาของเขา ดังนั้นเรื่องนี้จึงต้องได้รับความยินยอมจากขาเสียก่อน

เมื่อได้ฟังแผนการของจื่ออัน อ๋องเหลียงก็ตอบตกลงทันที เขาเห็นด้วยกับจื่ออัน และปล่อยให้นางกลับไปหาเซี่ยหลินเพื่อพัฒนายาพิษที่คล้ายคลึงกับยาพิษที่มือสังหารใช้เป็นอาวุธ

ทางด้านกุ้ยไท่เฟย เมื่อได้ยินรายงานการเคลื่อนไหวของแต่ละคนในพระราชวัง นางก็สั่งให้บ่าวรับใช้จับตามองคนจากวังซีเหวยและตำหนักฮุ่ยชิงอย่างใกล้ชิด

หลังออกจากพระราชวังซีเหวย จื่ออันก็รู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง