ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 101

“ในใต้หล้านี้ มีเด็กมากมายกำเนิดก่อนสิบเดือน! เกิดก่อนกำหนดหน่อยก็เป็นเด็กนอกสมรสแล้วรึ?”

“สาเหตุที่ทารกในครรภ์คลอดเร็วมีค่อนข้างมาก อย่างเช่น การหกล้มจะส่งผลให้ส่วนท้องได้รับบาดเจ็บทำให้ต้องคลอดก่อนกำหนด! และอารมณ์ตื่นเต้นรุนแรงในช่วงปลายระยะการตั้งครรภ์ก็ส่งผลให้คลอดก่อนกำหนดได้เช่นกัน!”

หลิงอวี๋พูดจาฉะฉานมีหลักมีฐาน “อีกทั้งยังสภาพทารกในครรภ์ก็อาจส่งผลให้คลอดก่อนกำหนดได้ อย่างเช่น การทำงานของรกไม่เพียงพอ หรือมีภาวะรกเกาะต่ำ(1)!”

“หากไม่เชื่อข้าก็ลองถามหมอหลวงได้ว่าข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่!”

ชายาผิงหยางยิ้มหยันกล่าวคำ “แม้ว่าเจ้าจะพูดถูก แต่เจ้าก็แตกต่างจากคนอื่นอยู่ดี เจ้าอภิเษกสมรสกับท่านอ๋องอี้เพียงแปดเดือนก็ให้กำเนิดลูกนอกสมรสนี้แล้ว!”

“ถูกต้อง! หากเจ้ามีความสามารถก็อย่าเบี่ยงเบนประเด็นสิ เอาหลักฐานออกมาพิสูจน์เลยว่า ลูกนอกสมรสคนนี้เป็นลูกของลูกพี่ลูกน้องของข้า!”

เสิ่นจวนมองหลิงอวี๋พลางพูดอย่างปากดี เพราะกังวลว่าชายาผิงหยางจะเถียงไม่สู้นางเลยช่วยพูดแทรกเข้ามา

ดวงตาชายาผิงหยางทอประกาย “ใช่แล้ว เจ้ากล้าตรวจหยาดเลือดรู้ญาติ(2)หรือไม่! หากพิสูจน์ได้ว่าเป็นลูกนอกสมรส เจ้าต้องคุกเข่าโขกหัวคำนับแสดงการขออภัยที่ใส่ไคล้ตัวข้า!”

“ถูกต้อง หยาดเลือดรู้ญาติ! หยาดเลือดรู้ญาติ!”

เจิงจื่ออวี้และเพื่อน ๆ ช่วยกันร้องแทรกขึ้น “เจ้ากล้าตรวจหยาดเลือดรู้ญาติหรือไม่? ต้องทำเช่นนี้เท่านั้น พวกเราถึงจะเชื่อว่าลูกนอกสมรสผู้นี้คือลูกของท่านอ๋องอี้จริง ๆ!”

หลิงอวี๋หัวเราะเยาะหยัน คนพวกนี้มุ่งหวังให้ใต้หล้าโกลาหลเพื่อประลุเป้าหมายตน!

ถึงคราวต้องแหกหน้าพวกนางแล้ว!

นางตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว “บังอาจ! หลิงอวี๋กำลังกราบทูลจักรพรรดิ พวกเจ้ากลับพูดสอดเสียงดังครั้งแล้วครั้งเล่า นี่ถือเป็นอะไร?”

“ทำไม ฝ่าบาทยังมิได้ทรงออกปากกล่าวคำ พวกเจ้าทุกคนก็รีบพูดแทนพระองค์แล้ว!”

“หลิงอวี๋ยังไม่กระจ่าง พวกเจ้ามีคุณสมบัติกล่าวแทนฝ่าบาทตั้งแต่เมื่อใดรึ? หรือว่าพวกเจ้ากำเริบเสิบสานไม่เห็นฝ่าบาทอยู่ในสายตา?”

“พระชายาผิงหยาง เจ้ากล่าวแทนฝ่าบาทซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือว่าเจ้าอยากเป็นฝ่าบาท?”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เสิ่นจวน ชายาผิงหยาง เจิงจื่ออวี้และคนอื่น ๆ ที่ร้องโหวกเหวกต่างสีหน้าแปรผัน ก่อนจะคุกเข่าลงตาม ๆ กันเสียงดังตุ้บ

“ฝ่าบาทโปรดพระราชทานอภัย กระหม่อมไร้ซึ่งเจตนาแทนที่พระองค์เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฝ่าบาทโปรดประทานอภัย หม่อมฉันไร้ซึ่งเจตนาแทนที่พระองค์เด็ดขาดเพคะ!”

บิดาของเสิ่นจวนแทบอยากจะฟาดบุตรีจอมมากความคนนี้สักฝ่ามือ คอยดูอยู่เฉย ๆ ไม่พอรึ จะพูดมากหาปะไร!

สีหน้าจักรพรรดิอู่อันก็ไม่พอใจเช่นเดียวกันพลางมองทุกคนแววตาเย็นชาและนิ่งเงียบหมองหม่น

วันนี้เกิดสิ่งใดขึ้น? ไยถึงไม่มีผู้ใดเห็นตนอยู่ในสายตาเลยเล่า?

ทีแรกเป็นท่านอดีตเสนาบดี ทีนี้ก็เป็นพวกสตรีไร้ปัญญาขวัญกล้ามาโหวกเหวกโวยวายต่อหน้าตนอีก!