ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1021

เมื่อเซียวทงพูดเช่นนั้น หลิงอวี๋ก็มิอยากทำลายขวัญกำลังใจคนของตน จึงกล่าวว่า “ได้! เช่นนั้นก็ตามใจพวกเจ้าเถิด!”

หลิงซวนถูกหลิงอวี๋ทิ้งให้อยู่ในวังเพื่อดูแลไทเฮา วันนี้หลิงอวี๋พาเพียงเถาจื่อและหานเหมยมาด้วย ทั้งสามเลือกม้า หยิบธนูและลูกศร แล้วตามหลังกองทัพขึ้นภูเขา

เซียวหลินเทียนยังมิรู้เรื่องภายใน เมื่อเห็นหลิงอวี๋มาเข้าร่วมการล่าสัตว์ก็เข้ามาสอบถาม

“เกิดเรื่องอันใดขึ้น พวกเจ้าก็ขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขาเช่นกันหรือ?”

หลิงอวี๋เล่าเรื่องที่ถูกเซี่ยโฮ่วตานรั่วท้าทายให้เขาฟัง เมื่อเซียวหลินเทียนฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว เซี่ยโฮ่วตานรั่วผู้นี้คอยหาเรื่องหลิงอวี๋ครั้งแล้วครั้งเล่า นางยังมิสิ้นหวังในตัวเขาอีกหรือไร

เซียวหลินเทียนกล่าวด้วยความมิวางใจ “เช่นนั้นเจ้าก็ระวังตัวให้ดี อย่าวิ่งไปไกลนัก! บนภูเขามีอันตรายมากมาย ทั้งงูพิษและสัตว์ร้าย อย่าให้ได้รับบาดเจ็บเชียว!”

“วางใจเถิดเพคะ หม่อมฉันจะมิประมาท”

หลิงอวี๋เห็นว่าการแข่งขันใกล้จะเริ่มแล้ว จึงกำชับว่า “ท่านก็ระวังตัวด้วย ธนูที่เห็นนั้นหลบหลีกได้ง่าย แต่ลูกธนูที่มองมิเห็นนั้นป้องกันได้ยาก ระวังถูกคนลอบทำร้าย!”

เซียวหลินเทียนยิ้มเล็กน้อย พยักหน้า

กองทัพของเหล่าบุรุษขึ้นไปก่อนแล้ว หลิงอวี๋และเซียวทงแยกกันเดินคนละทาง นัดหมายกันว่าจะจบการแข่งขันในสามชั่วยาม ฝ่ายที่ได้เหยื่อมากที่สุดจะเป็นผู้ชนะ

หลิงอวี๋และเถาจื่อขี่ม้ามาถึงเชิงเขา เมื่อพบทางเดินยากลำบากก็ต้องลงเดินเท้า

เถาจื่อและหานเหมยล้วนเก่งกาจในวิทยายุทธ ทั้งสองปลอบหลิงอวี๋ว่า “พระชายา วางใจเถิดเจ้าค่ะ พวกเราจะมิทำให้ท่านแพ้แน่นอน! พระชายาเพียงตามพวกเรามา แล้วระวังตัวให้ดีก็พอเจ้าค่ะ!”

หลิงอวี๋ก็ยิงธนูได้เช่นกัน ก่อนหน้านี้เมื่อคิดว่าจะแข่งขันก็หมั่นฝึกฝน นางสะพายธนูและลูกศรตามคนทั้งสองขึ้นภูเขา

อาจเป็นเพราะว่าวันนี้ผู้คนมาล่าสัตว์กันมาก เดินไปหลายลี้แต่ก็มิเห็นเหยื่อเสียที ทั้งสามจึงเดินลึกเข้าไปในภูเขาต่อ

ทิวทัศน์ของหุบเขาแห่งนี้งดงามยิ่งนัก หลิงอวี๋ยังเห็นสมุนไพรหลายชนิดที่ไม่มีใครสนใจเก็บ จึงกล่าวว่า “คราวหลังจะพาหมอเลี่ยวและหลี่ชุงมาเก็บสมุนไพร สมุนไพรเหล่านี้ไม่มีใครเก็บ น่าเสียดายนัก!”

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น กระต่ายป่าตัวหนึ่งก็กระโดดออกมา เถาจื่อรีบยกธนู กระต่ายป่าก็ตกใจกลัววิ่งเข้าไปในพงหญ้า

“ไล่ตามไปเร็ว…”