ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1022

หลิงอวี๋ถูกทำให้โกรธจนหัวเราะออกมา และเยาะเย้ยว่า “การล่าสัตว์เพิ่งเริ่มต้น ใครแพ้ใครชนะก็ยังมิรู้! แต่ความสามารถในการพูดจาโกหกหน้าตายขององค์หญิงตานรั่ว หม่อมฉันสู้มิได้จริง ๆ เพคะ!”

“กระต่ายเป็นของใคร ท่านรู้แก่ใจดี ท่านรีบแย่งเช่นนี้ ชัดเจนว่ากลัวจะแพ้!”

“ช่างเถิด แค่กระต่ายตัวเดียว ท่านต้องการก็เอาไปเถิด พวกเรามิกลัวแพ้หรอก!”

หลิงอวี๋พูดจบก็เรียกเถาจื่อแล้วหันหลังเดินจากไป

เซี่ยโฮ่วตานรั่วโกรธจนหน้าแดง นางมักติดตามองค์ชายหนิงไปล่าสัตว์อยู่เสมอ จึงย่อมรู้กฎ

เหยื่อตัวนี้ควรเป็นของหลิงอวี๋และพวกของนางจริง ๆ!

แต่นางเกลียดหลิงอวี๋ จึงอยากแย่งชิง

เมื่อครู่ยังถูกหลิงอวี๋ดูถูกเช่นนี้อีก ความโกรธนี้จะปล่อยผ่านไปได้เยี่ยงไร

“ตามพวกนางไป ข้าจะพิสูจน์ให้เห็นว่าข้าเก่งกว่าพวกนาง!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็พากองทัพของตนตามหลิงอวี๋ไปจากอีกด้านหนึ่ง

เมื่อเห็นเหยื่อ เซี่ยโฮ่วตานรั่วก็รีบยิงธนูแย่งชิงเหยื่อกับหลิงอวี๋และพวกนาง

หลิงอวี๋เล็งไก่ป่าตัวหนึ่ง กำลังจะยิงธนูก็ถูกเซี่ยโฮ่วตานรั่วแย่งยิงไปก่อน

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเหลือบมองหลิงอวี๋ด้วยความภาคภูมิ “เป็นอะไรไป พระชายาอ๋องอี้ ไก่ป่าตัวนี้ข้าเป็นคนยิงถูกก่อน คราวนี้เจ้าไม่มีอะไรจะโต้แย้งแล้วใช่หรือไม่?”

หลิงอวี๋คร้านเกินกว่าจะสนใจนาง พาเถาจื่อและหานเหมยจะเดินไปอีกทางหนึ่ง

เดินออกไปมิไกลก็เห็นหมูป่าตัวหนึ่งวิ่งออกมา หมูป่าตัวนี้แข็งแรงมาก หนักประมาณสองถึงสามร้อยกิโลกรัม ขนที่คอทั้งหนาและดกดำ

เถาจื่อร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น “นั่นหมูป่า รีบยิงเร็ว เพียงฆ่าหมูป่าตัวนี้ได้ พวกเราก็จะแซงพวกนางได้แล้ว…”

ทั้งสามรีบยิงธนูใส่หมูป่า แต่หมูป่าวิ่งเร็วเกินไป ฝุบ… มันวิ่งเข้าไปในพงหญ้าข้างหน้า

ลูกธนูของหลิงอวี๋ถูกก้นหมูป่า แต่มิรู้ว่าหมูป่าวิ่งเร็วเกินไปหรือหนังหนาเกินไปกันแน่ ลูกธนูจึงร่วงตกลงบนพื้น

“หมูป่า... หลิงอวี๋ เจ้าอย่าแย่งกับข้า มันเป็นของข้า…”