ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1028

หลิงอวี๋เล่าสถานการณ์ในตอนนั้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ

แม้ว่าทุกคนจะมิได้เห็นด้วยตาตนเอง แต่เมื่อลองนึกภาพหมูป่าจำนวนมากวิ่งเข้ามาหมายพุ่งชนในตอนนั้น สถานการณ์คงอันตรายมากจริง ๆ

สายตาอันเย็นชาและเฉียบคมของเซียวหลินเทียนจ้องไปที่เซี่ยโฮ่วตานรั่ว หลิงอวี๋ช่วยนางไว้ แต่นางกลับกล้าผลักหลิงอวี๋ไปหาคมเขี้ยวหมูป่า...

ผู้ใดให้ความกล้าแก่นาง?

สมควรตายนัก!

เซียวหลินเทียนจดจำเรื่องนี้ไว้ในใจ...

“องค์หญิงตานรั่ว ท่านล้มลงไปกับพื้น หม่อมฉันจึงลากท่านให้ลุกขึ้นมา ช่วยมิให้ท่านตายภายใต้กีบเท้าหมูป่า มิใช่หรือ?”

“ท่านถูกหมูป่าล้อมขณะเกาะอยู่บนต้นไม้ หม่อมฉันและนางกำนัลของท่านนี่แหละที่ใช้ธนูระดมยิงหมูป่าเพื่อช่วยท่าน มิใช่หรือ?”

หลิงอวี๋ถามคำถามต่อเนื่อง ทำให้ร่างกายของเซี่ยโฮ่วตานรั่วสั่นเทาไปทั้งตัว สายตาของนางกระสับกระส่ายและพยายามหลบเลี่ยง...

นางเกร็งนิ้วจนมือแดงก่ำ รีบพูดแทรกอย่างใจร้อน “พระชายาอ๋องอี้ เจ้าช่างบิดเบือนความจริงได้เก่งกาจนัก ทั้ง ๆ ที่เป็นเจ้าต่างหากที่กล่าววาจาอวดดีจนดึงดูดหมูป่ามา แต่กลับกล่าวหาว่าข้าเป็นผู้กระทำ!”

“ทั้ง ๆ ที่ข้าเป็นผู้ช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับกล่าวว่าเป็นเจ้าที่ช่วยข้า! เจ้า... เจ้าช่างโป้ปดเก่งเหลือเกิน!”

“ข้าพูดเก่งมิสู้เจ้าหรอก ข้ามิต้องการความยุติธรรมนี้แล้ว! เสด็จพี่... พวกเรากลับกันเถิด!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วจับแขนเสื้อขององค์ชายหนิงด้วยความน้อยใจ กลั้นน้ำตาไว้และก้มหน้าลงอย่างเศร้าสร้อย ปล่อยให้เส้นผมที่ยุ่งเหยิงปิดบังใบหน้าของตน...

ภาพลักษณ์นั้นดูโดดเดี่ยวและน่าสงสาร!

มู่หรงชิ่งมองหลิงอวี๋แล้วสลับมองเซี่ยโฮ่วตานรั่ว นางมิรู้ว่าจะเชื่อใคร...

มู่หรงเหยียนซงมองไปที่เซียวหลินเทียนโดยมิพูดอะไร

องค์ชายหนิงสีหน้าเคร่งขรึมลง มองไปที่เซียวหลินเทียนอย่างโหดเหี้ยมเช่นกัน