ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1034

มู่หรงชิ่งเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนั้น นางอดหัวเราะเยาะมิได้

“องค์หญิงตานรั่ว ข้าเกือบหลงเชื่อเสียแล้วว่าเจ้าเก่งจริง ๆ! เมื่อครู่เจ้ามิได้โอ้อวดว่าเจ้าคล่องแคล่วว่องไวมากหรือ? เหตุใดจึงปล่อยให้พระชายาอ๋องอี้ผลักตนไปหาหมูป่าได้เล่า?”

“จริงด้วย ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ พระชายาหลิงอี๋ไม่มีวิทยายุทธ์! นางจะผลักเจ้าได้อย่างไร?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพวกเรามาถึง พี่หญิงหลิงอวี๋และคนของนางกำลังยิงหมูป่าที่อยู่ใต้ต้นไม้จริง ๆ ในขณะที่เจ้ากลับหวาดกลัวจนกอดต้นไม้แน่น มิกล้าขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย!”

“พี่หญิงหลิงอวี๋ช่วยเจ้า แต่เจ้ากลับมิสำนึกในบุญคุณ ซ้ำยังพลิกขาวเป็นดำ ตอบแทนคุณด้วยความแค้น เจ้านี่เกินไปจริง ๆ!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วถูกมู่หรงชิ่งพูดจาเสียดสีจนหน้าแดงก่ำ นางมิกล้าเงยหน้าขึ้นเพราะความรู้สึกผิด กลัวสุดขีด คิดหาวิธีแก้ตัวเพื่อพลิกสถานการณ์

ในเวลานี้ นางเพิ่งจะรู้ว่าเหตุใดองค์ชายหนิงถึงได้สั่งให้ตนขอโทษ

เพราะองค์ชายหนิงมองเห็นความจริงทั้งหมดตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว!

ทว่าด้วยความโง่เขลา นางกลับมิเข้าใจความหมายขององค์ชายหนิง ยังคงคิดว่าตนโชคดีสามารถกดให้หลิงอวี๋ประสบความสูญเสียได้

แต่ตอนนี้ คำโกหกของนางถูกหลิงอวี๋เปิดโปงจนหมดสิ้นแล้ว นางกลายเป็นคนที่พลิกขาวเป็นดำ ตอบแทนคุณด้วยความแค้นเพราะปากของตน!

หลิงอวี๋มองดูสีหน้าท่าทางลำบากใจของเซี่ยโฮ่วตานรั่วโดยมิรู้สึกเห็นใจเลย

เซี่ยโฮ่วตานรั่วท้าทายนางครั้งแล้วครั้งเล่า สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ล้วนเป็นผลกรรมของนางเอง!

คนเช่นนี้มิคู่ควรที่จะได้รับความเห็นใจ!

“องค์หญิงตานรั่ว เจ้ายังมีอะไรจะพูดอีก?”

เซียวหลินเทียนคิดถึงเรื่องที่หลิงอวี๋ช่วยชีวิตสตรีผู้นี้ แต่มิได้รับการขอบคุณใด ๆ กลับเกือบถูกนางทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียง ทันใดนั้นก็โกรธจนทนมิไหว!

ดูหมูป่าที่ทั้งแข็งแรงและมีคมเขี้ยวที่ดุร้ายมากมายบนพื้นสิ หากหลิงอวี๋หลบมิทันเมื่อครู่ เขาคงจะสูญเสียหลิงอวี๋ไปแล้วกระมัง?

ความโกรธของเซียวหลินเทียนพุ่งสูงขึ้นในทันที ตะโกนเสียงดังว่า “เมื่อครู่ เจ้ายังบังคับให้พระชายาของข้ากล่าวขอโทษเจ้าอยู่เลยมิใช่รึ?”

“เวลานี้พิสูจน์ได้แล้วว่าหลิงอวี๋มิได้ผลักเจ้า เจ้ายังมิยอมขอโทษอีก!”

เซี่ยโฮ่วตานรั่วเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา จ้องมองเซียวหลินเทียนด้วยความโกรธ

ฉาเค่อฉีและซินจิ้งรีบเข้าไปประคองเซี่ยโฮ่วตานรั่ว แล้วพานางออกไปครึ่งลากครึ่งจูง

องค์ชายหนิงหันไปหาหลิงอวี๋และเซียวหลินเทียน ประสานมือแล้วโค้งคำนับ “อ๋องอี้ พระชายาอ๋องอี้ วันนี้ตานรั่วมิรู้ความ กล่าวหาพระชายาอ๋องอี้แล้ว!”

“ข้าขออภัยแทนนางด้วย!”

“อ๋องอี้ พระชายาอ๋องอี้ กลับไปข้าจะสั่งสอนตานรั่วให้ดี วันข้างหน้าข้าจะจัดงานเลี้ยง แล้วให้ตานรั่วออกมาขอโทษพวกท่านต่อหน้าอีกครั้ง! ขอให้เรื่องจบลงเท่านี้เถอะ!”

เซียวหลินเทียนมององค์ชายหนิงอย่างเย็นชา องค์ชายหนิงสร้างภาพลักษณ์ที่ยุติธรรมและเคร่งขรึมต่อหน้าคนของตนแล้ว เซียวหลินเทียนจะยังยึดถือความแค้นอยู่ได้อย่างไร?

“องค์ชายหนิง ข้ารับคำขอโทษของท่าน!”

“แต่ข้าขอเตือนไว้ก่อนว่า หลังจากความบาดหมางครั้งนี้จบลงไปแล้ว หากน้องสาวของท่านยังกล้าคิดร้ายต่อชายาข้าอีก ข้ามิสนใจว่านางจะเป็นใคร เพราะข้าจะทำให้แน่ใจว่านางจะไม่มีโอกาสเป็นหนที่สอง!”

น้ำเสียงที่เย็นชาและเกรี้ยวกราดของเซียวหลินเทียน ทำให้องค์ชายหนิงทั้งโกรธทั้งเกลียด เซียวหลินเทียนผู้นี้กำลังใช้โอกาสนี้เพื่อพิสูจน์จุดยืนของตนอย่างนั้นหรือ?

คนดื้อรั้นเช่นนี้ หากมิสามารถใช้ประโยชน์ได้ ก็ต้องกำจัดทิ้งเสีย...