ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 105

เมื่อหลิงอวี๋เห็นสถานการณ์ก็แทบอ้าปากตาค้าง ทว่าท้ายที่สุดยั้งกิริยาไว้ได้!

คำก็ชินอ๋อง(1) สองคำก็อ๋องเพียงอาศัยสายสัมพันธ์ญาติพี่น้องกล่าวอ้างว่าการตรวจสายเลือดราชวงศ์ไม่ได้แม่นยำเสมอไป แต่อย่างไรเสียชายาผิงหยางควรถูกหย่าร้างก็เพียงพอแล้ว!

นางยังไม่ได้โหดเหี้ยมถึงขั้นจะให้ชายาผิงหยางอยู่ในสภาพจิ้นจูหลงแน่นอน!

สามารถไว้ชีวิตคนได้ก็ไว้ไปเถอะ!

ครั้นทุกคนเห็นสถานการณ์ต่างปิดหน้าละอายแทนตระกูลอ๋องผิงหยาง

ไม่เปรียบเทียบก็ไม่เจ็บปวด!

“ข้าก็บอกแล้วว่าบุตรชายนางเป็นลูกนอกสมรส! พวกเจ้าไม่เห็นหรือ? อธิราชน้อยผู้นั้นมีรูปร่างหน้าตาไม่เหมือนท่านอ๋องผิงหยางสักนิด!”

“ใช่แล้ว เจ้าไม่เห็นรึ บุตรชายของท่านอ๋องอี้ผู้นั้นมีมารยาท สุภาพและวางตัวดี! ถูกกรีดมือก็ไม่งอแงเลย! ”

“ไฉนเลยจะเหมือนลูกนอกสมรสผู้นี้ ครั้นถูกกรีดมือก็ด่าคน… แถมยังด่าหมอหลวงเป็นทาสด้วย! ไม่เข้าใจเรื่องมรรยาทเลยสักนิดเดียว!”

“เมื่อกี้พวกเจ้าไม่เห็นมารยาทบนโต๊ะของเขาหรือ? ยัดทุกสิ่งอย่างเข้าปาก! ราวกับผีหิวโหยกลับชาติมาเกิดก็ไม่ปาน!”

“ลูกนอกสมรสก็คือลูกนอกสมรสนั่นแหละ! ไฉนเลยจะเทียบเคียงสายเลือดแห่งราชวงศ์ได้!”

หลิงอวี๋ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของพวกนกสองหัว

หากไม่ใช่ว่าชายาผิงหยางยกตนข่มท่านครั้งแล้วครั้งเล่า นางก็ไม่ทำเช่นนี้ต่อนางหรอก!

ภายในใจหลิงอวี๋รู้สึกผิดประปรายต่อเด็กคนนั้น!

เด็กไร้ความผิด แต่จากนี้ไปต้องแบกรับชื่อเสียงการเป็นบุตรนอกสมรส มันจะผันเปลี่ยนพร้อมกระทบต่อทั้งชีวิตของเขาอย่างมหันต์

รอหาโอกาสในอนาคต คอยดูว่าจะชดใช้เด็กคนนี้ได้หรือไม่เถอะ!

หลิงอวี๋กำลังมองอ๋องผิงหยางจากไปไกลพลางยิ้มอ่อนจาง

อ๋องผิงหยางผู้นี้คือผู้ปราดเปรื่องยิ่ง เลือกตรวจหยาดเลือดรู้ญาติ แบบนี้แล้วก็จะเปลี่ยนความสงสัยเรื่องการมีบุตรยากของเขาเป็นชายาผิงหยางแอบคบชู้!

หลิงอวี๋มองรอบ ๆ ไปทั่วลานพลางยิ้มหยันภายในใจ ตั้งแต่นี้ไปคนที่คิดทำให้นางอับอายอีก พอนึกถึงวิธีที่นางใช้กับชายาผิงหยางก็คงมีความเกรงกลัวแน่!

ละครบันเทิงครั้งนี้สุดท้ายก็ได้ปิดม่านลงแล้ว

จักรพรรดิอู่อันถลึงตามองหลิงอวี๋อย่างขุ่นเคืองและเสียดายประปราย เนื่องไม่อาจหาความผิดมาลงทัณฑ์นางได้!

ครั้นมองท่านอดีตเสนาบดีและพวกคนที่โหวกเหวกเมื่อครู่ยังคงคุกเข่าอยู่ ความลำพองภายในใจก็พลันหายไปหลายส่วน

จักรพรรดิอู่อันกล่าวหงุดหงิดว่า “ทุกท่านลุกขึ้นนั่งประจำที่เถิด! วันนี้คือวันงานเฉลิมฉลองพระราชสมภพ ไม่อนุญาตผู้ใดก่อเรื่องวิวาทอีก! หากยังขวัญกล้าก่อเรื่องจะได้รับการลงโทษอย่างหนัก!”

“ขอขอบพระทัยฝ่าบาท...”

ทุกคนน้อมก้มหัวพลางผ่อนลมหายใจออกโล่งอก เมื่อผ่านพ้นเรื่องนี้ไปต่างพากันลุกขึ้นนั่งลงประจำที่

ท่านอดีตเสนาบดีก็ลุกขึ้นเช่นกัน เขามองหลิงอวี๋ด้วยความลึกซึ้งพลางเดินกลับไปนั่งที่ของตนเอง

หลิงอวี๋ทราบดีว่า ยามนี้มิใช่เวลามาซ่อมความสัมพันธ์ นางจึงจูงมือหลิงเยวี่ยเดินลงไป

ขันทีน้อยที่ชายาผิงหยางเรียกเมื่อครู่ ยังคงถือเก้าอี้อยู่เพราะไม่รู้ว่าจะวางตรงไหนจึงเหมาะ

เสิ่นจวนรั้งสายตาไปมองพลางยิ้มอ่อนพร้อมโบกมือให้เขา “พระชายาอ๋องอี้นั่งกับข้า!”

ขันทีน้อยรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก รีบนำเก้าอี้โยกย้ายไปวางใกล้ ๆ เสิ่นจวนทันควัน

ครั้นหลิงอวี๋เห็นก็ขมวดหัวคิ้วฉับพลัน การนั่งกับพวกเสิ่นจวนมิใช่เรื่องดีอะไรเป็นแน่!

ทว่าเก้าอี้วางลงไปแล้ว นางก็มิได้มีอำนาจขอเปลี่ยนที่นั่งได้ ทำได้แค่พาหลิงเยวี่ยเดินไป

งั้นค่อยไปตายเอาดาบหน้าเถอะ!

“พระราชพิธีถวายของกำนัล!”

ประธานพิธีสบโอกาสยืดหยุ่นตามสถานการณ์พลางมองข้ามเหตุการณ์เล็ก ๆ นี้ ก่อนจะเร่งรีบดำเนินการตามขั้นตอนทันที

อันเจ๋อมองไปทางด้านนี้ ครั้นเห็นเสิ่นจวนเชื้อเชิญหลิงอวี๋ให้นั่งด้วยกัน เขาก็พลันเผยยิ้มบางพลางกล่าวคำกับเซียวหลินเทียน

“เดิมพันไหม? ข้าขอเดิมพันว่า บุตรีผู้น้องคนนี้ของเจ้ายังไม่ยอมแพ้ ยังหาโอกาสสร้างความลำบากต่อพระชายาอ๋องอี้อยู่!”

เซียวหลินเทียนมองนัยน์ตาของเขาเพื่อให้เขาตระหนักได้ด้วยตัวเอง ก่อนจะมองไปข้างบน

ขณะนี้จิตใจของเซียวหลินเทียนกำลังตกอยู่ในภวังค์เรื่องที่เสี่ยวเมาเป็นบุตรชายของตน เดิมทีไม่มีกะใจจะสนใจเรื่องอื่น!

เขาต้องทำเช่นไรเสี่ยวเมาถึงจะเรียกตนว่าท่านพ่อ?

ขณะนี้ประธานพิธีกำลังเรียนราชพิธีถวายของกำนัล

ของกำนัลจากจักรพรรดิคือมงกุฎสามหงส์หกมังกร(2)ที่ไทเฮาสวมอยู่ในปัจจุบัน ซึ่งมีมูลค่าหนึ่งล้านตำลึงเงิน

เมื่อเทียบกับเขาแล้วของกำนัลผู้อื่นจึงดูธรรมดานัก สกุลของฮองเฮาเว่ยถวายปะการังสีชาดทรงสูงเทียมมนุษย์

พระชายาเส้ากับอ๋องคังถวายแจกันหยกเขียวมรกตทั้งใบ มีการแกะสลักลวดลายคำอวยพร 百子献寿 (อายุมั่นขวัญยืน ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมือง) สลักแน่นบนแจกัน ซึ่งเป็นลักษณะที่หายากที่สุด เพียงฝีมือการแกะสลักอย่างเดียวก็เกินคุณค่าของปะการังสีชาดแล้ว!

“ช่างอาจหาญยิ่งนัก ถวายของกำนัลเลอค่าเช่นนี้!”

เสิ่นจวนเพิ่งถูกบิดามองค้อนเมื่อครู่ ทว่าพอผ่านพ้นภยันตราย นางก็พลันลืมเป็นปลิดทิ้ง เนื่องมีเจตนาอยากเรียกคืนศักดิ์ศรีจึงกล่าวคำถากถางหลิงอวี๋ทันใด

“พี่สะใภ้ เจ้าตระเตรียมของกำนัลอะไรถวายไทเฮารึ?”

“ข้าเห็นว่าเป็นขวดเคลือบเงาใบหนึ่งตอนที่เจ้าจดบันทึกเข้าประตู! ขวดเคลือบเงานั่นยังหาซื้อได้ตามร้านของที่ระลึกดาษดื่น เพียงไม่กี่สิบตำลึงเงินก็ซื้อได้แล้ว!”

“พระชายาอ๋องอี้ อย่างไรเสียไทเฮาก็เชิญเจ้ามาด้วยตัวพระองค์เอง เจ้าจะมองข้ามของกำนัลไทเฮาแบบนี้ได้เช่นไร?”

เจิงจื่ออวี้เอ่ยคำดูแคลน

“เจ้าคงหมดเงินไปกับอาภรณ์นี้สินะ ส่วนของกำนัลให้ไทเฮา เจ้าก็เลยซื้ออะไรมาก็ได้อย่างนั้นรึ!”

ครั้นเสิ่นจวนเห็นกระโปรงที่สวมบนร่างหลิงอวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉาริษยา

“หยามเกียรติไทเฮามีความผิดมหันต์! พระชายาอ๋องอี้ เจ้าฉวยโอกาสยามไม่มีคนสนใจเจ้ารีบหนีไปเงียบ ๆ จะดีกว่าเถอะ!”

ฉินรั่วซือกลับมิได้ใส่ใจคำพูดเหล่านี้ นางกำลังเฝ้าดูประธานพิธีเรียนราชพิธีถวายของกำนัล อีกสักพักก็จะถึงคราวประกาศของกำนัลของหลิงหวี๋แล้ว…

วันนี้หลิงอวี๋ดวงดีเหลือล้น ทว่าความโชคดีมักมีเวลาหมดลงเสมอ ครานี้คงถึงคราวซวยของเจ้าแล้ว!

ชินอ๋อง (亲王) เป็นพระโอรส พระเชษฐา หรือพระอนุชาในองค์จักรพรรดิ เป็นตำแหน่งเชื้อพระวงศ์ชายลำดับที่ 1 และเป็นตำแหน่งสูงสุดที่องค์ชายสามารถมีได้ รองจากหวงไท่จื่อ

มงกุฎสามหงส์หกมังกร (六龙三凤冠) คือ มงกุฎหงส์ของสมัยราชวงศ์หมิง