ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 106

“ใช่ พระชายาอ๋องอี้ พวกเราไม่ได้มีเงินแบบพระชายา แต่พ่อของข้าก็ถวายหยกแกะสลักให้ไทเฮาหนึ่งชิ้น มูลค่าห้าหมื่นตำลึงเงิน!”

เพื่อที่จะขัดขวางหลิงอวี๋ เจิงจื่ออวี้เองก็ไม่ละความพยายามและพูดอย่างภาคภูมิใจ

“เงินที่พระชายาซื้อแจกันดินเผาเคลือบสีนั่น คาดว่าจะซื้อไม่ได้แม้แต่กล่องหยกแกะสลักของพ่อข้าเลยนะ!”

หลิงอวี๋ยิ้มไม่พูดอะไร ห้าหมื่น? เจิงจื่ออวี้จะกล้าพูดมากกว่านี้หรือไม่นะ?

เจ้ากรมผู้หนึ่ง มีเงินเดือนในหนึ่งปีแค่เท่าไหร่เอง?

นางยิ่งโอ้อวด เชื่อไหมว่าเดี๋ยวก็คล้ายกับที่พวกลูกสาวไร้สมองที่อวดรถหรูลงบนโซเชี่ยลในสมัยปัจจุบัน จนทำให้พ่อของนางต้องเข้าคุก

เหล่าสตรีคนอื่นที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ไม่ได้นึกถึงขั้นนั้นเลย ต่างก็หัวเราะเยาะเย้ย

ของกำนัลที่ถวายไปกระทั่งมูลค่ากล่องของคนอื่นยังเทียบไม่ได้เลย พระชายาอ๋องอี้นี่ ช่างน่าสงสารเสียจริง!

“ท่านอ๋องอี้ถวายฉากกั้นลมแกะสลักหนึ่งคู่ ส่วนพระชายาอ๋องอี้ถวายแจกันดินเผาเคลือบสีหนึ่งชิ้น!”

“แจกันดินเผาเคลือบสีเนี่ยนะ! พระชายาอ๋องอี้ถวายสิ่งนั้นจริงหรือ?”

เมื่อครู่ตอนที่เจ้าหน้าที่ลงทะเบียน ก็มีคนรับใช้จำนวนไม่น้อยที่เห็นแล้วรายงานต่อเจ้านายของตนเอง

เมื่อได้ยินว่าเป็นแจกันดินเผาเคลือบสีจริง ๆ ก็มีคนหัวเราะเยาะมากยิ่งขึ้นไปอีก

“มันก็ลำบากนางเช่นกัน ทำทุกอย่างพอเป็นพิธีมาถึงขั้นนี้! เสียแรงที่ไทเฮาเป็นผู้เชิญนางมาด้วยพระองค์เอง! ไม่คู่ควรกับไทเฮาเอาเสียเลย!”

“อ๋องอี้ เหตุใดถึงไม่ดูแลพระชายาของเจ้า! ไยจึงให้นางถวายของกำนัลที่ดูโทรมเช่นนี้เล่า!”

เมื่อครู่ท่านลุงเส้าเจิ้งซานไม่สามารถบรรลุเป้าหมายในการทำให้หลิงอวี๋ตกต่ำลงได้ เวลานี้จึงอดรนทนไม่ไหวที่จะเยาะเย้ยเซียวหลินเทียน

เขาพูดไป ก็กวาดสายตามองรถเข็นของเซียวหลินเทียนอย่างดูถูก พลางเอ่ยอย่างเจือความตำหนิ

“อ๋องอี้ ข้าไม่ได้จะอวดอ้างอะไรต่อหน้าเจ้านะ! ตอนนี้เจ้าไม่ได้นำทัพทหาร นั่งกินนอนกินอยู่เฉย ๆ เป็นปกติ! แต่ถึงจะลำบากอย่างไร ก็ไม่สามารถถวายของกำนัลที่ไม่ให้เกียรติต่อไทเฮาเช่นนี้ได้หรอกนะ”

“หลิงอวี๋ สตรีผู้นั้นไม่รู้ความ ไม่มีเงินที่จะถวายของกำนัล หรือว่าเจ้าไม่รู้จักไปช่วยเหลือนางสักหน่อยเลยหรือ?

“หรือว่าอ๋องอี้เองก็เงินขาดมือ เช่นนั้นก็รีบบอกสิ! ถ้ารีบบอกลุงก็ให้พวกเจ้าหยิบยืมได้!”

“หากยังไม่มีเงินจะค่อย ๆ คืนก็ได้! ข้าก็ยังมีร้านค้าอยู่บางส่วน เพียงแต่ไม่มีเวลาไปจัดการเท่านั้นเอง! ถ้าอ๋องไม่รังเกียจก็ไปช่วยข้าได้ ช่วยแค่ไม่กี่ปีก็คืนเงินได้ครบแล้ว!”