ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1054

เมื่อเผยอวี้เอ่ยเช่นนี้ หัวใจของหลิงหว่านก็ดูเหมือนมีบางสิ่งมาตรึงเอาไว้ ความโกรธของนางหายไปแล้ว

“หว่านเอ๋อร์ เจ้ามิได้เห็นว่าตอนนั้นอาเทียนคล้ายคนบ้าเลือดไปแล้ว! ชีวิตของพี่หลิงหลิงแขวนอยู่บนเส้นด้าย กลิ่นอายสังหารที่เขาปล่อยออกมานั้นแทนที่จะมุ่งไปหามือสังหารมันดูจะมุ่งหาตัวเขาเองมากกว่า...”

เผยอวี้นึกถึงท่าทางบ้าคลั่งของเซียวหลินเทียนในเวลานั้นแล้วก็ทอดถอนใจพลางเอ่ย

“ยามมีชีวิตอยู่ควรทะนุถนอมชีวิตไว้ดี ๆ อย่ารอให้ถึงการที่จะต้องจากลากันชั่วนิรันดร์แล้วจึงมาเสียใจ!”

“ข้าคิดเช่นนี้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว... ข้าหวังว่าจะแต่งเจ้าเข้าบ้านในวันพรุ่งนี้แล้ว! หากเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะมิต้องเสียใจที่มิสามารถกอดเจ้าได้ก่อนที่ข้าจะตาย…”

หลิงหว่านฟังแล้วก็รู้สึกหนักใจ นางยกมือขึ้นปิดปากเขาโดยมิรู้ตัว

“เอ่ยวาจาไร้สาระอะไรกัน! เรื่องเป็นเรื่องตายอะไร… ข้ามิอยากได้ยินเรื่องเช่นนี้!”

“มิว่าจะอยู่ที่ใด ท่านจะต้องสัญญาว่าจะมีชีวิตที่ดี! ข้า… ข้ายังอยากให้เราอยู่กันไปจนแก่เฒ่าไปด้วยกัน มีลูกมีหลานเต็มเรือน!”

แม้ว่าพูดเช่นนี้แล้วใบหน้าของหลิงหว่านจะแดงก่ำด้วยความเขินอาย แต่ก็ยังคงเอ่ยอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา “ท่านจะต้องมีโอกาสได้กอดข้าอย่างแน่นอน!”

ปากของเผยอวี้ถูกมือเล็ก ๆ อ่อนนุ่มของนางปิดไว้ หัวใจของเขาก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาทันที

เขาจับมือของหลิงหว่านโดยมิรู้ตัวแล้วมองหลิงหว่านอย่างหลงใหล

“ยามมีชีวิตอยู่ควรทะนุถนอมชีวิตไว้ดี ๆ อย่ารอให้ถึงการที่จะต้องจากลากันชั่วนิรันดร์แล้วจึงมาเสียใจ!”

เซียวหลินเทียนลุกขึ้นไปรินน้ำให้หลิงอวี๋ เมื่อเดินไปข้างหน้าต่างก็ได้ยินคำพูดของเผยอวี้เข้าพอดี เขาจึงตะลึงไปทันที

ความบ้าคลั่งของเขาในเวลานั้นเป็นดังที่เผยอวี้บอกว่าเขาอารมณ์เสียใส่ตนจริงหรือ?

เขาเสียใจที่มิได้ดูแลหลิงอวี๋อย่างดีหรือ?

เสียใจที่มิสามารถกอดและจูบหลิงอวี๋อย่างดี ๆ ได้หรือ?

เขาจ้องมองท่าทางเผยอวี้กับหลิงหว่านมองกันด้วยความรักที่นอกหน้าต่างนั้นอย่างนิ่งงัน แล้วรู้สึกอิจฉาอยู่ครู่หนึ่ง

เผยอวี้โชคดีมากที่ได้เจอคนที่รักกัน!

แก่เฒ่าไปด้วยกัน มีลูกหลานมากมาย!

ความสุขเช่นนี้เป็นสิ่งที่คนมากมายถวิลหาอย่างยิ่ง!