ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1055

แต่เซียวหลินเทียนมิกล้า!

ความอ่อนแอของหลิงอวี๋ในเวลานี้ทำให้เขารู้สึกว่าการทำเช่นนั้นจะทำให้อาการบาดเจ็บของนางรุนแรงขึ้นอีก...

“หิวน้ำหรือ? ข้าจะรินน้ำให้ เจ้าหิวหรือไม่? ข้าจะให้คนเอาโจ๊กมาให้เจ้า!”

เซียวหลินเทียนเอ่ยถามอย่างสะเปะสะปะ

เขาที่ดูสงบมาโดยตลอด ดูเหมือนจะกลายเป็นเด็กที่ทำอะไรมิถูกไปในทันใด

มิรู้ว่าต้องทำอย่างไรจึงจะดูแลหลิงอวี๋ให้ดียิ่งขึ้นได้

“หม่อมฉันจะไปรินน้ำเองเพคะ!”

หานเหมยปาดน้ำตาจากหางตาอย่างเงียบ ๆ แล้ววิ่งไปรินน้ำ

“เจ็บหรือไม่? มันคงจะเจ็บมากสินะ!”

เซียวหลินเทียนพูดเองเออเอง

ดวงตาของหลิงอวี๋ค่อย ๆ ชัดเจนขึ้น นางเห็นท่าทางทำตัวมิถูกของเซียวหลินเทียนแล้วก็แย้มยิ้มขึ้นมาโดยมิรู้ตัว

นางนึกถึงบาดแผลแส้ห้าสิบครั้งที่ได้รับตอนข้ามเวลามา บาดแผลทั่วทั้งร่างกายนั้นเจ็บปวดกว่าตอนนี้หลายเท่าตัวนัก!

ในเวลานั้น เซียวหลินเทียนมิเคยคิดที่จะถามนางเลยว่าเจ็บหรือไม่!

เมื่อเห็นนาง เขาก็ดูรำคาญและเกลียดชัง!

แต่ในเวลานี้ ใบหน้าและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและทุกข์ใจ...

“เจ็บ!”

หลิงอวี๋พึมพำออกมาโดยมิรู้ตัว

เมื่อโตขึ้น คนอื่นจะสนใจเพียงแค่ว่าเจ้าบินได้สูงหรือไม่ ไม่มีใครสนใจว่าเจ้าบินเหนื่อยหรือไม่หรอก!

ตั้งแต่ที่นางข้ามเวลามา นางบังคับตัวเองให้หาเงิน ให้แข็งแกร่ง ให้ดูแลทุกคนในเรือนบุหงาได้ เพื่อที่จะได้ยืนหยัดในตำหนักอ๋องอี้ได้!

แต่นางก็เป็นมนุษย์ และเป็นสตรีคนหนึ่งที่มีร่างกายธรรมดาทั่วไป!

นางเหนื่อยเป็น เศร้าเป็น เสียใจเป็น เมื่อได้รับบาดเจ็บก็เจ็บเป็น!

ดูเหมือนว่าความกลัวในความฝันจะยังมิจางหายไป น้ำเสียงของหลิงอวี๋ยังมีร่องรอยของความคับข้องใจอยู่

เมื่อเทียบกับความแข็งแกร่งและความมั่นใจของนางก่อนหน้านี้ นี่ยิ่งน่ากังวลมากขึ้นไปอีก!

“หานเหมย ไปถามหมอเลี่ยวว่ามียาตัวใดที่ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้พระชายาได้!”

หัวใจของเซียวหลินเทียนกังวลมาก เมื่อเห็นน้ำตาไหลออกมาจากหางตาของหลิงอวี๋ก็ยิ่งร้อนใจ

“อาอวี๋ ข้าจะช่วยอย่างไรได้บ้าง? ข้าต้องทำอย่างไรให้เจ้าเจ็บน้อยลงได้บ้าง?”

เขาใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาของนางอย่างเก้งก้าง...

มันเหมือนผ้าฝ้าย… อ่อนนุ่มนัก!

เหมือนกับสมบัติล้ำค่าที่หายาก เปราะบางเกินกว่าที่เขาจะกล้าออกแรง

หลิงอวี๋มิได้ดีขึ้นมากนัก นางรู้สึกได้ว่าแขนอันแข็งแกร่งของเซียวหลินเทียนคอยประคองตนไว้อยู่

กลิ่นเหงื่อและยาของเขาอบอวลไปเต็มจมูกของนาง

หน้าอกหนา อ้อมกอดที่ร้อนแรง และลมหายใจอันแข็งแกร่งของบุรุษทำให้นางรู้สึกพึงพอใจอย่างอธิบายมิถูก...

ความรู้สึกปลอดภัย!

หลิงอวี๋ปล่อยให้ตัวเองอยู่ในอ้อมแขนของเขา บรรยากาศอันเงียบสงบและอบอุ่นนี้ดูเหมือนจะมีประสิทธิภาพยิ่งกว่ายาเซียนใด ๆ...

นางรู้สึกเหมือนตนกำลังดูดซับความอบอุ่นจากร่างกายของเขามารักษาบาดแผลของตน!

นางรู้สึกว่าตนเหมือนดอกไม้เหี่ยวเฉาที่ค่อย ๆ มีชีวิตขึ้นมาภายใต้พลังของเขา...

เมื่อเห็นภาพนี้ หานเหมยก็วางแก้วน้ำลงอย่างเงียบ ๆ แล้วถอยออกไป

พร้อมทั้งขวางหลิงหว่านกับเผยอวี้ที่อยากจะเข้าไปเยี่ยมไว้ด้วย

ในเวลานี้ คนสองคนนี้เพิ่งผ่านประสบการณ์ความเป็นความตายกันมา สิ่งที่พวกเขาต้องการคือการปลอบประโลมซึ่งกันและกัน...

อุปสรรคเหล่านั้นทำให้เหล่าสหายของพวกเขามาช่วยบดบังเอาไว้ในทันที...