ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1062

โสมโลหิตอยู่ในมือของเซียวหลินมู่หรือไม่นั้น จักรพรรดิอู่อันก็มิสามารถตรวจสอบได้

แต่เมื่อคิดว่าต้นโสมโลหิตต้นเดียวที่มีมูลค่าหนึ่งแสนนั้น ดูจากการเงินของเซียวหลินมู่แล้วก็ใช่ว่าจะให้มิได้

เซียวหลินมู่คงมิจำเป็นต้องทำให้ตนเองมาตกอยู่ในสถานะของการเป็นคนไร้ความเมตตาและเนรคุณเช่นนี้เพราะโสมโลหิตหรอก

จักรพรรดิอู่อันเชื่อคำพูดของเซียวหลินมู่อยู่มากทีเดียว

เมื่อนึกถึงท่าทีร้อนรนของเซียวหลินเทียนในตอนนั้น เขาเองก็มิสามารถโกรธเซียวหลินเทียนได้เช่นกัน จึงเอ่ย “ในเมื่อโสมโลหิตมิได้อยู่ในมือเจ้า เช่นนั้นวันหลังเจ้ากับพี่ของเจ้าก็คุยกันให้ชัดเจนเสีย!”

“อย่าต้องให้เกิดความขัดแย้งระหว่างพี่น้องเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้! ส่วนทางด้านพี่ของเจ้า ข้าจะช่วยเจ้าอธิบายกับเขาด้วย!”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ!”

เซียวหลินมู่ถอนหายใจโล่งอก ขอเพียงเสด็จพ่อมิสงสัยในตัวเขาก็พอแล้ว

แต่เรื่องโสมโลหิตแพร่สะพัดออกไปแล้ว เขาต้องคิดหาทาง โยนเรื่องที่ตนครอบครองโสมโลหิตไปไว้ที่ตัวของคนอื่นให้หมดสิ้น

มิเช่นนั้นหากให้ข่าวลือแพร่ต่อไป มิช้าก็เร็วเรื่องนี้จะต้องถูกเปิดเผย!

เมื่อถึงเวลานั้น อย่าว่าแต่ความผิดที่ตนหลอกลวงองค์จักรพรรดิเลย ท่านแม่ที่เป็นหนังหน้าไฟก็คงต้องถูกตัดหัวเป็นคนแรก!

เซียวหลินมู่กล่าวขอบคุณแล้วเดินออกมาด้วยใจที่หนักอึ้ง

เซียวหลินเทียนเข้าวังมาพอดี ทั้งสองจึงพบกันที่ศาลาในสวน

ในใจเซียวหลินเทียนยังคงมิพอใจเรื่องที่เซียวหลินมู่มิช่วยเหลือ แม้จะรู้ว่าอาจมีความลับที่ซ่อนอยู่ แต่ก็ยังมิอยากเจอเซียวหลินมู่นัก

เห็น ๆ กันอยู่เขามีโสมโลหิต แม้ว่าเขาจะเอามันไปช่วยคนอื่นแล้ว ก็บอกตนมาตรง ๆ ก็ได้!

ยังให้ตนขอร้องเขา ทำให้เวลาที่จะช่วยหลิงอวี๋ล่าช้าไปอีก

ดีที่หลิงอวี๋โชคดี มิเช่นนั้นหากหลิงอวี๋มีภัยร้ายเกิดขึ้น แม้ว่าเซียวหลินมู่จะมีปัญหาที่ร้ายแรง เขาก็จะไม่มีวันให้อภัยเซียวหลินมู่เลยในชีวิตนี้!

เซียวหลินมู่เองก็โกรธเซียวหลินเทียนเช่นกัน

หากมิใช่เพราะเขารีบร้อนไปหาตนเพื่อขอโสมโลหิต เรื่องนี้จะบานปลายไปทั่วได้เยี่ยงไร!

หลังจากที่เซียวหลินมู่พูดจบ ยังมิทันที่เซียวหลินเทียนจะพูดอะไร เขาก็ปล่อยแขนเสื้อลงแล้วจากไปพร้อมกับส่งเสียงอย่างโกรธเกรี้ยว

เซียวหลินเทียนหันกลับไปมองแผ่นหลังที่โกรธเกรี้ยวของเซียวหลินมู่ แล้วดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา

ตนใส่ร้ายเขา? ทำให้เขาเสื่อมเสียชื่อเสียงหรือ?

เซียวหลินมู่นี่เป็นคนมิดีที่มาฟ้องร้องก่อน แต่กลับมาแว้งกัดตนกระนั้นหรือ?

เขาเห็นคนจะตายแล้วมิช่วยเหลือ ตนมิได้ไปโต้เถียงอะไรกับเขาเลย แต่เขากลับกล้าเป็นฝ่ายบอกตนก่อนว่ามิต้องไปมาหาสู่กันอีกจวบจนชั่วชีวิต!

เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะ มิไปมาหาสู่ก็เอาสิ คิดว่าตนสนใจเขานักหรือไร?”

เซียวหลินเทียนเดินตรงไปที่ห้องทรงพระอักษร

จากในระยะไกล ๆ ที่ศาลาในสวน นางกำนัลผู้หนึ่งแอบซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้แล้วโผล่หัวออกมา คอยสังเกตเหตุการณ์ทั้งหมดนี้

กระทั่งท่านอ๋องอี้กับองค์ชายเย่แยกทางกัน นางกำนัลผู้นี้เห็นว่ารอบ ๆ ไม่มีใคร จึงเดินออกจากหลังต้นไม้อย่างเงียบ ๆ แล้ววิ่งเหยาะ ๆ ไปยังตำหนักฮองเฮาเว่ย...