ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 108

เส้าเจิ้งซานอึ้งไปครู่หนึ่ง พอตั้งสติได้ก็โวยขึ้นมาอย่างหวั่นวิตก “หลิงอวี๋ เจ้าไม่เข้าใจอะไรก็อย่าเที่ยวพูดจาเหลวไหล! นี่จะไม่ใช่งานแกะสลักของปรมาจารย์จูจู้ได้เยี่ยงไร?”

“เจ้าไม่เคยเห็นงานฝีมือของปรมาจารย์จูจู้เสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงกล้าพูดอย่างไม่ละอายว่าเป็นของปลอม? อีกอย่าง ทั้งกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีนและภาพวาดจีนเจ้าเองก็ไม่รู้สักอย่าง แล้วเจ้าจะเข้าใจงานศิลปะเช่นนี้หรือ?”

เหล่าขุนนางและฮูหยินด้านล่างที่ชื่นชอบงานแกะสลักต่างพากันพยักหน้า

หลิงอวี๋นั้นโง่เขลาเบาปัญญา ชื่อเสียงของนางที่ไม่มีความสามารถทั้งกู่ฉิน หมากล้อม พู่กันจีนและภาพวาดจีนนั้นแพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวง นางจะมาเข้าใจงานศิลปะที่งดงามชั้นสูงเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!

“หลิงอวี๋ เจ้าไม่เข้าใจก็อย่างแสร้งทำเป็นเข้าใจเลย! มาแอบอ้างทำเป็นผู้เชี่ยวชาญ มันจะไม่ให้คนอื่นหัวเราะเยาะหรือไง!”

“เจ้าแยกแยะได้เพียงแค่เสื้อผ้าดีหรือไม่น่ะสิ! เพราะว่าสามารถทะเลาะกับคนอื่นเพื่อเสื้อผ้าเครื่องประดับได้!”

“ใช่ คนเช่นเจ้ามาเชยชมผลงานของปรมาจารย์จูจู้ ก็จะเป็นการดูหมิ่นปรมาจารย์จูจู้ รีบหุบปากไปเสียเถิด!”

คนจำนวนต่างพากันดูถูกหลิงอวี๋ แม้ว่าจะไม่กล้าหัวเราะออกเสียงต่อหน้าจักรพรรดิอู่อัน ไม่เช่นนั้นก็อาจจะถ่มน้ำลายจนหลิงอวี๋จมน้ำลายตายได้!

“ท่านลุงอย่าได้รีบร้อน! ในเมื่อข้ากล้าพูด ก็ย่อมต้องมีหลักฐานยืนยัน!”

หลิงอวี๋ยิ้มบาง ๆ พลางชี้ไปที่สร้อยข้อมือแล้วพูด “ปรมาจารย์จูจู้แกะสลักเสาให้วัดพระใหญ่เพื่อเป็นสมบัติของวัดไม่ใช่หรือ? ข้าจำได้ว่า ปีนั้นเพราะว่าองค์จักรพรรดิขอฝน หลังจากนั้นดินฟ้าอากาศก็ถูกต้องตามฤดูกาล!”

“ปรมาจารย์จูจู้จึงใช้เวลาสองปีในการแกะสลักเสาต้นนั้น เพื่อเป็นการขอบคุณองค์จักรพรรดิที่มีพระทัยทรงห่วงใยแว่นแคว้น ทรงห่วงใยราษฎร!”

“ตอนนั้นองค์จักรพรรดิยังมองให้เป็นสมบัติของแคว้นเจิ้นด้วย! อีกทั้งยังมีการจัดงานเฉลิมฉลองในกับเสาต้นนี้โดยเฉพาะเลย!”

เดิมทีองค์จักรพรรดิอู่อันก็ฟังอย่างรำคาญ แต่พอได้ยินหลิงอวี๋ชมตนเองว่าห่วงใยแว่นแคว้นและห่วงใยราษฎรแล้ว สีหน้าก็ดีขึ้น เขาพยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อนึกถึงเสาต้นนั้น นั่นเป็นงานฝีมือประณีตละเอียดอ่อนอย่างแท้จริง ทุกครั้งที่เขาไปจะต้องไปหยุดอยู่ใต้เสาต้นนั้นสองชั่วยาม เพื่อชื่นชมผลงานชิ้นเอกของปรมาจารย์จูจู้

“เช่นนั้นสมบัติของแคว้นเจิ้น คนที่อยู่ที่นี่ส่วนมากก็ต้องเคยได้ชื่นชมสิ!”

หลิงอวี๋พูดเรียบ ๆ “บนนั้นมีท้าวจตุโลกบาลทั้งสี่ แบ่งออกเป็นฉือกั๋วเทียนหวาง(ท้าวธตรฐมหาราช)ทางทิศตะวันออก เจินจ่างเทียนหวาง(ท้าววิรุฬหกมหาราช)ทางทิศใต้ กว่างมู่เทียนหวาง(ท้าววิรุฬปักข์มหาราช)ทางทิศตะวันตก และตัวเหวินเทียนหวาง(ท้าวกุเวรมหาราช)ทางทิศเหนือที่จัดการดูแลให้ดินฟ้าอากาศถูกต้องตามฤดูกาล!”

หลิงอวี๋กวาดสายตาหาทุกคนโดยรอบ พลางเอ่ยยิ้ม ๆ “มีใครจำได้บ้าง ว่าในมือของเจินจ่างเทียนหวาง(ท้าววิรุฬหกมหาราช)ทางทิศใต้ถือดาบเยี่ยงไร?”