ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1080

“เสด็จพ่อ ไม่มีเรื่องเช่นนี้อย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ! เสด็จแม่ป่วย มิได้ตั้งครรภ์แน่นอน!”

เซียวหลินมู่ตะโกนขึ้นมาอย่างร้อนใจ “เสด็จพ่อ มีคำกล่าวในหมู่ราษฎรว่า เป็นสามีภรรยาหนึ่งคืนเป็นบุญคุณกันไปร้อยวัน เสด็จแม่อยู่กับเสด็จพ่อมาหลายปีแล้ว เสด็จพ่อยังมิเชื่อในนิสัยของพระนางอีกหรือ?”

“พระนางกำลังจะตาย… เสด็จพ่อจะใจร้ายดูพระนางตายเช่นนี้หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“บังอาจ!”

ขันทีฉางมิเคยมีโอกาสได้แสดงออกเลย เมื่อเห็นเซียวหลินมู่กล่าวหาองค์จักรพรรดิเช่นนี้ จึงตะโกนเสียงแหลมขึ้นมา

“องค์ชายเย่ ผู้ใดอนุญาตให้ท่านตะโกนใส่ฝ่าบาท ความกตัญญูของท่านอยู่ที่ใดกัน?”

จักรพรรดิอู่อันมองเซียวหลินมู่อย่างเย็นชา เขามิชอบวิธีที่เซียวหลินมู่ตะโกนใส่ตนเช่นนี้เลย

คำพูดเหล่านั้นเขากล่าวหาตนว่าโหดเหี้ยมไร้ความเมตตาหรือ?

“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่าพระสนมฮุ่ยกำลังจะตายจริง ๆ หากยังพูดมากความกันเช่นนี้ จะให้พระสนมฮุ่ยตายไปเช่นนี้หรือจะรักษานางต่อพ่ะย่ะค่ะ?”

ถังถีเตี่ยนปฏิบัติตามคำสอนของท่านฮั๋ว คือมิเข้าไปยุ่งเรื่องระหว่างนางสนมในวัง

แต่มิรู้ว่าเมื่อครู่ตกใจกับการตรวจร่างกายของผางเซิงหรือไม่ หรือว่าเห็นว่าชีวิตหนึ่งกำลังจะหายไปในพริบตา เขาจึงอดมิได้ที่จะเอ่ย

หลังจากที่ถังถีเตี่ยนเตือนเช่นนี้ เซียวหลินมู่ก็ได้สติ ก้มมองลงไป เสด็จแม่ของตนมีเพียงหายใจออก มิหายใจเข้าแล้ว

ใบหน้าที่งดงามในอดีตของนางเปื้อนไปด้วยเลือด ดวงตางดงามอบอุ่นเต็มไปด้วยความรักมาโดยตลอดก็หลับสนิท

แม้ว่าเซียวหลินมู่จะมีนิสัยเฉย ๆ แต่ก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับมารดาของตน

จักรพรรดิอู่อันเป็นบิดาขององค์ชายทั้งหมด แม้ว่าเขาจะเป็นองค์ชาย แต่ก็มีโอกาสเพียงมิกี่ครั้งเท่านั้นที่จะได้รับคำแนะนำเป็นการส่วนตัวและมิตรภาพที่ดี

แต่กับเสด็จแม่ นางอยู่กับเขามาตั้งแต่เด็ก สอนเขาด้วยตนเอง เป็นแม่ที่รักของเขาเพียงคนเดียว

เมื่อเซียวหลินมู่คิดว่า อาจมิได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของมารดาอีกต่อไปแล้วก็ใจสลาย

ทันใดนั้นเขาก็อุ้มพระสนมฮุ่ยขึ้นมา พลางตะคอกอย่างโหดเหี้ยมใส่จักรพรรดิอู่อัน

“ลูกจะพาเสด็จแม่ไปรักษาที่ตำหนักอ๋องอี้ เสด็จพ่อ หากเสด็จพ่อเห็นแก่ความรักระหว่างสามีภรรยาก็ขอพระองค์โปรดอย่าได้ขวาง!”

“ลูกมีเพียงแค่มารดาผู้นี้เท่านั้น วันนี้ มิว่าใครก็อย่าได้ขวางมิให้ข้าช่วยเสด็จแม่!”

พูดจบ เซียวหลินมู่ก็อุ้มพระสนมฮุ่ยเดินออกไป

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อจะหยุดลูกมิให้ช่วยเสด็จแม่จริง ๆ หรือ?”

เซียวหลินมู่เห็นดาบส่องแสงแวววับขององครักษ์กองทัพหลวงขวางหน้าตนไว้ เขาก็ทั้งกังวลทั้งโกรธ

นิสัยรุนแรงที่อยู่ภายในของเขาจึงถูกดึงออกมา

เขาบอกไปแล้วว่ามิว่าใครก็อย่าได้ขวางมิให้เขาช่วยเสด็จแม่...

หากฝ่าไป... เขาเองก็ต้องฝ่าเส้นทางนองเลือดออกไป!

หัวหน้าราชองครักษ์ผางเห็นกลิ่นอายสังหารในดวงตาของเซียวหลินมู่ หัวใจของเขาก็จุกอยู่ที่ลำคอทันที

นี่เซียวหลินมู่จะทำอะไร?

เขามิรู้หรือ ขอเพียงเขาฝ่าฝืนพระราชโองการในวัง ฝ่าบาทก็สามารถให้เขาตายเมื่อใดก็ได้?

เขาคิดว่าตนอุ้มพระสนมฮุ่ยแล้วจะสามารถฝ่าออกจากวังไปเช่นนี้ได้หรือ?

หัวหน้าราชองครักษ์ผางตกอยู่ในภาวะที่กลืนมิเข้าคายมิออกในทันที เขาควรช่วยเซียวหลินมู่ หรือดูเซียวหลินมู่รนหาที่ตาย...