ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1085

หมอจางโกรธเกลียดหลิงอวี๋มาก ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่นางเปิดโรงเหยียนหลิง ตนทำอะไรก็มิราบรื่นเลย

ตอนนี้เมื่อมีโอกาสที่จะปรามหลิงอวี๋ได้ มีหรือเขาจะปล่อยไป!

“พระชายาอ๋องอี้ นี่ท่านมิมั่นใจหรือ? หากมิให้ข้าดูข้าจะตรวจสอบได้เยี่ยงไรเล่า?”

หลิงอวี๋ยิ้มให้เขาอย่างเหยียดหยาม “ข้าบอกหรือว่ามิให้ท่านดู? หากอยากดูก็ถือผ้าเหลืองแล้วตรวจเอาเถิด!”

นางวางผ้าสีเหลืองกับโสมโลหิตไว้ในมือของหมอจางอย่างระมัดระวัง พลางเอ่ยด้วยท่าทางที่มิวางใจเป็นอย่างมาก “ดูดี ๆ เถิด! อย่าได้ซุ่มซ่ามทำเสียหายเข้า!”

หมอจางกลั้นลมหายใจเอาไว้ในลำคอ ไม่มีการขยับจนรู้สึกมิสบายตัว

เขามิสนใจที่จะโต้เถียงกับหลิงอวี๋แล้วรีบตรวจสอบโสมโลหิต ขอเพียงพิสูจน์แล้วว่าโสมโลหิตเป็นของปลอม หลิงอวี๋ก็จะมีความผิดฐานหลอกลวงองค์จักรพรรดิ!

ถึงเวลานั้นค่อยคิดบัญชีทั้งเก่าและใหม่กับนางรวมกันไปเลย!

แต่เขามองไปมองมาก็มิพบเบาะแสอะไรเลย

โสมโลหิตนี้มีกลิ่นโสมฉุน มีคุณภาพที่ดีเยี่ยมยิ่ง แม้ว่าเขาจะใช้สมองอย่างหนักแต่ก็ยังมิพบตำหนิใด ๆ เลย

“หมอจาง ท่านดูมากพอแล้วกระมัง หากท่านมิสามารถแยกแยะได้ก็ให้โอกาสถังถีเตี่ยนเถิด!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นเขาพลิกไปพลิกมาดูก็แสร้งทำเป็นทุกข์ใจ “โสมโลหิตนี้มิสามารถสัมผัสกับอากาศได้นานเกินไป มิเช่นนั้นสรรพคุณทางยาจะระเหยไปด้วย!”

“ข้าได้มันมาอย่างยากลำบาก ท่านอย่าได้ทำให้กระทบต่อประสิทธิภาพของโสมโลหิตเลย!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ถังถีเตี่ยนก็แย่งผ้าสีเหลืองกับโสมโลหิตจากมือของหมอจางอย่างมิเกรงใจ

“พระชายาอ๋องอี้พูดถูก เครื่องยาสมุนไพรล้ำค่าเช่นนี้หากสรรพคุณทางยาระเหยออกไปคงมิเป็นการดี!”

ถังถีเตี่ยนดูโสมโลหิตแล้วเอ่ยชมเชย “โสมดี… โสมดี นี่เป็นโสมที่ดีจริง ๆ มิน่าถึงมีมูลค่าถึงหนึ่งแสน ดูสีเถิด สีสวยสดโปร่งใส! คุ้มราคาจริง ๆ!”

เขาห่อโสมโลหิตแล้วยื่นให้หลิงอวี๋ด้วยมือทั้งสองข้าง “พระชายาอ๋องอี้ ท่านต้องรักษาไว้ให้ดี ๆ แล้ว!”

สีหน้าของฮองเฮาเว่ยเข้มขึ้นทันที นางเหลือบมองหมอจาง

หมอจางเอ่ยอย่างใจร้าย “ถังถีเตี่ยน ข้ารู้สึกว่านี่มิใช่โสมโลหิต! พระชายาอ๋องอี้เอาของปลอมมาโมเมเป็นของจริงหลอกลวงองค์จักรพรรดิ!”

คำพูดนี้ทำให้จักรพรรดิอู่อันก็มองถังถีเตี่ยนด้วยสายตาแปลก ๆ

มุมปากของถังถีเตี่ยนกระตุก แม้ว่าเขาจะเป็นคนธรรมดาแต่ก็ยังมีความสามารถอยู่บ้าง

หลายปีมานี้เขามิเคยเห็นเรื่องสกปรกใด ๆ ในวังเลย เขารู้ว่าฮองเฮาเว่ยต้องการให้ตนหลีกทางให้คนสนิทของนาง

หึ… ฮองเฮาเว่ยคิดว่าตนชอบที่จะเป็นหมอหลวงจริง ๆ หรือ?

เขารับใช้องค์จักรพรรดิกับไทเฮาอยู่ในวังมายี่สิบกว่าปีแล้ว ในช่วงวันหยุดมิว่าจะประจำการอยู่หรือไม่ก็ตาม หากเรียกเมื่อใดก็ต้องมาเมื่อนั้น

ทำดีก็ไม่มีใครรู้สึกขอบคุณ!

ทว่าหากทำพลาดก็จะถูกทุบตีเข่นฆ่า!

แม้ว่าเขาจะเป็นหมอหลวง ทว่าต่างอะไรกับคนรับใช้ของราชวงศ์เล่า?

หลายปีมานี้เขายุ่งมากจนมิเคยได้ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวตนเลย เอาแต่รับใช้พวกเขาอย่างสุดแรงกายแรงใจ สุดท้ายต้องมาลงเอยได้ชื่อว่าเป็นคนแก่สายตาฝ้าฟางน่ะหรือ?