ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1086

ความเย่อหยิ่งของถังถีเตี่ยนถูกกระตุ้นขึ้นมาทันที เขาก้าวไปข้างหน้า พลางเอ่ยเรียบ ๆ

“กระหม่อมแก่แล้วจริง ๆ พ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านี้ก็กำลังคิดที่จะลาออกกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่บ้าน! ในเมื่อฮองเฮาบอกว่ากระหม่อมไม่มีคุณสมบัติเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ องค์จักรพรรดิได้โปรดอนุญาตให้กระหม่อมลาออกด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

ทันทีที่หลิงอวี๋ได้ยินสิ่งนี้ก็รู้เลยว่าถังถีเตี่ยนรู้สึกท้อแท้แล้ว

เขาเป็นลูกศิษย์ของท่านฮั๋ว ท่านฮั๋วเป็นลูกศิษย์ที่สมัครไว้ของตน นับดูแล้วถังถีเตี่ยนก็เป็นลูกศิษย์ของตนเช่นกัน

หลิงอวี๋จะปล่อยให้ลูกศิษย์ของตนจากไปพร้อมกับได้ชื่อว่าเป็นคนแก่สายตาฝ้าฟางได้เยี่ยงไร!

แม้ว่าจะต้องไปก็ต้องไปอย่างสง่าผ่าเผย!

“ถังถีเตี่ยน ท่านรีบอะไรกัน? ยังมิชัดเจนเลยว่าใครที่เป็นคนแก่สายตาฝ้าฟาง!”

“หมอจางบอกว่าโสมโลหิตข้าเป็นของปลอม ก็แสดงว่าเป็นของปลอมเลยหรือ? ไร้สาระ ใครถือว่าสิ่งที่หมอไร้ฝีมือเช่นนี้พูดเป็นความจริงก็โง่แล้ว!”

หลิงอวี๋หมดความอดทนกับฮองเฮาเว่ยไปนานแล้วจึงมิไว้หน้าต่อหน้าองค์จักรพรรดิ เมื่อพูดคำหยาบคายออกไปจึงมิได้รู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาท

เซียวหลินเทียนได้ยินแล้วก็เกือบจะหัวเราะออกมา หลิงอวี๋ช่างกล้าหาญมากจริง ๆ

มีเพียงพระชายาของตนเท่านั้นที่แสดงความก้าวร้าวเช่นนี้ได้ พวกคุณหนูคนอื่น ๆ เกรงว่าพอเจอคำพูดขององค์จักรพรรดิไปก็คงจะพูดมิเป็นคำกันหมดแล้ว แต่หลิงอวี๋กลับกล้าพูดภาษาหยาบคาย

แม้ว่าเซียวหลินมู่จะก้มหน้าอยู่ แต่เขาก็ตกใจกับคำก่นด่าหยาบคายของหลิงอวี๋ไปครู่หนึ่งเช่นกัน

พี่สะใภ้สี่ผู้นี้กล้าหาญมาก… กล้าหาญมากจริง ๆ!

ฮองเฮาเว่ยโกรธจนตัวสั่นไปทั้งตัว แต่ก่อนที่นางจะได้ด่าออกมา หลิงอวี๋ก็ยิ้มพลางเอ่ย

“ฮองเฮาเพคะ โปรดยกโทษให้หลิงอวี๋ที่เสียมารยาทด้วยเพคะ หลิงอวี๋มิได้ว่าฮองเฮาเพคะ แต่ว่าหมอไร้ฝีมือผู้นี้ต่างหาก!”

หมอจางโกรธจนหน้าแดง เขาถูกด่าว่าเป็นหมอไร้ฝีมือต่อหน้าองค์จักรพรรดิ หากเขามิชี้แจงให้ชัดเจน ต่อไปเขาจะอยู่ในวังได้เยี่ยงไร!

“พระชายาอ๋องอี้ มีเรื่องอะไรก็พูดไป เหตุใดต้องใช้ฐานะพระชายาของตนมาทำให้ข้ารู้สึกอับอายเล่า?”

หมอจางเชิดคอตะโกนใส่หลิงอวี๋ด้วยความโกรธ “ท่านบอกว่าโสมโลหิตมิใช่ของปลอม เช่นนั้นก็พิสูจน์ให้องค์จักรพรรดิดูสิ!”

การที่เซียวหลินเทียนยกดาบตัดโสมโลหิตเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

แต่เรื่องที่ยากคือ เซียวหลินเทียนแค่กวัดแกว่งมันมิกี่ครั้ง โสมโลหิตที่ถูกตัดนั้นบางราวกับปีกของจักจั่น และแต่ละชิ้นก็มีความหนาเท่ากันด้วย

มันคือสิ่งที่ตนไม่มีทางทำได้ สิ่งนี้พิสูจน์ได้ว่าวรยุทธของเซียวหลินเทียนนั้นเหนือกว่าของตนไปไกลมาก

หานเหมยคิดว่า หลิงอวี๋ได้รับบาดเจ็บ มิสะดวกนัก จึงคุกเข่าลงหยิบโสมโลหิตขึ้นมา

หลิงอวี๋หยิบชิ้นแรกแล้วใส่เข้าปาก จากนั้นหยิบอีกชิ้นมายัดเข้าไปในปากของเซียวหลินเทียน

“ท่านอ๋อง โสมโลหิตนี้เป็นสิ่งที่ดี ท่านกับหม่อมฉันได้รับบาดเจ็บ มันจะบำรุงเลือดของเรา!”

เซียวหลินเทียนเคี้ยวไปอย่างให้ความร่วมมือ เขารู้สึกถึงรสชาติโสมที่เข้มข้นในปากและฟันแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นมาทันที

“เสด็จพ่อ เสด็จเสวยต้มโสมอยู่บ่อย ๆ แต่ยังมิเคยกินโสมโลหิตเป็นแน่! ลองดูเถิดเพคะ แล้วจะรู้ถึงความแตกต่างจากโสมที่เสด็จพ่อเคยเสวยมาก่อน!”

หลิงอวี๋ถือโสมโลหิตก้าวเข้าไป