ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1087

เมื่อขันทีฉางเห็นสิ่งนี้ก็มาขวางหน้าจักรพรรดิอู่อันพลางตะโกน “หยุดนะ… ยังมิได้ตรวจสอบเลยว่าโสมโลหิตนั้นเป็นของจริงหรือของปลอม ท่านก็กล้ามอบให้องค์จักรพรรดิเสวยเช่นนี้ ท่านมีเจตนาอะไร?”

หลิงอวี๋หน้ามืดมนลงทันที พลางดุด่า “เจ้าทาสสุนัขมีตาหามีแววไม่ เจ้ามิเห็นหรือว่าข้ากับท่านอ๋องกินไปแล้ว?”

“หากมันมีพิษ พวกเราจะโง่กลืนเข้าไปรึ?”

“เสด็จพ่อ วันนี้เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือเพคะ? ความกตัญญูของหลิงอวี๋คราแรกก็ถูกหมอจางสงสัย ตอนนี้แม้แต่ทาสผู้นี้ก็สงสัยหลิงอวี๋เช่นกัน!”

“หากเสด็จพ่อมิกล้าเสวยก็ช่างเถิดเพคะ ถือเสียว่าหลิงอวี๋ผิดเอง ต่อไปมิว่าจะมีของดีอะไร ก็มิกล้าส่งเข้าวังแล้ว จะได้มิถูกใครสงสัยเข้า!”

หลิงอวี๋หันหลัง หยิบโสมโลหิตหนึ่งชิ้นแล้วมอบให้ถังถีเตี่ยน

ถังถีเตี่ยนรับมากินทันทีโดยมิพูดอะไร

เมื่อจักรพรรดิอู่อันเห็นว่ายังเหลือสองชิ้น ก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ย “ใครบอกว่าข้ามิกล้ากิน เอามาสิ!”

หลิงอวี๋หยิบขึ้นมาด้วยรอยยิ้มแล้วยื่นให้จักรพรรดิอู่อันพลางเอ่ยยิ้ม ๆ

“เสด็จพ่อเพคะ หากเสด็จพ่อนำเข้าพระโอษฐ์ เสด็จพ่อก็จะรู้สึกชุ่มคอและสดชื่นไปสักพักหนึ่งเลยเพคะ…”

จักรพรรดิอู่อันหยิบโสมเข้าปาก ปากของเขาเต็มไปด้วยรสโสมเข้มข้นจริง ๆ แล้วลำคอก็เย็นสบายเหมือนกับที่หลิงอวี๋บอกจริง ๆ มันทำให้สดชื่นในทันทีเลย

โสมโลหิตนี้แตกต่างจากโสมที่ตนเคยกินมาก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงเลย!

“โสมดี!”

คิ้วของจักรพรรดิอู่อันผ่อนคลาย และอดมิได้ที่จะเอ่ยชม

“แน่นอนเพคะ… ปกติแล้วโสมราคาหลายหมื่นตำลึงก็ถือว่าราคาสูงมากแล้ว! โสมโลหิตนี้มีมูลค่าหนึ่งแสนตำลึง หากมีผลเช่นเดียวกับโสมธรรมดา เช่นนั้นหลิงอวี๋ก็คงจะขาดทุนแล้ว!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างภูมิใจ “เสด็จพ่อ หลิงอวี๋หาใช่คนโง่ไม่ ทักษะการแพทย์ของหม่อมฉันแม้ว่าจะมิได้เป็นที่หนึ่งในเมืองหลวง แต่ก็มิเป็นรองใคร ใต้หล้านี้จะมีผู้ค้าโอสถใดที่สามารถหลอกสายตาหม่อมฉันได้เล่าเพคะ!”

“เสด็จพ่อ รอหลิงอวี๋รวบรวมเครื่องยาสมุนไพรทั้งหมดแล้วกลั่นโอสถอายุวัฒนะให้เสด็จพ่อก่อนเถิดเพคะ หลังจากเสวยแล้วร่างกายจะยิ่งดีขึ้นอีกเพคะ!”