ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 110

“สิ่งนี้เรียกว่าแว่นตากระจ่าง!”

หลิงอวี๋รู้สึกว่าชื่อแว่นสายตามันไม่หรูหรามากพอ จึงได้เปลี่ยนชื่อ

นางยิ้มพลางเอ่ย “ตัวชั้นวางนี้ทำจากไม้กฤษณาฉีหนาน!”

หลิงอวี๋เอ่ยคำนี้ออกไป ทุกคนก็เบิกตาโตหันมามอง

คนที่รู้เรื่องต่างก็รู้กัน ว่าไม้กฤษณามีหลายประเภท หากบอกว่าไม้กฤษณาทั่วไปคือไข่มุก เช่นนั้นไม้กฤษณาฉีหนานก็เป็นเหมือนเครื่องประดับราคาแพง!

ไม้กฤษณาฉีหนานอย่างดีชิ้นหนึ่งสามารถขายได้ในราคานับหมื่นไปจนถึงนับแสนเลยทีเดียว!

ดูเหมือนหลิงอวี๋จะไม่เห็นความปั่นป่วนที่นางก่อขึ้น นางหยิบแว่นตากระจ่างขึ้นมาและสาธิตวิธีใช้

นางคล้องสร้อยไข่มุกไว้บนคอ ใส่เลนส์ไว้ที่สันจมูก สวมแล้วยิ้มพลางเอ่ย “เช่นนี้เพคะ ไทเฮาใช้สิ่งนี้จะทรงพระอักษรได้ชัดเจนมากเพคะ!"

นี่คือสิ่งที่หลิงอวี๋ได้เตรียมไว้หลังจากที่ได้ยินแม่นมลี่พูดถึงในวังมีวิธีที่จะใส่ร้ายมากมาย เป็นการเลี่ยงไม่ให้มีใครมาทำอะไรกับของกำนัลของตนเอง ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้จริง ๆ

“มีของที่มหัศจรรย์เช่นนี้ด้วยหรือ?”

ทันทีที่ไทเฮาเหลียงได้ยินก็ให้ความสนใจทันที นางยิ้มพลางเอ่ย “ส่งขึ้นมาให้ข้าดูหน่อย! ข้ากำลังคิดว่าข้าแก่แล้ว มองสิ่งใดก็เลือนรางไปหมด หากสามารถทำให้เห็นชัดได้จริง เช่นนั้นก็เยี่ยมนัก!”

เจ้าหน้าที่ส่งแว่นตาไปที่ตรงหน้าไทเฮาอย่างระมัดระวัง ขันทีเซี่ยก็หยิบใบรายการของกำนัลส่งให้ไทเฮาด้วย

ไทเฮาเลียนแบบตามวิธีที่หลิงอวี๋สอนคือเอาสร้อยไข่มุกคล้องไว้ที่คอ แล้วใส่แว่นตามองใบรายการของกำนัลนั้น

“ชัดเจนมากจริง ๆ ด้วย! ของกำนัลนี้ดี! ของกำนัลนี้ดีจริง! พระชายาอ๋องอี้ช่างใส่ใจ ข้ามีสิ่งนี้แล้ว ก็ไม่ตาบอดแล้ว!”

ไทเฮาดีใจ กระทั่งชมติด ๆ กันเลย

คนที่ถวายของกำนัลแพง ๆ หลายคนก่อนหน้า นอกจากองค์จักรพรรดิกับเซียวหลินเทียนแล้ว คนอื่น ๆ ก็สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่

พวกเขาถวายของแพงถึงเพียงนั้น แต่ล้วนไม่ได้รับคำชมจากไทเฮาสักคำเลย!

ท่านลุงถวายสร้อยข้อมือไม้กฤษณาให้อันหนึ่ง ได้รับคำชมว่าดี แต่กลับเป็นของปลอม!

ส่วนแผ่นกระจกสองแผ่นเล็ก ๆ ของหลิงอวี๋ กลับได้รับคำชมว่าดีถึงสองครั้ง?

จักรพรรดิอู่อันเป็นลูกกตัญญู ขอเพียงไทเฮามีความสุข เขาก็มีความสุข ในที่สุดสีหน้าที่อึมครึมก็เปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นมา เขามองหลิงอวี๋ด้วยรอยยิ้มตาหยี แล้วเอ่ย

“หายากคนที่มีใจกตัญญูเช่นเจ้า ทำให้ต่อไปไทเฮาจะได้อ่านหนังสือแบบไม่กังวลแล้ว! รางวัล… เจ้าอยากได้รางวัลเป็นอะไร?”

หลิงอวี๋ตื่นเต้น ลากหลิงเยวี่ยเข้ามาพลางเอ่ย “ที่ตัวหม่อมฉันผู้เป็นพระสุณิสา(ลูกสะใภ้)นึกขึ้นได้ว่าจะถวายของกำนัลชิ้นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะหลิงเยวี่ยเตือนขึ้นมาเพคะ! เสด็จพ่อให้รางวัลแก่หลิงเยวี่ยเถิดเพคะ!”

หลิงเยวี่ยทำความเคารพอย่างว่าง่าย “เยวี่ยเยวี่ยน้อมคารวะเสด็จปู่ เสด็จย่าทวด! ขอให้เสด็จย่าทวดมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและมีอายุยืนยาวดุจขุนเขา! ขอให้เสด็จปู่มีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรงและมีโชคลาภวาสนาดั่งมหาสมุทรพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฮ่า ๆ เด็กคนนี้เข้าใจพูด!”

จักรพรรดิอู่อันได้ยืนยันแล้วว่า เด็กคนนี้เป็นลูกของเซียวหลินเทียน แม้ว่าในใจจะยังมีความคลางแคลงใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยอีกต่อไปแล้ว