ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1116

“ท่านอ๋อง… เขา… เขามิไหวแล้วเพคะ! เขาเป็นโรคหัวใจ หม่อมฉันช่วยอะไรมิได้แล้ว!”

เมื่อหลิงอวี๋เห็นคุณชายกลืนยาเข้าไปแล้ว ก็แสร้งทำเป็นร้องขึ้นมาอย่างตื่นตระหนก

“หา... ร้ายแรงถึงเพียงนั้นเลยหรือ? พระชายาอ๋องอี้ท่านเป็นหมอชั้นเซียนมิใช่หรือ? ท่านจะช่วยอะไรมิได้เลยได้เยี่ยงไร?”

คนที่อยู่ใกล้ ๆ ต่างร้องขึ้นมาอย่างประหลาดใจ

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างเศร้า ๆ “ข้าเป็นหมอ มิใช่เทพเจ้า! ข้าก็มีคนที่มิสามารถช่วยได้เช่นกัน!”

“ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้วจริง ๆ แต่ข้ามิสามารถแก่งแย่งกับพญายมได้!”

ขณะที่พูดอยู่นั้น มือกับเท้าของคุณชายก็สั่นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหัวของเขาเอียงไปอีกข้างหนึ่ง

“นั่น เขาตายแล้ว! องค์หญิงตานรั่วทุบตีคนจนตาย!”

จากนั้นเสียงโกรธเกรี้ยวก็ดังมาจากทุกทิศทุกทาง

“องค์หญิงแห่งฉีตะวันออกบ้าคลั่งเกินไปแล้ว ทุบตีจนคนของฉินตะวันตกตาย!”

“จับพระนางไปพบทางการที! องค์ชายทำผิดก็ต้องรับโทษเช่นคนทั่วไป เราจะปล่อยพระนางไปเช่นนี้มิได้!”

“ไปพบทางการ… ต้องไปพบทางการ!”

คุณชายหวางปิดหน้าที่บวมแดงไว้แล้วเซียวหลินมู่ก็พยุงเขาขึ้นมา ครั้นได้ยินหลิงอวี๋บอกว่าสหายของเขาตายแล้ว เขาก็ตกตะลึงไป

หลังจากตกตะลึงอยู่ชั่วครู่ คุณชายหวางก็ตะคอกออกมาอย่างโศกเศร้าและโกรธ

“หลี่ว์กัง! ไม่… ข้ามิเชื่อ! หลี่ว์กังยังเด็กอยู่เลย เขาจะตายไปเช่นนี้ได้เยี่ยงไร!”

คุณชายหวางพุ่งตัวเข้าไป ทุกคนต่างก็เห็นรอยเลือดไหลจากหน้าผากถึงคางของเขา และที่รอยเลือดนั้นก็ยังมีเลือดไหลออกมาอยู่เลย

ผิวหนังกับเนื้อตรงใบหน้าที่ถูกเซี่ยโฮ่วตานรั่วตีก็ปริแตกออกมา ใคร ๆ ก็จินตนาการได้ว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วใช้แรงมากเพียงใดในการเฆี่ยนตีคุณชายหวาง

เลือดที่ไหลออกมานั้นเปื้อนที่ตัวของคุณชายหวางไปหมด แต่เขากลับมิเช็ดออกแล้วคุกเข่าลงบนพื้นกอดหลี่ว์กังเอาไว้

“หลี่ว์กัง… หลี่ว์กัง!”

คุณชายหวางเขย่าตัวหลี่ว์กังพร้อมด้วยน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าและเสียงร้องเรียกที่บีบคั้นหัวใจ

“แม้ว่าหม่อมฉันจะตีคนตาย พวกเราก็นั่งลงเจรจาหาทางแก้ไขกันได้! หากพวกท่านทุบตีหม่อมฉันจนตายไปเช่นนี้… เสด็จพ่อกับเสด็จพี่ของหม่อมฉันจะต้องกริ้วเป็นแน่!”

“ท่านอ๋องอี้ ท่านก็คงมิอยากให้ราษฎรส่วนใหญ่ต้องลำบากไร้บ้านเรือนเพราะราษฎรผู้นี้หรอกใช่หรือไม่!”

เซียวหลินเทียนเห็นว่าเซี่ยโฮ่วตานรั่วตีคนจนตายแล้วยังกล้าพูดเช่นนี้อีก

ใบหน้าของเขามืดมนลง พลางตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด “นี่เจ้ากำลังขู่ข้ารึ?”

“เจ้าทำสหายร่วมแคว้นของเราตาย คำขอโทษสำนึกผิดสักคำไม่มี ยังคิดจะเอาเรื่องสงครามมาขู่พวกเราอีกรึ?”

“เจ้าถามคนที่อยู่ที่นี่ดูว่าใครกลัวการข่มขู่ของเจ้าบ้าง?”

มีคนเป็นผู้นำตะโกนขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “สู้ก็สู้สิ พวกเราฉินตะวันตกมีหรือจะกลัวฉีตะวันออกเยี่ยงพวกเจ้า?”

แล้วก็มีคนตะโกนขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม “แล้วก็… ฉีตะวันออกของพวกเจ้าถูกจักรพรรดิเยี่ยนหนานแบ่งเป็นสองฝ่ายแล้ว พวกเรายังจะกลัวพวกเจ้าอีกหรือ?”

“หากจะเปิดศึกจริง ๆ จะต้องสู้จนพวกเจ้าแพ้ยับเยินแล้วหนีไปอย่างตื่นตระหนกให้ได้!”