ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 112

หลิงอวี๋กะพริบตาปริบ ๆ นางไม่สามารถอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นกับร่างของนางได้ เรื่องการให้ความสำคัญกับสามีให้มากก็ไม่ใช่แนวคิดของคนในโลกอนาคตอย่างนางสามารถรับได้

แต่คำพูดของไทเฮากลับเตือนนางว่า ในสมัยโบราณอำนาจทางการเมืองมันมีขึ้นมีลง วันนี้จักรพรรดิอู่อันเป็นจักรพรรดิ แต่วันอื่นก็อาจเปลี่ยนเป็นคนอื่นเป็นจักรพรรดิได้ ตนเองจะยังสามารถเปลี่ยนเรื่องไม่ดีให้เป็นเรื่องดีได้หรือไม่?

ในเมื่อต้องใช้ชีวิตอยู่ในดินแดนฉินตะวันตกแล้ว นางก็ต้องหาผู้หนุนหลังที่แข็งแกร่งให้ตนเอง!

“หลินเทียนเป็นหลานชายของข้า แม้ว่าจะมีความไม่สนิทใจต่อข้าอยู่บ้าง แต่ข้าก็ยังหวังให้เขาโชคดี!”

ไทเฮามองหลิงอวี๋ พลางเอ่ยถาม “ขาของเขาบาดเจ็บ ได้ยินว่าไปหาหมอหายารักษามาทั่วทุกที่แล้วก็ยังไม่เห็นผล เจ้ามีความรู้เรื่องการรักษา เหตุใดจึงไม่คิดวิธีช่วยรักษาขาของเขาให้หายดีเล่า? เช่นนี้ก็จะสามารถทำให้ความสัมพันธ์ของสามีภรรยาปรองดองกันได้แล้ว!”

หลิงอวี๋ใจเต้น เซียวหลินเทียนเป็นองค์ชาย อีกทั้งยังเป็นพ่อแท้ ๆ ของหลิงเยวี่ยด้วย

ความสัมพันธ์ขั้นนี้กับหลิงเยวี่ย นางก็คงไม่มีทางจะเป็นศัตรูกับเซียวหลินเทียนไปได้ทั้งชีวิตหรอก!

ในเมื่อเป็นศัตรูกันไม่ได้ ก็ทำได้เพียงเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตร!

คำแนะนำของไทเฮาสามารถเอาไปไตร่ตรองดูได้!

หากนางรักษาขาให้เซียวหลินเทียนจริง ๆ แล้วหากเซียวหลินเทียนรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมา แม้ว่าในอนาคตนางจะหย่าร้างกับเซียวหลินเทียน เขาก็จะต้องเป็นคนคอยหนุนหลังให้นางได้แน่

นึกถึงที่ไทเฮาทำเพื่อตนเองจริง ๆ แล้ว สุดท้ายความโกรธเกลียดในใจของหลิงอวี๋ก็มลายไป นางเอ่ยอย่างจริงใจ

“หลิงอวี๋เข้าใจแล้วเพคะ! ขอบพระทัยไทเฮาที่ชี้แนะเพคะ!”

ไทเฮาเห็นว่าในที่สุดหลิงอวี๋ก็เข้าใจความขมขื่นในใจของตน จึงยิ้มอย่างพึงพอใจ ยกมือขึ้นพลางเอ่ย

“ซุ่ยเอ๋อร์ เอาของกำนัลในการได้พบกันที่ข้าจะให้เยวี่ยเยวี่ยมาสิ!”

ไป่ซุ่ยรีบส่งกล่องหนึ่งกล่องให้

พอเปิดออก พบว่าเป็นเครื่องประดับเงิน สร้อยคอ กุญแจ กำไลข้อมือต่าง ๆ ที่ประดิษฐ์อย่างสวยงาม

“นี่คือของขวัญหนึ่งร้อยวันที่ข้ามอบให้เยวี่ยเยวี่ย!”

“อาอวี๋ หากต้องการให้เยวี่ยเยวี่ยอยู่ในลำดับเชื้อพระวงศ์ จะต้องให้หลินเทียนออกหน้าด้วยตนเองนะ!”

“ไม่เช่นนั้นแม้ว่าข้าจะมีราชโองการไป หากหลินเทียนไม่ยอมรับ เยวี่ยเยวี่ยก็จะไม่มีทางเข้าสู่เชื้อพระวงศ์ได้!”

ไทเฮาเอ่ยอย่างจริงจัง “คนหนึ่งคนต่อให้มีความสามารถมากเพียงใด แต่ความสามารถก็มีขีดจำกัด! ข้าสามารถยกย่องเจ้าได้ แต่ข้าไม่สามารถช่วยให้เจ้าชนะใจผู้คนได้!”