ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 113

ในที่สุดงานวันฉลองพระราชสมภพก็สิ้นสุดลง

ตอนมาหลิงอวี๋ไม่ได้มากับเซียวหลินเทียน ตอนออกจากวังก็คร้านที่จะไปกับเขาเช่นกัน จึงพาหลิงเยวี่ยกับหลิงซินกลับไปก่อน

เซียวหลินเทียนมองแผ่นหลังของหลิงเยวี่ยไปอย่างเศร้าสร้อย!

เขาไม่ยอมรับว่าหลิงอวี๋เป็นชายาของตน!

แต่เด็กคนนี้เป็นบุตรของเขา!

เขาไม่ยอมรับไม่ได้!

ชิวเหวินซวงเห็นท่าทางกังวลของเขา ก็เอ่ยขึ้นมาอย่างใส่ใจ

“ท่านอ๋อง เรื่องเมื่อครู่หม่อมฉันได้ยินทั้งหมดแล้ว! ที่จริงแล้ว… ไม่ใช่ว่าหม่อมฉันหมิ่นประมาทพระชายานะเพคะ… แต่เรื่องหยดเลือดพิสูจน์สายเลือดนี่มันไม่ได้แม่นยำจริง ๆ นี่เพคะ!”

“ตามที่ข้ารู้มา มันมียาที่สามารถทำให้เลือดหลอมรวมเข้าด้วยกันได้! พระชายารู้เรื่องการวางยาพิษ จะต้องมีความรู้เรื่องยาเหล่านี้มากแน่นอนเพคะ!”

“ครั้งนี้พระชายาเตรียมตัวมาอย่างดี! เอายาเช่นนี้พกติดตัวมาทาลงบนนิ้วเสี่ยวเมา เลือดที่หยดลงไปก็จะสามารถหลอมรวมเข้ากับเลือดของท่านอ๋องได้เพคะ!”

“ท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ได้จับตาดูหรือเพคะ? ตอนที่เสี่ยวเมาขึ้นไปพระชายาลูบที่นิ้วชี้ของเสี่ยวเมานะเพคะ!”

“หม่อมฉันว่า พระชายาต้องอาศัยเวลานั้นเอายาทาที่นิ้วชี้ของเสี่ยวเมาแน่นอนเพคะ!”

เซียวหลินเทียนถูกชิวเหวินซวงเตือนเข้า ก็นึกได้ว่าตอนนั้นหลิงอวี๋ลูบที่นิ้วชี้ของเสี่ยวเมาจริง ๆ !

“ท่านอ๋อง หากท่านไม่เชื่อ วันหลังหม่อมฉันจะไปหายานั่นมาให้ท่านอ๋องลองดู… ท่านอ๋องกับพี่ลู่ไม่มีเกี่ยวข้องใด ๆ กันทางความสัมพันธ์ แต่เลือดของพวกท่านจะต้องหลอมรวมกันได้เป็นแน่เพคะ!”

เซียวหลินเทียนขมวดคิ้ว ในเมื่อชิวเหวินซวงกล้าพูดเช่นนี้ เช่นนั้นก็แสดงว่าบนโลกนี้มียาเช่นนี้อยู่จริง ๆ

เช่นนั้นเสี่ยวเมาใช่ลูกของตนหรือไม่นะ?

ชิวเหวินซวงยิ้มพลางโจมตีหลิงอวี๋อีกครั้ง

“ท่านอ๋อง ทรงลองคิดดูนะเพคะ! ภายนอกลือกันว่าเสี่ยวเมาเป็นลูกชู้ ไม่ใช่แค่ปีสองปีนะเพคะ!”

“เหตุใดตลอดมาพระชายาจึงไม่มีการปกป้องตัวเองเลย? คาดว่าเพราะยังไม่พบยานี้น่ะสิเพคะ!”

“มิฉะนั้น พระชายาจะถูกท่านอ๋องเมินเฉยได้นานถึงเพียงนี้หรือเพคะ?”

“ตามนิสัยของพระชายา หากเสี่ยวเมาเป็นลูกชายของท่านอ๋องจริง ๆ นางคงจะใช้วิธีหยดเลือดพิสูจน์สายเลือดนี้มานานแล้ว อีกอย่างก็คงใช้เสี่ยวเมามาแย่งชิงการเป็นคนโปรดแล้วเพคะ!”

“เหตุใดจะให้เสี่ยวเมาใช้ชีวิตอยู่กับตัวตนของการเป็นลูกชู้มานานถึงเพียงนี้? หากไม่ใช่เพราะนางเองก็ขาดความมั่นใจเช่นกัน!”

เซียวหลินเทียนฟังแล้วก็สีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที

หากเสี่ยวเมาเป็นลูกของตนจริง หลิงอวี๋จะไม่ปกป้องตัวเองเลยตลอดมาได้เยี่ยงไร?

คนเลวผู้นี้… เซียวหลินเทียนกำหมัดแน่น คิดไม่ถึงว่านางจะกล้าหลอกลวงต่อหน้าทุกคนเลยหรือ?

หลอกลวงความรู้สึกของตนงั้นหรือ?

เสียแรงที่ตั้งแต่ตอนที่เขาเห็นว่าเลือดสองหยดหลอมรวมเข้าด้วยกันนั้น ก็รู้สึกว่าตนเองติดค้างเสี่ยวเมา และคิดมาตลอดว่าจะชดเชยให้เขาเยี่ยงไรดี!

คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเรื่องหลอกลวง!

หลิงอวี๋… เจ้า… เมื่อครู่ข้าไม่ควรพูดให้เจ้าเลย!

เจ้าสมควรตาย!

เซียวหลินเทียนสีหน้าไม่สู้ดี เกลียดเสียจนหากหลิงอวี๋อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ เขาจะบีบคอนางให้ตายด้วยมือของเขาเอง!

หลิงอวี๋ไหนเลยจะคิดได้ว่า ชิวเหวินซวงจะไปพูดใส่ไฟตนต่อหน้าเซียวหลินเทียน นางยังจูงหลิงเยวี่ยรออยู่หน้าวังอยู่เลย

เมื่อครู่ไม่มีโอกาสได้ฟื้นความสัมพันธ์กับท่านอดีตเสนาบดี นางอยากจะใช้โอกาสนี้คุยกับท่านอดีตเสนาบดีเสียหน่อย

รออยู่ที่หน้าประตูวังไม่นาน ผู้คนก็กลับไปจนเกือบหมดแล้ว ถึงจะเห็นครอบครัวท่านอดีตเสนาบดีเดินออกมา

“ท่านปู่!” หลิงอวี๋ดีใจมาก รีบพาหลิงเยวี่ยเดินเข้าไปหา

“เยวี่ยเยวี่ย คารวะสิลูก!” หลิงอวี๋พูดกับหลิงเยวี่ยยิ้ม ๆ

ตอนที่หลิงเยวี่ยกำลังจะคารวะ ท่านอดีตเสนาบดีก็จ้องนาง แล้วเอ่ยด้วยความผิดหวัง

“พอ ไม่ต้องพูดอะไรให้มากความ! หลิงอวี๋ ข้าตัดความสัมพันธ์กับเจ้าไปแล้ว! ตระกูลหลิงไม่มีทางที่จะยอมรับเจ้าอีก!”

“ใช่ อย่าคิดว่าเมื่อครู่ท่านปู่พูดให้เจ้าแล้วจะหมายถึงให้อภัยเจ้าแล้วนะ!”

หลิงเยี่ยนเอ่ยอย่างดูถูก “ท่านปู่ไม่อยากให้เจ้าทำให้ตระกูลหลิงอับอายขายหน้า! หากเจ้ารู้ว่าสิ่งใดควรไม่ควรก็หลบไปให้ห่าง อย่ามารบกวนพวกเราอีก!”

พูดจบ หลิงเยี่ยนก็คว้าแขนของท่านอดีตเสนาบดีพลางเอ่ย “ท่านปู่ เราไปกันเถิด! คุยกับคนประเภทนี้ไปก็เสียเวลาเจ้าค่ะ...”

“นางมาเอาอกเอาใจท่าน ต้องเพราะเป็นหนี้เงินกู้ไม่มีเงินคืนเป็นแน่! ถึงได้คิดจะมาง้อให้ท่านช่วยคืนเงินให้นาง! ท่านอย่าได้ตกหลุมพรางของนางนะ!”

หลิงเฟิงเองก็ก้าวมาข้างหน้า ขวางสายตาที่ท่านอดีตเสนาบดีมองหลิงอวี๋ จากนั้นหลิงเสียงเซิงกับลูกสาวก็พาท่านอดีตเสนาบดีเดินออกไป

หลิงอวี๋อ้าปากค้าง เห็นว่าเซียวหลินเทียนกับชิวเหวินซวงก็เดินออกมาเช่นกัน นางไม่อยากให้เซียวหลินเทียนหัวเราะเยาะตระกูลหลิง จึงเอ่ยเสียงดัง

“ท่านปู่ วันหลังหลิงอวี๋จะไปหาท่านปู่อีกครั้งเจ้าค่ะ! ท่านปู่ดูแลตัวเองด้วย!”

พูดจบ นางก็จูงหลิงเยวี่ยเดินไปทางรถม้า

ไม่ใช่ว่าความรักทุกอย่างจะต้องเอ่ยเป็นคำพูดนี่!

วันนี้ท่านอดีตเสนาบดีคุกเข่าขอร้ององค์จักรพรรดิเพื่อนาง นี่ก็เป็นความรักที่เปรียบดั่งขุนเขาแล้ว นางจดจำไว้ในใจแล้ว!

ท่านอดีตเสนาบดี… นางจะกตัญญูต่อเขาให้เหมือนดั่งปู่ของตน!

นางไม่ใช่หลิงอวี๋ที่มีนิสัยโง่เขลาผู้นั้นแล้ว ขอเพียงไม่ทำให้ท่านอดีตเสนาบดีผิดหวังอีก นางเชื่อว่าท่านอดีตเสนาบดีจะต้องกลับมาคืนดีกับตนเองแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้น นางยังให้กำเนิดหลานชายที่น่ารักและรู้ความอย่างเยวี่ยเยวี่ยให้ท่านอดีตเสนาบดีด้วย!

นางไม่เชื่อหรอกว่า ท่านอดีตเสนาบดีจะใจแข็งโหดเหี้ยมกับใบหน้ายิ้มแย้มน่ารักของเยวี่ยเยวี่ยแล้วปฏิเสธให้พวกเขาอยู่นอกตระกูลได้อีก!