ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1130

เซียวหลินเทียนมองกล้ามเนื้อของมู่เหลิงแล้วยิ้มอย่างมีความหมาย “หัวหน้ามู่ อยากจะประลองก็มีโอกาสมากมาย ข้าจะให้โอกาสนั้นแก่เจ้าอย่างแน่นอน!”

องค์ชายอิงมองคนสองคนเอ่ยคุยกันด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าเขาจะเกิดมาพร้อมกับพละกำลังที่ดุร้าย แต่ก็มิใช่คนไร้สมอง

เขารู้แล้วว่าเหตุใดองค์ชายหนิงถึงเอาโม่เหอเดิมพันมากับจักรพรรดิอู่อัน!

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะชนะแล้วได้รับโม่เหอไป เขาก็มิกลัว สถานที่ผีเช่นโม่เหอได้คร่าชีวิตคนของตนไปมากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เขามิเชื่อว่าเซียวหลินเทียนสามารถอยู่รอดในโม่เหอได้

สำหรับเหมืองถ่านหินเหล่านั้น องค์ชายอิงก็มิได้อิจฉาตาร้อนเช่นกัน หากเซียวหลินเทียนสามารพาคนไปขุดได้ก็ต้องขนส่งออกมา

เขายังหวังว่าจะมีคนช่วยตนไปขุด เช่นนี้เขาจะได้ขวางทางแล้วแย่งชิงมันได้

ราษฎรของเว่ยเหนือมิได้มากเท่าฉินตะวันตก แรงงานจึงขาดแคลน แทนที่จะทำเอง เขาชอบที่จะได้อะไรมาโดยมิต้องออกแรงมากกว่า!

องค์ชายหนิงอยู่ในเพิงพักผ่อนข้าง ๆ เขามิได้ซ้ำเติมในสถานการณ์ยากลำบากของเซียวหลินเทียน เพียงแค่มองเซียวหลินเทียนอย่างครุ่นคิดเท่านั้น

คนนอกดูเอาสนุก ส่วนคนในมองที่หนทาง

องค์ชายหนิงเองก็เป็นผู้นำทัพเช่นกัน เหตุใดเขาจะมองมิออกว่าเมื่อครู่เซียวหลินเทียนถูกคนวางแผนสองครั้งติด ๆ กัน

ตอนแรกก็น้ำท่วมฉับพลัน ต่อมาก็กระดานไม้หัก

องค์ชายหนิงอยากชนะ แต่สิ่งที่เขาอยากเห็นยิ่งกว่าคือพลังการต่อสู้ที่แท้จริงของฉินตะวันตก ดังนั้น เขาจึงมิสนใจทำวิธีการใดเลย

แม้ว่าองค์ชายอิงจะดูน่ากลัว แต่เพราะเขาเป็นองค์รัชทายาทของแคว้น ทางเว่ยเหนือสนับสนุนผู้ที่แข็งแกร่งจากบนลงล่าง เขาก็จะไม่มีทางใช้กลอุบายเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นนี้เพื่อเอาชนะการแข่งขันแน่

มู่หรงเหยียนซงมีบุคลิกที่อ่อนโยน ทำอะไรก็มีระเบียบวินัยเหมือนกับบุคลิกของเขา

การเดิมพันนี้มิเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของมู่หรงเหยียนซง เขามิจำเป็นต้องช่วยเหลือใครเลย

เช่นนั้นความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวก็คือการต่อสู้ภายในระหว่างองค์ชายของฉินตะวันตก

องค์ชายหนิงหัวเราะเหยียดหยามในใจ เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูจากข้างนอก องค์ชายเหล่านี้มิได้เกลียดศัตรูเหมือนกัน แต่กลับต่อสู้กันเองภายใน นี่มันช่างไร้สาระจริง ๆ!

แต่ยิ่งพวกเขาต่อสู้เก่งกาจเท่าใดก็ยิ่งดีสำหรับตนเท่านั้น!

เพราะว่าช่วงนี้ตนมิอยากพบขันทีเซี่ย และไทเฮาก็ยังมิได้สติ จักรพรรดิอู่อันจึงส่งเขาไปเฝ้าอยู่ที่พระตำหนักเหยียนฝู

แต่ในเวลานี้ จักรพรรดิอู่อันหวังจริง ๆ ว่าข้างกายตนจะเป็นขันทีเซี่ย

หากเป็นเช่นนี้เขาก็จะสามารถบ่นจุกจิก และดุด่าที่ลูกชายของตนมาทะเลาะกัน เพียงแต่เพราะว่า เขากลัวว่าเรื่องอื้อฉาวของครอบครัวจะเปิดเผยออกไป จึงทำได้เพียงเก็บไว้ในใจ

“ยังมีการแข่งขันอีกสี่วัน แพ้ครั้งเดียวไม่มีความหมายอะไรหรอก!”

จักรพรรดิอู่อันเอ่ยปลอบใจตนเอง

เขามิได้โกรธ แค่อยากฝึกเซียวหลินเทียนเสียหน่อย

หากถูกลอบวางแผนมิดีแล้วมิรู้จักป้องกันตัวเอง ก็บอกได้แค่ว่าเซียวหลินเทียนโง่เกินไป แม่ทัพเช่นนี้เมื่อลงสนามรบก็รังแต่จะรนหาที่ตาย

หากตนมิสามารถสอนพวกเขาได้ ก็ให้การแข่งขันนี้สอนพวกเขาแล้วกัน!