ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 1139

กระทั่งหลิงอวี๋ทำการผ่าตัดให้ทหารเสร็จแล้วเดินออกมา เผยอวี้ก็ก้าวไปเอ่ยเสียงเบา “ท่านไปดูท่านอ๋องเถิด เขาได้รับบาดเจ็บแล้วมิยอมให้พวกเราพันแผลให้เขา แล้วไปนอนอยู่คนเดียวในรถม้าขอรับ!”

หลิงอวี๋พยักหน้า แล้วเอาล่วมยาเดินไปที่รถม้า

เมื่อเปิดม่านก็เห็นเซียวหลินเทียนนอนอยู่ เลือดบนท้องของเขาซึมมาถึงอาภรณ์ชั้นนอกของเขาแล้ว

“นี่ท่านกำลังทำอะไรอยู่? แพ้มิเป็นหรือ?”

หลิงอวี๋โกรธขึ้นมาทันทีแล้วดุเขาเสียงแข็ง “ท่านมิรู้หรือว่าเสียเลือดมากทำให้ตายได้? ท่านคิดว่าตัวท่านอยู่ยงคงกระพันเลือดออกได้โดยมิตายหรือไร!”

เซียวหลินเทียนวางมือบนหน้าผาก มิสนใจฟังคำดุของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ปีนขึ้นไปบนรถม้าอย่างมิพอใจ จากนั้นก็มิพูดพร่ำทำเพลงดึงมือเขาลงทันที “ถอดฉลองพระองค์ออกเถิดเพคะ หม่อมฉันจะพันผ้าพันแผลให้ท่าน!”

“เซียวหลินเทียน หากท่านจะตำหนิว่าการออกแบบของหม่อมฉันมีข้อบกพร่อง ท่านก็ดุด่าหม่อมฉันได้เลย แต่อย่าทำลายตัวเองเช่นนี้เพคะ!”

เซียวหลินเทียนเด้งตัวลุกขึ้นนั่งแล้วกอดหลิงอวี๋ไว้ในอ้อมแขน เขากอดนางไว้แน่น มิพูดอะไรสักคำแล้วก็วางหัวไว้บนไหล่ของหลิงอวี๋

หลิงอวี๋ถูกกอดไว้แน่นจนหายใจมิออก แล้วนางก็ได้ยินเสียงลมหายใจอันหนักหน่วงของเขาดังก้องอยู่ข้างหูของตน

แม้ว่าเซียวหลินเทียนจะมิได้พูด แต่หลิงอวี๋ก็เข้าใจความรู้สึกของเขาในเวลานี้ได้ทันที

นางยกมือขึ้นกอดเขาไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือก็ลูบหลังของเขาเบา ๆ กล่อมเขาคล้ายกับกล่อมเด็ก

“หาอย่าได้เสียพระทัยไปเลยเพคะ… คนที่มิรักท่านเหล่านั้น ท่านมิจำเป็นต้องเห็นพวกเขาเป็นคนในครอบครัวหรอกเพคะ!”

“แม้จะบอกว่าความรู้สึกอื่น ๆ มิสามารถแทนที่ความรักในครอบครัวได้ แต่ความรักในครอบครัวที่ไม่มีความจริงใจเช่นนี้ มิต้องมีก็ได้เพคะ!”

“ท่านดูเถิด ท่านได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ เผยอวี้กับพวกจ้าวซวนต่างก็เป็นห่วงท่านกันทั้งนั้น! ท่านตกอยู่ในอันตราย แม้แต่มู่หรงเหยียนซงที่ลู่หนานมิได้เป็นมิตรด้วยก็ยังมาช่วยท่าน... ความรู้สึกที่แท้จริงของคนมากมายถึงเพียงนี้ สู้ความรักในครอบครัวเพียงเล็กน้อยนั้นมิได้เลยหรือเพคะ?”

“เซียวหลินเทียน สิ่งที่ท่านได้รับมันมากมายกว่าพวกเขามาก! ท่านดูสิว่าวันนี้มีคนประจบสอพลอเขามากมายถึงเพียงนั้น แต่เมื่อเจอเรื่องยากลำบาก คนที่จะช่วยเขาได้อย่างแท้จริงจะมีสักกี่คนกัน?”

“ลุกขึ้นสู้เถิดเพคะ เรายังมิได้แพ้ราบคาบเสียหน่อย! พรุ่งนี้ก็ยังมีอีกสองการแข่งขันมิใช่หรือ? ใครหัวเราะได้จนถึงตอนสุดท้าย ผู้นั้นต่างหากคือผู้ชนะที่แท้จริงเพคะ!”