ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา นิยาย บท 115

ในตอนที่รออาหารกลางวัน หลิงอวี๋มองเรือนบุหงาที่ทรุดโทรม แล้วหยิบตั๋วเงินหนึ่งหมื่นส่งให้แม่นมลี่

“แม่นม ในเมื่อข้ากับเซียวหลินเทียนยังไม่สามารถทำการหย่าร้างกันได้ในช่วงระยะนี้ และเพื่อให้พวกเราอยู่ที่นี่กันอย่างดี เจ้าเอาตั๋วเงินเหล่านี้ไปจ้างช่างมาซ่อมแซมเรือนบุหงาเถิด!”

หลิงอวี๋เอ่ยอย่างจนใจ “ห้องหลักต้องทาสีเสียใหม่! ส่วนห้องที่เจ้ากับหลิงซินอยู่ก็ต้องซ่อมแซมเสียใหม่ด้วย! มิฉะนั้นยามฤดูฝนจะต้องฝนตกรั่วแน่!”

แม่นมลี่เห็นว่าสิ่งที่หลิงอวี๋พูดล้วนเป็นความจริง จึงรับตั๋วเงินมาพลางเอ่ย

“จะซ่อมแซมเรือนบุหงา จะต้องให้ท่านอ๋องอี้เห็นด้วยเจ้าค่ะ ถึงจะอนุญาตให้คนเข้ามาได้!”

หลิงอวี๋นึกถึงคำพูดของไทเฮา นางกับเซียวหลินเทียนต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กันเช่นนี้ต่อไปก็คงไม่ใช่เรื่องดี เหตุใดจึงไม่ใช้โอกาสนี้ไปซ่อมแซมความสัมพันธ์เสีย！

หลิงอวี๋จึงพูด “เรื่องเล็กเช่นนี้เขาน่าจะเห็นด้วย! ประเดี๋ยวข้าไปพูดกับเขาเอง!”

แม่นมลี่พยักหน้า ครุ่นคิดพลางเอ่ย “คุณหนู บ่าวอายุมากแล้ว หลิงซินก็อายุน้อย แม้ว่าเรือนบุหงาจะไม่ได้มีเรื่องอะไรมาก แต่คุณชายน้อยก็ต้องการคนดูแลนะเจ้าคะ! หรือไม่ คุณหนูซื้อตัวคนรับใช้อีกสองคนดีหรือไม่เจ้าคะ?”

หลิงเยวี่ยอยู่อีกด้านได้ยินเข้า จึงเอ่ยอย่างรู้ความ “แม่นม ข้าดูแลตัวเองได้!”

หลิงอวี๋มองเขา หลิงเยวี่ยมักจะเล่นตัวคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง อายุก็ยังเล็กนัก

หลิงซินกับแม่นมลี่ต้องทำงาน จำเป็นต้องมีคนสักคนมาดูแลเขาโดยเฉพาะจริง ๆ

นางครุ่นคิดพลางเอ่ย “ข้าเห็นว่าด้านหลังเรือนบุหงามีสวนที่ทิ้งร้างอยู่ แม่นม ให้ช่างสร้างเรือนที่สวนให้ด้วยสิ! รอให้สร้างเสร็จแล้ว ก็ซื้อตัวเด็กรับใช้สองคนให้เยวี่ยเยวี่ย ให้พวกเขาได้อาศัยอยู่ลำพัง!”

หลิงเยวี่ยเม้มปากของข้องใจทันที พลางมองหลิงอวี๋ตาปริบ ๆ

“ท่านแม่ ท่านแม่ไม่หวงแหนเยวี่ยเยวี่ยแล้วหรือ? เยวี่ยเยวี่ยอยากอยู่กับท่านแม่!”

หลิงอวี๋ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขายิ้ม ๆ พลางเอ่ย “แม่จะไม่หวงแหนเยวี่ยเยวี่ยได้เยี่ยงไรกัน! แม่หวงแหนเยวี่ยเยวี่ยไปตลอดชีวิตนั่นแหละ!”

“แต่เยวี่ยเยวี่ยเป็นผู้ชาย วันหนึ่งก็ต้องแยกกันอยู่กับแม่อยู่ดี”

“เจ้าดูนะ เรือนของเจ้าจะสร้างอยู่ที่สวนด้านหลัง ก็ยังอยู่ในเรือนเดียวกับแม่ไง!”

“แม่จะสร้างห้องตำราให้เจ้าด้วย เยวี่ยเยวี่ยจะได้ซื้อตำราเยอะ ๆ มาไว้ในนี้! เยวี่ยเยวี่ยไม่ชอบอ่านตำราหรือ?”

หลิงเยวี่ยเอียงหัวครุ่นคิด แล้วถึงได้เอ่ย “ท่านลุงปี้บอกว่าอ่านตำราแล้วจะฉลาดเยวี่ยเยวี่ยอยากเป็นเหมือนท่านปู่ทวดกับท่านตาทวด ในอนาคตจะเป็นทั้งทหารและพลเรือนมีความรู้ทั้งสองทาง! เยวี่ยเยวี่ยชอบอ่านตำรา เยวี่ยเยวี่ยเอาห้องตำราขอรับ!”

หลิงอวี๋คิดแล้วก็ตื่นเต้น ให้หลิงซินเอากระดาษพู่กันมาวาดโครงเรือนให้หลิงเยวี่ย

แม่นมลี่เห็นสองแม่ลูกวาดรูปกันอย่างตื่นเต้น ก็นึกขึ้นมาได้ว่า หากต้องการจะทำการก่อสร้างใหญ่ถึงเพียงนี้ ก็ค่อนข้างกังวล เซียวหลินเทียนจะเห็นด้วยหรือ?

หลิงอวี๋วาดรูปจนกระทั่งเสร็จแล้วก็เห็นแม่นมลี่ยืนทำหน้าขมขื่นอยู่อีกด้าน จึงเอ่ยปากถาม “แม่นม เจ้ากำลังกังวลอันใดรึ?”

แม่นมลี่ยิ้มขมขื่น “บ่าวกังวลว่าท่านอ๋องจะไม่ทรงเห็นด้วยเจ้าค่ะ! คุณหนู การสร้างเรือนหลังใหม่เป็นเรื่องใหญ่ ไม่เหมือนดั่งเช่นการซ่อมแซมธรรมดานะเจ้าคะ!”

หลิงอวี๋ครุ่นคิด จากนั้นก็ลุกขึ้นเอ่ย “ข้าจะไปถามเขาเดี๋ยวนี้เลย!”

นางพาหลิงซินไปด้วย เมื่อไปถึงหน้าประตูเรือนของเซียวหลินเทียนก็เห็นลู่หนานเดินออกมาอย่างรีบร้อน

“พระชายา...” ลู่หนานเห็นหลิงอวี๋ก็ทำความเคารพนาง

“ท่านอ๋องอยู่หรือไม่? ข้ามีเรื่องจะมาพบเขา!” หลิงอวี๋ถาม

ลู่หนานลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ย “ท่านอ๋องทรงอารมณ์ไม่ดีขอรับ หากพระชายาไม่ได้มีเรื่องด่วนอันใด ทางที่ดีค่อยมาวันหลังดีกว่าขอรับ!”

หลิงอวี๋ขมวดคิ้ว นางไม่เคยเห็นตอนที่เซียวหลินเทียนอารมณ์ดีเลย คนคนนั้นมีแต่หน้าบึ้งตึงตลอด

หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่เขาเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเยวี่ยเยวี่ย นางก็ไม่อยากจะให้เขามาเป็นคนหนุนหลังหรอก

“รบกวนเจ้าไปรายงานให้ข้าที!” หลิงอวี๋ยืนกราน

ลู่หนานเห็นว่าหลิงอวี๋ไม่ฟังคำเตือน จึงทำได้เพียงไปรายงานให้นาง

เซียวหลินเทียนนั่งอยู่ใต้ชายคาเรือน มองไปไกล ๆ ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์

ชายชราอายุหกสิบกว่ายืนอยู่ข้าง ๆ เขาสวมชุดสีเทา ผมของเขาเป็นสีขาวทั้งหมด มีท่าทางที่ดูราวกับนักปราชญ์

“ท่านอ๋อง อย่าทรงได้คิดมากไปเลย… มันจะต้องมีวิธีที่สามารถรักษาขาของท่านได้หายดีได้!” ชายชราปลอบใจ

“ท่านหมอว่าน ท่านทำงานอย่างหนักเลย! ท่านรีบร้อนเดินทางมาหลายวัน ก็เหนื่อยแย่แล้ว ท่านไปพักผ่อนก่อนเถิด!”

สิ่งที่ควรพูดท่านหมอว่านได้พูดไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเซียวหลินเทียนเยี่ยงไร จึงตบบ่าเซียวหลินเทียนเบา ๆ ทอดถอนทอดใจแล้วถอยออกไป

ลู่หนานเห็นสถานการณ์นั้น ก็รู้สึกแย่ ท่านหมอว่านกลับมาครั้งนี้ พวกเขาต่างคิดว่า เขาจะมีวิธีรักษาขาของเซียวหลินเทียน

แต่ท่านหมอว่านยังหาวิธีรักษาไม่เจอเลย ยังคงไม่มีวิธีรักษาขาของเซียวหลินเทียน

หรือว่าท่านอ๋องจะยืนไม่ได้อีกแล้วตลอดชีวิตนี้?

เขารู้ว่าสิ่งนี้สิ่งนี้เป็นทำร้ายท่านอ๋องอย่างหนักอีกครั้งแล้ว!

มีความหวังครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วความหวังก็พังทลายไปครั้งแล้วครั้งเล่า

เขาไม่รู้ว่าถ้าเปลี่ยนเป็นตนเอง จะสามารถรับการโจมตีเช่นนี้ได้กี่ครั้งกันเชียว!